Ο ουδενόσωρος πρωθυπουργός

Ο Πλούτος, στην αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν η θεότητα που προσωποποιούσε τα πλούτη και την αφθονία των αγαθών. Ήταν ακόλουθος άλλοτε της θεάς Δήμητρας και άλλοτε της Περσεφόνης. Στην τέχνη απεικονίζεται ως ένας νεαρός άνδρας που κρατά το Κέρας της Αμάλθειας, το οποίο ήταν επίσης σύμβολο αφθονίας. Στην αρχή, λοιπόν, ο Πλούτος παρουσιάζεται με μάλλον θετική διάθεση, καθώς το μυθικό κοσμοείδωλο αφορούσε περισσότερο το συλλογικό φαντασιακό παρά τον ατομικισμό και τον προσωπικό πλουτισμό. Μεταγενέστερα όμως, όταν αρχίζει να επικρατεί ο δωρισμός, ακόμη και στις ιωνικές πόλεις όπως η Αθήνα, ο Πλούτος είναι ένας τυφλός που σκορπά αλόγιστα και αδιάφορα τα αγαθά και τα χρήματα. Μια τέτοια οπτική παρουσιάζεται από τον Αριστοφάνη στην ομώνυμη κωμωδία του, η οποία γράφτηκε το 388 π.Χ. Ο πλούτος όμως πέρα από την τέχνη απασχόλησε και τη φιλοσοφία με πρώτο τον Αριστοτέλη να τον ορίζει ως «ένα πλήθος εργαλείων και του νοικοκυριού και της πολιτικής» (Πολιτικά, Α.8.36). Σε άλλο σημείο των Πολιτικών ο Αριστοτέλης αναφέρει, πως στη Λευκάδα υπήρχε νόμος δημοκρατικός που επέβαλε να μην παίρνουν αξιώματα όσοι είχαν καθορισμένα εισοδήματα. Επίσης, ο Πλούταρχος στηλιτεύει και καταγγέλλει την εμμονή για προσωπικό πλουτισμό ενώ ο Μένανδρος θεωρεί πως ο πλούτος σκεπάζει πολλές κακές πράξεις. 

Από τους αρχαίους βέβαια, ο Λουκιανός υπήρξε ο μεγαλύτερος επικριτής του πλούτου σε πολλά έργα του … όπως στους «Νεκρικούς Διαλόγους», στο «Περί παρασίτου, ότι τέχνη η παρασιτική», στο «Τίμων ή Μισάνθρωπος» κ.α. Στον Τίμωνα μάλιστα αναφέρει ότι ο πλούτος δεν προέρχεται από τον Δία αλλά από τον Άδη. Οι περισσότερες επικρίσεις, τόσο των αρχαίων όσο και των θεωρητικών της μοντέρνας και σύγχρονης εποχής, δεν αφορούν τον πλούτο που παράγεται και ευεργετεί το σύνολο της κοινωνίας αλλά την απόκτηση ατομικής περιουσίας κυρίως με αθέμιτα μέσα. Με την άνοδο και την εξάπλωση του καπιταλισμού και τις τεράστιες ανισότητες που δημιούργησε, αναπτύχθηκαν οι αντίστοιχες παρασιτικές δυνάμεις, οι οποίες εκμυζώντας το αίμα και τον μόχθο του λαού, διαιώνιζαν την πρακτική δήωσης του δημόσιου πλούτου. Η πολιτική παρακμή και η δυσλειτουργία των θεσμών εξασφαλίζει σε αυτές τις παρασιτικές δυνάμεις ασυλία, με αποτέλεσμα να συνεχίζουν να αναπτύσσουν τον αντικοινωνικό τους ρόλο σε βάρος της κοινωνίας. Όσο πιο ώριμη πολιτικά είναι μια κοινωνία τόσο λιγότεροι τέτοιοι παράσιτοι υπάρχουν, καθώς εκλείπουν οι λόγοι να ενεργούν και να δικαιολογούν την παρουσία τους στη δημόσια σφαίρα. 

Η κυριαρχία και η επιρροή των επιχειρηματικών και πολιτικών οικογενειών στην Ελλάδα, είναι ένα σημαντικό δείγμα πολιτικής ανωριμότητας, το οποίο όμως συναντά κανείς σε χώρες με αρκετά χαμηλό βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο. Η οικογένεια του σημερινού πρωθυπουργού είναι ένας παράγοντας που επαληθεύει το βαθμό ανωριμότητας του πολιτικού βίου της χώρας, καθώς ο πλουτισμός της προέρχεται κυρίως από την ενασχόλησή της με την πολιτική. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βέβαια από πολύ νωρίς ανέδειξε με εμφατικό τρόπο τις εκφυλιστικές τάσεις που σχετίζονται με τους λόγους του οικογενειακού του πλουτισμού, που τον καθιστούν από τη μία έναν από τους πιο καταχρεωμένους πολιτικούς της ελληνικής ιστορίας και από την άλλη βασικό δείγμα θεσμικής παρακμής. Η παρακμή των θεσμών επαληθεύεται και από το γεγονός ότι έγινε πιστευτή η παλαιότερη δικαιολογία του πρωθυπουργού, ότι δηλαδή βρισκόταν σε διάσταση με τη σύζυγό του, γεγονός που –όπως ισχυρίστηκε– δεν τον υποχρέωνε να υποβάλλει κοινή φορολογική δήλωση και δήλωση «πόθεν έσχες». Προκαλεί αρνητική εντύπωση επίσης το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει δώσει και σήμερα καμία απάντηση για το ψευδές πόθεν έσχες που υποβάλλει από το 2017 μέχρι σήμερα, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα Documento και ο εκδότης της Κώστας Βαξεβάνης. Μεγαλύτερη όμως εντύπωση προκαλεί η προσπάθεια συγκάλυψης, μέσα από διαδικασίες αρχειοθέτησης του πόθεν έσχες από την επιτροπή της Βουλής, η οποία είναι επιφορτισμένη με την αξιολόγηση και την έρευνα δηλώσεων του «πόθεν έσχες» των πολιτικών προσώπων, όπως αποκάλυψε ο βουλευτής του Σύριζα Παύλος Πολάκης. 

Αλγεινή εντύπωση δεν προκαλεί τόσο ο παρασιτικός πλουτισμός – αλλά και τα υπέρογκα χρέη– της οικογένειας Μητσοτάκη, αλλά κυρίως το γεγονός, ότι παρόλο που τις τρεις τελευταίες εβδομάδες η κοινή γνώμη συζητά για το πόθεν έσχες του πρωθυπουργού, ο ίδιος παρανόμησε και πάλι. Η λυσσαλέα προσπάθεια συγκάλυψης μιας εταιρίας με όλους τους δυνατούς τρόπους, όλα αυτά τα χρόνια, δημιουργεί προβληματισμό στην κοινωνία, η οποία δικαίως αμφισβητεί τη νομιμότητα των δραστηριοτήτων της. Επομένως, είτε πρόκειται για μέγα σκάνδαλο και απάτη κατά συρροή είτε ο ουδενόσωρος πρωθυπουργός είναι τόσο ανώριμος που, από καπρίτσιο και μόνο, προτιμά να διασύρει το όνομα της υπερχρεωμένης οικογένειάς του, παρά να παραδεχτεί όσα αποκαλύπτει ο Βαξεβάνης.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr