Ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου γράφει στο koutipandoras.gr για την παράσταση «Αίμα στο Χιόνι»

Αν ειπωθούν όλα όμως πριν πενθήσεις, τότε το πένθος θέλει και έχει ησυχία, θέλει και έχει σιωπή. Έχει γαλήνη. Γαλήνη απόγεια και επίγεια.

Το τηλεφώνημα της αστυνομίας σε μια μητέρα και η ανακοίνωση πως ο γιος της βρίσκεται νεκρός, από άγριο ξυλοδαρμό. Εικόνες που τελευταία ζήσαμε έντονα και δυστυχώς όχι μία φορά. Νεκρός ένας άνθρωπος. Γιατί; Επειδή δεν πιστεύει τα ίδια με έναν άλλο άνθρωπο. Επειδή από τη δημιουργία του είναι ιδιαίτερος, όπως ο κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά. Επειδή κάποιος φοβήθηκε μη μοιάσει σε αυτό το “διαφορετικό”, μην ξεχωρίσει δηλαδή, μη διαφέρει από το σύνολο. Γιατί είδε , πάνω σε αυτόν που δέρνει μέχρι θανάτου, κάτι από τον καθρέφτη του και το φοβήθηκε.

Ο Philip Ridley βασίζεται σε μια τέτοια ιστορία και γράφει έναν ύμνο στην αλήθεια, στην οικογένεια, την κοινωνία. Αυτό το έργο έπεσε στα χέρια μου πριν κάποια χρόνια και σαν από μόνο του ξαναρθε τώρα. Τώρα που μοιάζει πιο επείγον από ποτέ να μιλήσουμε για αυτά.

Anita (Μαρία Ζορμπά), η μητέρα του θύματος. Davey (Κωνσταντίνος Τσονόπουλος), ένα νεαρό αγόρι, στην ηλικία περίπου του γιου της, την παρακολουθεί για μέρες.

Μετά τα σχόλια της γειτονιάς για τη δημοσιοποίηση της ομοφυλοφιλίας του θύματος και τις βρισιές στον τοίχο του σπιτιού της, η Anita αποφασίζει να μαζέψει ότι βρέθηκε μπροστά της σε δύο κούτες και να έρθει να μείνει “εδώ” όπως λέει στο κείμενο.

– Επιλέγω ένα βαγόνι τρένου. Ο Vincent βρέθηκε νεκρός στις τουαλέτες ενός εγκαταλελειμμένου σιδηροδρομικού σταθμού. “Τον χτυπούν και τον σέρνουν στην αποβάθρα. Χτυπήματα, ουρλιαχτά, φωνές ακούγονταν από την τουαλέτα” λέει.

Σιδηροδρομικές γραμμές, σίδερα, βαγόνια τρένου. Αίσθηση που μόνο στο Τρένο στο Ρουφ θα μπορούσα να βρω. Η μητέρα πλησιάζει και τακτοποιείται κοντά στον τόπο που ο Vincent επέλεξε να ζήσει λίγες στιγμές έρωτα πριν βρεθεί νεκρός – Μισάνοιχτες κούτες με πράγματα, ατακτοποίητα έπιπλα μεικτής αισθητικής, ένα γραφείο στη μέση, ένα ανοιγμένο λάπτοπ σε αναμονή (του Vincent) και η Ανίτα, ανοίγει το παράθυρο και φωνάζει ” Έλα μέσα… Έλα τώρα, τι φοβάσαι.” Σε λίγο μπαίνει δειλά στο χώρο ένα νεαρό αγόρι, ο Davey.

Δυο χτυπημένοι, εύθραυστοι, άνθρωποι σε ένα δωμάτιο, αναμετρούνται και αντιτάσσουν τις πληγές τους. Η Ανίτα προσπαθεί να καταλάβει ποιος είναι και γιατί την ακολουθεί, εκείνος θέλει να μάθει περισσότερα για τον Vincent, ισχυριζόμενος πως εκείνος βρήκε το σώμα του.

Ήταν ομοφυλόφιλος. Μια αλήθεια που έρχεται στο φως τη λάθος χρονική στιγμή από μια πηγή που φέρνει τη σύγκρουση, το ξέσπασμα και τελικά την κάθαρση.
Φέραμε, λοιπόν, στην πρόβα, σε επαφή και σε σύγκρουση δύο δυναμικά, που και τα ίδια βάλλονται από το προσωπικό τους παρελθόν. Μέσα από τη συσσωρευμένη οργή και τα αγωνιώδη ερωτηματικά, επιλέξαμε να προσθέσουμε μια τρυφερότητα ανάμεσά τους για να πέφτει κάποιες στιγμές σαν βάλσαμο πάνω στις πληγές τους και να τους δίνει λόγο να συνεχίσουν.

Μέσα στη συζήτηση ξετυλίγονται θέματα και αλήθειες που καλύφθηκαν με τα “πρέπει” και θάφτηκαν κι εκείνα, όπως ο Vincent , κάτω από το χιόνι.

“Τα φλιτζάνια της μαμάς. Έτσι τα έλεγε έτσι τα λέγαμε όλοι. Κάθε φορά που έκανα μια κίνηση στο σαλόνι μου έλεγε πρόσεξε τα φλιτζάνια της μαμάς. “Η Ανίτα εξομολογείται τη σχέση της με έναν “μαύρο” όταν ήταν παιδί, κάτι που έφερε αντιδράσεις στο σπίτι. Έσπασε ένα φλιτζάνι πάνω στον καυγά και πάλευε για τα δικά της δικαιώματα. Μετά όμως τα πρόσεξε τόσο που μαζί τους φύλαξε και έσυρε και ότι κουβαλούσαν εκείνα τα φλιτζάνια. Στερεότυπα, προκαταλήψεις, ενοχές.

Κάθε φορά που σπάει ένας άνθρωπος, σπάει και ένα φλιτζάνι. Αυτή τη φορά όμως ο Vincent ήταν πιο εύθραυστος. Έχασε τη ζωή του για να σπάσουν επιτέλους τα φλιτζάνια. Για να σπάσει μαζί με τα φλιτζάνια και η σιωπή που κρατήθηκε τόσα χρόνια για όλα.

Άρα ναι, σε αυτή την περίπτωση, πένθος γίνεται το να μην μπορείς να βάλεις τελεία.

Θα μιλήσεις για όσα δε μίλησες, θα ακούσεις όσα δεν άκουσες, θα δεις όσα δε θέλησες να δεις όταν ακόμη δεν ήταν πολύ αργά.

Το “αν” του πένθους, το timing και όλα όσα πρέπει να ξεσκεπάσουν από το χιόνι μαζί με το χτυπημένο πρόσωπο του Vincent, αυτά είναι το κίνητρο για να προχωρήσει η συζήτηση και να τους κάνει να αντέξουν να μείνουν ως το τέλος.

Ως το απόλυτο ξέσπασμα, ως το πρώτο κλάμα για όλα. Ως και το τελευταίο φλιτζάνι που θα σπάσει.

Να σπάνε τα φλιτζάνια, παιδιά, πριν σπάσουν οι άνθρωποι. Να σπάνε δηλαδή οι προκαταλήψεις, τα στερεότυπα και όλα όσα σέρνουμε μπας και ζήσουμε. Είμαστε το ίδιο εύθραυστοι με τα φλιτζάνια αλλά δεν αξίζουμε το ίδιο.

Να μιλάμε. Αυτό μας έχει μείνει. Να μιλάμε να αγκαλιαζόμαστε , να αγαπάμε, να κάνουμε έρωτα. Φυ/ιλάμε τις κούπες, αλλά δε φυ/ιλάμε ανθρώπους.

Επικαλούνται κάποιοι τη φύση και το τι είναι κανονικό. Μάθαμε να είναι κανονικό να μην αγγίζουμε ο ένας τον άλλο, να μην είμαστε γυμνοί, να είναι ντροπή η φύση, άρα ποια φύση επικαλούνται όσοι την ντρέπονται και δεν της επιτρέπουν να αναπνεύσει μέσα από τις ανθρώπινες επιθυμίες;

Τι δίψα για βία είναι αυτή; Που είναι ο θαυμασμός στο ανθρώπινο σώμα; Γιατί τόσο ανθρώπινο κρέας με αίμα;

Η ζωή ορίζεται ως απαράβατο δικαίωμα. Υποχρέωση κάθε ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του, είναι να σέβεται και τη ζωή των άλλων. Θα πεθάνουμε όλοι, απλώς ας πεθάνουμε στην ώρα μας και με αξιοπρέπεια. Τίποτα δε θα μείνει για πάντα. Καμιά φορά σκέφτομαι, κάτι όμορφο να καταφέρουμε να μείνει. Τι όμως;

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου

Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος

Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Άννα Σαπουνάκη

Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα

Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου

Φωτογραφίες, Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs)

Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκη Δουλγεράκη, Δέσποινα Πέττα

Παραστάσεις

Κάθε Τετάρτη στις 20.30