Δύο φίλοι, απόγονοι τρίτης μεταπολεμικής γενιάς, συνειδητοποιούν πως οι παππούδες τους ήταν αντίπαλοι στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Στο έργο, ο Virgil Georghiou αφηγείται την αληθινή ιστορία του προλετάριου ιερέα πατέρα του. Οι δύο φίλοι (Παναγιώτης Καμμένος, Ηλίας Κουνέλας) που ξεκίνησαν να διαβάζουν από κοινού την ιστορία αυτή τις έντονες ημέρες του Ελληνικού δημοψηφισματος τον Ιούλιο του 2015, έρχονται αντιμέτωποι με την ηθική του ελέους. Με μεγάλη αμηχανία εντοπίζουν έναν κοινό τόπο για να μνημονεύουν τις ψυχες των παππούδων τους. Το πρόσωπο του άλλου.
Με αυτή την αφορμή, συζητήσαμε με τον Παναγιώτη Καμμένο για το θέμα της παράστασης, την αμηχανία της νέας γενιάς απέναντι σε τόσο περίπλοκα ιστορικά γεγονότα, αλλά και για τις επισκέψεις τους σε σπίτια, μία συνθήκη η οποία δημιούργησε μία ξεχωριστή βιωματική εμπειρία τόσο για τους ηθοποιούς, όσο και για τους θεατές.
Συνέντευξη στην Ηλέκτρα Ζαργάνη
Γιατί επιλέξατε να καταπιαστείτε με αυτό το έργο;
Είμαι της άποψης πως όλα στη ζωή μας καθορίζονται από «Συναντήσεις»… Συναντήσεις με ανθρώπους, με καταστάσεις, με στιγμές. Nομίζω ότι το βιβλίο αυτό και για τους δυο μας υπήρξε Συνάντηση!
Η παράσταση θίγει με ιδιαίτερο τρόπο το θέμα του ελληνικού εμφυλίου πολέμου. Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλει να περάσει;
Πρέπει να πάμε παρακάτω. Είναι η ώρα να πάμε παρακάτω. Είναι αυτή η ώρα, που όσο δύσκολο και αν είναι, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Να το λύσουμε. Πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε, δημόσια, σωστά! Να πούμε γεγονότα, να διατυπώσουμε ότι σκεφτόμαστε, να αποδοθεί όπου πρέπει, ότι πρέπει και να προχωρήσουμε μαζί!.Η Ελλάδα, εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε πια ανάγκη από στρατόπεδα. Έχουμε ανάγκη από σύνθεση. Δεν φτάνει η μία ή η άλλη αντίληψη ζωής…χρειάζονται όλα. Συμφιλίωση.
Πόσο μακριά ή κοντά βρίσκεται η νέα γενιά στην ιστορική μνήμη και σε τόσο βαριά φορτισμένα ιστορικά γεγονότα;
H δική μου γενιά – οι κοντά στα 30 και φαντάζομαι και οι 20αρηδες έχουμε περάσει από ένα σχολείο με ταμπού σε αυτά τα ζητήματα. Κανείς δάσκαλος δεν έμπαινε στη διαδικασία να μιλήσει για τον εμφύλιο. Οπότε δεν τον έχουμε διδαχτεί! Και για αυτόν τον λόγο είμαστε ημιμαθείς. Τα προσωπικά διαβάσματα του καθενός συμπληρώνουν τις γνώσεις! Και μην ξεχνάμε ότι ο καθένας μας προέρχεται από ένα σπίτι που στο 90% έπαιρνε θέση στο ιστορικό αυτό ζήτημα. Άρα όλοι το κουβαλάμε σαν πληγή. Τελικώς είμαστε όσο κοντά και μακριά μας επιτρέπει η παλιά φουρνιά! Θέλω να πω, εγώ με τους συνομηλίκους μου έχουμε κάνει πολλά βήματα μπροστά! Δεν καθορίζει τη συμπεριφορά μας η τις σχέσεις μας το που πολέμησε ο παππούς του καθενός η το τι ψηφίζει η μανά μου ή εγώ. Και νομίζω ότι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ακόμη πιο γενναία βήματα. Οι μεγάλοι το έχουν κατά κύριο λόγο το πρόβλημα, που τώρα χαράζουν την πολιτική. Και που χωρίς διχόνοιες δεν έχουν υπόσταση. Η αμηχανία των 50αρηδων είναι που δημιούργησε και δημιουργεί τα προβλήματα που έχουμε. Μακάρι βεβαία εμείς να τα κάνουμε καλύτερα…
