Ο Νίκος Κούνδουρος για τη Μαρία Κάλλας που πέθανε σαν σήμερα το 1977

Το 1954 βρέθηκα στο φεστιβάλ Βενετίας με τη «Μαγική Πόλη», την πρώτη μου ταινία. Ήμουν 28 χρονών, πολύ νέος, και έμπαινα σ’ έναν άλλο κόσμο με μια ταινία που γύρισα για τη φτωχολογιά. Εκεί στη Βενετία ήρθε ένας τύπος και μ’ έπιασε απ’ τους ώμους. «Ωραίε Έλληνα», μου κάνει, «τι λες; Θα έρθεις απόψε απ’ το δωμάτιο μου;» Ήταν αυτό το Ιερό Τέρας, ο Λουκίνο Βισκόντι, ο αριστοκράτης ομοφυλόφιλος που διεκδικούσε τα πάντα με τον τρόπο του. Από εκείνη τη στιγμή, νιώθοντας άβολα, έψαχνα τρόπο να την «κάνω» με ελαφρά. Στην πρεμιέρα της «Μαγικής Πόλης» ήρθε μαζί με τη Μαρία Κάλλας.

Αυτός δεν με πλησίασε καθόλου, παραξενεύτηκα όμως που η Κάλλας κατευθείαν βρέθηκε δίπλα μου για να φωτογραφηθούμε. Η δουλειά πήγαινε φως – φανάρι, η Κάλλας προφανώς έκανε πλάτες στον Βισκόντι μπας και με έψηνε να συναντηθώ ιδιωτικά μαζί του. Ποτέ δεν μου είπε τίποτα, ευθαρσώς τουλάχιστον, με είχε εντυπωσιάσει απλώς η έντονη φιλική της διάθεση απέναντι μου. Εγώ τότε ήμουν άγνωστος, πρωτοέβγαινα απ’ τη χώρα μου με την πρώτη μου ταινία. Αρκετά χρόνια αργότερα πέρασα μέρες ατέλειωτες στο Παρίσι να την ακούω σε άριες που με ανατρίχιαζαν σύγκορμο. Και ταυτόχρονα άκουγα τον Μάνο (σ.σ. τον Χατζιδάκι) να μου λέει που την πέτυχε σ’ ένα εστιατόριο στο Παρίσι και έσκυψε στ’ αυτί του και του τραγούδησε «Τα παιδιά του Πειραιά». Έξαλλος ο Μάνος! Κρατώ και την εικόνα της Κάλλας στη «Μήδεια» του Παζολίνι. Η ταινία μονταριζόταν στο ίδιο στούντιο στην Ιταλία που εγώ μόνταρα το «Vortex ή Το πρόσωπο της Μέδουσας».

Πεταγόμουν στο διπλανό δωματιάκι του μοντάζ για να ξεκλέψω κάποια πλάνα της συγκλονιστικά από τον Παζολίνι. Σκέτη ποίηση. Θυμάμαι ότι τρώγαμε τα μεσημέρια στο ίδιο εστιατόριο με τον Παζολίνι κι αν δεν είχαμε μιλήσει ποτέ, πάντα περίμενα μήπως εμφανιζόταν ξανά η Κάλλας για να τσεκάρει τον εαυτό της στην ταινία…

* Από συνέντευξη του σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου στον Αντώνη Μποσκοΐτη για το σταθμό Στο Κόκκινο 105,5 (Ιούνιος 2007).

**Η φωτογραφία της συνάντησης Μαρίας Κάλλας – Νίκου Κούνδουρου στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας είναι από το αρχείο του σκηνοθέτη Βασίλη Νικολαΐδη.