Ο προπονητής της Παλαιστίνης στο koutipandoras.gr: «Στόχος να δίνουμε χαρά στον λαό»

Την πρώτη του φορά στην Παλαιστίνη, χρειάστηκε να υπομείνει οκτώ ώρες ανάκρισης στα σύνορα με την Ιορδανία. Ίδιες ερωτήσεις, με διαφορετική διατύπωση. Έμαθε, ύστερα, ότι δεν πρέπει να δηλώνει πως πηγαίνει στην Παλαιστίνη, γιατί για εκείνους δεν υπάρχει κράτος με αυτό το όνομα. Ο Νουρεντίν Ουλντ Αλί είναι από την Αλγερία και τα τελευταία εννιά χρόνια η ζωή του έχει συνδεθεί με την Παλαιστίνη. Πρώτα έπιασε δουλειά ως βοηθός στην εθνική, το 2011. Έπειτα από ένα μικρό διάλειμμα τη σεζόν 2012-13 επέστρεψε εκ νέου ως βοηθός και από το 2018 είναι ο βασικός προπονητής μιας εθνικής ομάδας διαφορετικής από τις άλλες. Μιας εθνικής που κάποτε, σε ένα ταξίδι στη Ρωσία, έχασε έναν παίκτη που έπρεπε να γυρίσει άμεσα πίσω για την κηδεία της μάνας του. Είχε σκοτωθεί από βομβαρδισμούς. Χρειάστηκε μια βδομάδα για να περάσει τα σύνορα, με αποτέλεσμα να μην είναι τελικά εκεί στο «τελευταίο αντίο».

Το ποδόσφαιρο στην Παλαιστίνη υπάρχει επίσημα από το 1928, όμως η Ομοσπονδία αναγνωρίστηκε από τη FIFA το 1998. Ο τότε πρόεδρος, Σεπ Μπλάτερ, ταξίδεψε στη Γάζα σε μια κίνηση που πήρε διαστάσεις όχι μόνο σε αθλητικό, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, καθώς η μάχη για την ανεξαρτησία είχε πλέον έναν ισχυρό σύμμαχο. Το ποδόσφαιρο.

Η Παλαιστίνη είχε την άδεια να καλέσει παίκτες της διασποράς, ωστόσο δεν μπορούσε να δώσει αγώνες στην έδρα της. Επίσης, συχνά ποδοσφαιριστές που ζούσαν στη Λωρίδα της Γάζας, αναγκάζονταν να γυρίσουν πίσω στα σύνορα, για λόγους ασφαλείας που επέβαλε το Ισραήλ. Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, στο κρίσιμο ματς με την Ιορδανία, πέντε ποδοσφαιριστές δεν κατάφεραν να δώσουν το «παρών», λόγω πρόσφατης επίθεσης αυτοκτονίας. Στο κρίσιμο ματς των προκριματικών του Μουντιάλ 2010, το παιχνίδι με τη Σιγκαπούρη χάθηκε στα χαρτιά, καθώς οι παίκτες δεν μπορούσαν να βγάλουν βίζες. Άλλοι, όπως ο Μαχμούντ Σαρσάκ, πέρασαν πιο δύσκολα. Ο πρώην, πλέον, διεθνής ποδοσφαιριστής, κρατήθηκε τρία χρόνια στη φυλακή χωρίς επίσημες κατηγορίες. Έκανε τρεις μήνες απεργία πείνας, πριν αφεθεί ελεύθερος.  Υπάρχουν και χειρότερα: Το καλοκαίρι του 2014, ο Αχέτ Ζαχούντ, ένας από τους πιο γνωστούς πρώην Παλαιστίνιους ποδοσφαιριστές έχασε τη ζωή του μετά από ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Γάζα.

Στις 9 Μαρτίου του 2011 η Εθνική Παλαιστίνης έπαιξε για πρώτη φορά στα εδάφη της. «Θέλουμε να εκθέσουμε τον σκοπό της Παλαιστίνης μέσω των αξιών του αθλητισμού. Ο αθλητισμός μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την αναγνώριση», έλεγε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Και παρά τα προβλήματα, σε όλα τα επίπεδα, υπήρξε εξέλιξη. Το 2012 η Παλαιστίνη κέρδισε το πρώτο της Κύπελλο Δυτικής Ασίας, το 2014 το πρώτο της Τσάλεντζ Καπ, ενώ το 2015 συμμετείχε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελική φάση Κυπέλλου Ασίας. Φέτος, προκρίθηκε ξανά. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια ενέτεινε την αναζήτηση παικτών με παλαιστινιακές ρίζες στη Νότια Αμερική και την Ευρώπη και το 2018 βρέθηκε στην 73η θέση της κατάταξης της FIFA, την υψηλότερη στην ιστορία της.

Με την ένταση να κλιμακώνεται ξανά τις τελευταίες μέρες και τον μακρύ κατάλογο των νεκρών από τον ισραηλινό στρατό να μεγαλώνει κι άλλο, η εθνική ομάδα προσπαθεί να μείνει προσηλωμένη στους στόχους της. Και όπως εξηγεί στο Κουτί της Πανδώρας ο Ομοσπονδιακός τεχνικός, Νουρεντίν Ουλντ Αλί, αυτοί δεν έχουν να κάνουν με προσωπικές επιτυχίες. Μόνο με τους ανθρώπους που αναζητούν μέσω του αγαπημένου τους ποδοσφαίρου στιγμές χαράς.

Πώς είναι η κατάσταση τώρα στην Εθνική ομάδα και τι προβλήματα αντιμετωπίζετε;

«Ξέρετε, ως προπονητής δεν μου αρέσει να μιλάω για πολιτική. Όμως βρίσκομαι στην τεχνική ηγεσία μιας χώρας που βρίσκεται υπό κατοχή, οπότε αυτό δεν γίνεται να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Σε κάθε τομέα της δουλειάς μας, στα ταξίδια, στα παιχνίδια, στον εξοπλισμό, στην προετοιμασία, στους ίδιους τους παίκτες και το περιβάλλον μας. Οπότε φυσικά αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη είναι και δικός μας πρόβλημα. Οι παίκτες δεν γίνεται να μένουν ανεπηρέαστοι».

Υπάρχουν ακόμα προβλήματα και στις μετακινήσεις;

«Βέβαια. Κάποιοι από τη Γάζα έχουν πρόβλημα να διασχίσουν τα σύνορα. Υπάρχουν καθυστερήσεις σε παίκτες από την παλαιστινιακή διασπορά, τους κρατούν με τις ώρες στο αεροδρόμιο, άλλοι από τη Γάζα δεν τα καταφέρνουν ποτέ να φτάσουν σε εμάς. Κάποιοι πιστεύουν ότι όλοι όσοι θέλουν να μπουν στην Παλαιστίνη έχουν άλλους σκοπούς. Το να φτάσεις επίσης από τη Δυτική Όχθη στη Γάζα είναι πρόβλημα. Χρειαζόμαστε άδεια για να περάσουμε και έτσι δεν είναι καθόλου εύκολο ούτε για εμάς, το τεχνικό επιτελείο, ούτε για τους παίκτες που θέλουν να ενσωματωθούν στην εθνική. Eίναι εξαιρετικά σύνθετο ζήτημα οι μετακινήσεις, χρειάζεται χρόνος και χρήμα για να μπεις ή να βγεις από τα εδάφη της χώρας».

Παρά τα προβλήματα όμως έχετε ομάδα και πρωταθλήματα…

Έχουμε επαγγελματικό και ημιεπαγγελματικό πρωτάθλημα στη Δυτική Όχθη και ένα ημιεπαγγελματικό στη Γάζα. Εμάς δουλειά μας είναι να βρίσκουμε τους καλύτερους Παλαιστίνιους ποδοσφαιριστές και προσπαθώ με το επιτελείο μου να παρακολουθώ το μάξιμουμ των παικτών -παρά τις δυσκολίες- και να χτίζω την εθνική με αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι εύκολο, οι ομάδες δεν είναι μαθημένες να παίζουν επαγγελματικά».

Υπάρχουν χώροι και γήπεδα για να κάνετε τη δουλειά σας;

«Έχουμε το προπονητικό κέντρο μας στη Ράμαλα και κάνουμε κάποια καμπς σε άλλες πόλεις, στη Ράμαλα έχουμε και το γήπεδό μας».

Ποια είναι η σχέση των Παλαιστίνιων με το ποδόσφαιρο;

«Το λατρεύουν, όπως σε όλες τις χώρες του κόσμου. Το ποδόσφαιρο έχει γίνει κοινωνικό φαινόμενο όπως και στην Ελλάδα, οι Παλαιστίνιοι θέλουν να ζουν όπως εσείς και εγώ, όπως οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο και το ποδόσφαιρο τους δίνει μια αίσθηση κανονικότητας».

Επομένως οι νίκες της εθνικής έχουν μεγαλύτερη αξία για τον ταλαιπωρημένο λαό…

«Όταν νικά η εθνική Παλαιστίνης είναι σαν να παίρνουμε το Μουντιάλ. Κάθε φορά τα δίνουμε όλα για τους ανθρώπους εδώ, είναι σαν τελικός για εμάς κάθε παιχνίδι. Ξέρουμε ότι δίνουμε χαρά στον κόσμο με τις νίκες. Μην νομίζετε ότι δεν υπάρχουν απαιτήσεις, όταν χάνουμε μας ρωτάνε πράγματα σαν να είμαστε η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ Μαδρίτης!».

Βλέπετε δηλαδή ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να λειτουργήσει ως ένα μέσο παροδικής απάλυνσης του πόνου…

«Σίγουρα Ο στόχος ο δικός μου, ως Ομοσπονδιακός προπονητής, είναι να δίνω χαρά στον κόσμο και μιλάμε συνεχώς με τους παίκτες γι’ αυτό. Θέλουμε να δουλεύουμε σκληρά, όχι για να γίνουμε σταρ. Εγώ δεν θέλω να γίνω σταρ. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι ο λαός της Παλαιστίνης και προσπαθούμε να τους κάνουμε να νιώσουν έστω και για λίγο καλύτερα».

Τι ακολουθεί για την ομάδα;

«Ο στόχος μας είναι η προετοιμασία για τα προκριματικά του Μουντιάλ και του Κυπέλλου Ασίας. Τον Αύγουστο θα διεξαχθεί το Κύπελλο Δυτικής Ασίας στο Ιράκ, οπότε θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε κάποια πράγματα και μετά θα προετοιμαστούμε για τα προκριματικά».

Μπορεί μέσω του ποδοσφαίρου να διαδοθεί το μήνυμα της Παλαιστίνης για δικαιοσύνη και ειρήνη;

«Η ειρήνη βρίσκεται στο πεδίο της πολιτικής. Η δουλειά μου δουλειά, είναι αυτή του προπονητή. Προσπαθώ να δώσω τα πάντα για την ομάδα και να τη βοηθήσω να δώσει χαρά στον λαό της Παλαιστίνης. Τώρα όσον αφορά την πολιτική, νομίζω ότι κάποιοι δεν θέλουν την ειρήνη και ελπίζω αυτό κάποια στιγμή να αλλάξει…».