Η παράσταση χτύπησε την πόρτα σε 130 σπίτια! Τι εντυπώσεις/ εμπειρίες αποκομίσατε από αυτή τη διαδρομή;
Έχουμε άπειρες ιστορίες να διηγούμαστε στα παιδιά μας, εγώ και ο Ηλίας. Και ακόμη πηγαίνει…Είναι πανέμορφο όταν η θεατρική πράξη αποκτά τόσο προσωπικό περιεχόμενο για τον θεατή μας. όταν μπαίνει στο σπίτι του και το κάνει να φαίνεται έτσι όπως δεν θα το ξαναδεί ποτέ. Είναι μαγικό. Και βέβαια ο τρόπος που το υποδέχονται κάθε μέρα, σε κάθε παράσταση οι άνθρωποι είναι συγκλονιστικό. Έχουμε παίξει από πολύ πιστούς ανθρώπους μέχρι πολύ άπιστους! Από πολύ δεξιούς μέχρι πολύ αριστερούς. Σε πολύ πλούσια σπίτια και σε πολύ απλά, λαϊκά και πολύ ζεστά σπίτια! Για εμάς μόνο μελέτη, γνώση μπορεί να είναι και τίποτα άλλο. Μας ανοίγει τα μάτια! Από την άλλη πλευρά και για εμάς αποτελεί ξεχωριστή – πρωτόγνωρη έκθεση! Ο ηθοποιός έχει μάθει να ανεβαίνει πάνω στη σκηνή, να μεγαλουργεί ή όχι και μετά…σπίτια μας! Τι γίνεται όμως όταν μετά έχει παράσταση το κοινό; Όταν ξεκινούν να μιλούν οι θεατές, ο καθένας με τις δίκες του εμπειρίες, με ιστορίες από τους παππούδες μέχρι το σήμερα… Η παράσταση ξεκινά στις 21.00, τελειώνει στις 22.45, ε πριν τη 1.00 έχουμε φύγει ελάχιστες φόρες! Και καμιά φορά και μετά τις 3.00! Είναι μεγάλο το δώρο …
Πρόκειται για μία αληθινή ιστορία βασισμένη σε έργο του Virgil Georghiou. Πως συνδέσατε το περιεχόμενο με την σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα;
Έγινε πολύ εύκολα! Πρώτη μέρα πρόβας μας ήταν… τρεις ημέρες πριν το δημοψήφισμα του 2015! Ανεβήκαμε στη μονή Καισαριανής, πάνω στον Υμηττό να κάνουμε τη πρώτη μας ανάγνωση! Ήταν μαγική πρόβα…Ήρθα σε επαφή με αυτό το κείμενο που με ξεπερνά ακόμη! Κατεβαίνοντας, πήγα τον Ηλία στο Ωδείο, στη σχολή, να πάρει το ποδήλατο του.. εφευγε για Θεσσαλονίκη, να ψηφίσει! Και στήνουμε έναν καυγά! Άλλο πράγμα…τσακωνόμασταν μες στο αυτοκίνητο για πάνω από μια ώρα! Ο Ηλίας – απόγονος κομμουνιστών και εγώ – απόγονος δεξιών! Ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! Ποιο δημοψήφισμα … εμείς τον εμφύλιο είχαμε βάλει κάτω μπας και τον λύσουμε! Και φυσικά κανείς δεν άκουγε κανέναν! Ο καθένας τα έλεγε για να τα ακούσει ο ίδιος. Ο Georghiou αναζητά τον πατέρα του και τον Θεό μέσα από τον πόλεμο, τον διωγμό, την έχθρα, την φτώχια! Μιλά για το σήμερα…Αυτό κάναμε λοιπόν! Φέραμε σε διάλογο το κείμενο, με τη ζωή μας! Με την ιστορία μας! Φανερά!
Υπάρχει κάποιος κοινός τόπος που μπορεί να αναζητηθεί μέσα στο συλλογικό αφήγημα; Πιστεύετε ότι η σύγκρουση είναι κομμάτι της ιστορίας, της εξέλιξης, της ζωής;
Εγώ αν δεν σκοτώσω τους γεννήτορες μου μέσα μου, παρακάτω δεν πρόκειται να πάω! Και βέβαια είναι μέρος της ζωής! Έτσι πάει… Αλλά το θέμα είναι πότε και υπό ποιες συνθήκες. Άλλο πράγμα ο έφηβος στα 16 του, άλλο πράγμα μια ολόκληρη κοινωνία με τόσο πρόσφατη αιματοβαμμένη ιστορία! Εγώ δεν μπορώ την κεκτημένη ταχύτητα και την ανωριμότητα. Κοινός τόπος στο συλλογικό αφήγημα είναι ο έρωτας, το πάθος, η πίστη, οι αγώνες, ο θεός, η αγάπη, η ζωή και βέβαια σίγουρα ο θάνατος. Αυτά είναι τα κοινά χαρακτηριστικά όλων μας. Το ότι είμαστε άνθρωποι. Η θνητότητα μας και η αθανασία μας.
Ποια φράση του έργου θα μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό σας;
«…φτάνει με τις λέξεις! τι να τις κάνουμε γιε μου, τις λέξεις…ότι έχουμε να πούμε είναι χαραγμένο στα πρόσωπα μας.»
Ποια είναι τα σχέδια σας για το επόμενο διάστημα;
Σχέδια…την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρώσαμε το πρώτο μέρος της «Αγάπης» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά! Πρόκειται για μια τριλογία μεταμεσονύκτιων εμπειριών για την καλή αφήγηση! Ο Ηλίας στον ηγετικό ρόλο του οραματιστή – σκηνοθέτη και μια ομάδα από όμορφους ανθρώπους – ηθοποιούς που μοιραστήκαμε και θα μοιραστούμε πολλά! Και τώρα ξεκινάμε την προετοιμασία για το δεύτερο μέρος – τον Φλεβαρη. Ταυτόχρονα στις 9 Δεκέμβρη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ανεβαίνει ένα μουσικό παραμύθι για παιδιά που έχω τη χαρά να παίζω «Η Γλυκιά Συμφωνία» σε κείμενο Μαίρης Βουκανου, σύνθεση Γιώργου Βουκανου και πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πιατα και βέβαια… πολύ «8η ΗΜΕΡΑ», που θα περιοδεύει όλη τη σεζόν με παραστάσεις στην Αθήνα και όχι μόνο! Καθημερινές περιοδεία σε σπίτια & Κυριακές, στις 13.00 στο «Από Μηχανής Θέατρο»!
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κείμενο: Virgil Georghiou
Απόδοση – Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άννα – Μαρία Πασχάλη
Εικονογραφία: Άντα Μπαραχάνου
Φωτογραφίες: Μιχάλης Ραφαήλ
Εκτέλεση Παραγωγής: Έως – art
Παίζουν: Παναγιώτης Καμμένος, Ηλίας Κουνέλας
Από Μηχανής Θέατρο, Ακαδήμου 13, Κεραμεικός
Ημερομηνία: Κάθε Κυριακή, 1 μ.μ.
Τιμή εισιτηρίου: 10€ (Γενική είσοδος)
Πληροφορίες: Τηλ.: 210 52 31 131
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
