Ο νεοπουριτανισμός αντεπιτίθεται

Η διαδήλωση γινόταν απέναντι στο σχέδιο της κυβέρνησης Μακρόν, να δοθεί το Δικαίωμα εξωσωματικής γονιμοποίησης, προκειμένου  να αποκτήσουν παιδί, στις γυναίκες που είτε δε θέλουν να έχουν σύζυγο/σύντροφο, είτε είναι λεσβίες. Τα σχέδιο νόμου δίνει επίσης το Δικαίωμα  σε ομόφυλα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά μέσω παρένθετης μητέρας. 

Σύμφωνα με το γαλλικό δίκαιο, μόνο ετερόφυλα ζευγάρια, τα οποία είτε έχουν παντρευτεί, είτε συζούν αποδεδειγμένα, για τουλάχιστον δύο χρόνια, έχουν το δικαίωμα να προχωρούν σε εξωσωματική γονιμοποίηση, δωρεά σπέρματος και ενδομητρική σπερματέγχυση.

Είναι σαφές βέβαια ότι μια γυναίκα μπορεί να μείνει έγκυος χωρίς ποτέ να δηλώσει, να ενημερώσει ή και να γνωρίζει τον πάτερα του παιδιού της, αλλά απαγορεύεται στην ίδια γυναίκα να χρησιμοποιήσει τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. 

Οι συντηρητικοί διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τον κίνδυνο απώλειας της πατρικής φιγούρας, για την καταστροφή της παραδοσιακής δομής της οικογένειας και βέβαια  για τη νομιμοποίηση της απόκτησης παιδιού, με παρένθετη μητέρα, από ομοφυλόφιλους άνδρες.  

Είναι οι ίδιοι, κι ίσως ακόμη περισσότεροι, με αυτούς που το 2013 αντιδρούσαν επίσης σφοδρά στη νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών και στη δυνατότητα τους να υιοθετούν παιδιά. 

Πενήντα χρόνια πριν, ο Μάης του ’68 ταρακούνησε συθέμελα τις Δυτικές κοινωνίες, βροντοφώναξε για το «δικαίωμα στην έκφραση», το δικαίωμα στον «αυτοπροσδιορισμό», το δικαίωμα στις αποφάσεις και στον έλεγχο της ζωής του κοινωνικού ανθρώπου από τον ίδιο και για τον ίδιο. Στις εποχές μας, ο νεοπουριτανισμός επιστρέφει να παίξει τα ρέστα του.  

To 2006 η Tarana Burke, μαύρη ακτιβίστρια,  ξεκινά την κίνηση  #MeToo. Η Burke σύνδεσε τη σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση με τις φτωχές μαύρες εργαζόμενες που βρίσκονταν στο τελευταίο σκαλί της εκμετάλλευσης. Το κίνημα γνώρισε πολύ περιορισμένη αναγνώριση, και μόνο σε πολύ ειδικά κοινά. Έπρεπε να περάσουν 11 χρόνια, να κατηγορηθούν stars του Χόλυγουντ, να… σοκαριστούμε με τον Weinstein και τις λογής λογής ντίβες, για να μας αγγίξει η εκμετάλλευση και να ενεργοποιηθούν τα φεμινιστικά μας αντανακλαστικά. 

Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν ο Φεμινισμός μαζί με το κίνημα τα Δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας να κινητοποιηθεί και να αμφισβητήσει την ουσία του προβλήματος, την πυρηνική οικογένεια; Πόσο ακόμη θα σερνόμαστε πίσω από το παρωχημένο πρότυπο, Πατέρας-Μητέρα-Παιδιάq Πόσο ακόμη θα ευλογούμε ρόλους που τους έχει αλλάξει άρδην, η παραγωγική διαδικασία και η οικονομική ανεξαρτησία των αδύναμων – κοινωνικά – φύλων. Πόσο ακόμη θα επιτρέπουμε στους συντηρητικούς και στους νεοπουριτανούς να κάνουν κουμάντο στις ζωές των άλλων; Μισό αιώνα μετά τον Μάη του ΄68… Ε, είναι πολύς ο καιρός…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr