Ο Μητσοτάκης υποστηρίζει την εισβολή της Τουρκίας στην Ελλάδα;

Στη Συρία συμβαίνει αυτό που συμβαίνει πάντα όταν τα βουβάλια μαλώνουν στο βάλτο της γεωπολιτικής. Χώρες και φυσικά άνθρωποι ισοπεδώνονται για χάρη μιας νέας κατάστασης που συνήθως υπόσχεται πολλά, αλλά καταλήγει στα χειρότερα. Αντικείμενο αυτού του άρθρου δεν είναι τι συμβαίνει στρατιωτικά και γεωπολιτικά στη Συρία όπου αυτή τη στιγμή συγκρούονται δυνάμεις και συμφέροντα πέραν της κοινής φαντασίας (η κατάσταση μπορεί ενδεχομένως να συγκριθεί μόνο με το Λίβανο της δεκαετίας του 70). Ούτε πόσο επιβεβαιώνεται η υποκρισία του ΟΗΕ και του διεθνούς Δικαίου.

Το ερώτημα είναι η επικίνδυνη σχέση της Ελλάδας με όσα συμβαίνουν στη Συρία. Η Τουρκία, πέρα από κάθε κανόνα διεθνούς Δικαίου έχει εισβάλει στη γειτονική της Συρία και διαφημίζει πως θα δημιουργήσει ζώνη εκατό χιλιομέτρων. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως θέλει να τσακίσει με την άδεια των ΗΠΑ τους Κούρδους, οι οποίοι μέχρι πρότινος ήταν σύμμαχοι της Ουάσινγκτον. Ταυτόχρονα ο Ερντογάν διεκδικεί για την Τουρκία το ρόλο του ρυθμιστή και ενωμοτάρχη στην περιοχή και για τον εαυτό του το ρόλο του αδιαμφισβήτητου εθνικού Σουλτάνου.

Ταυτόχρονα η Τουρκία θεσμοθετεί πάνω στη Διεθνή σιωπή, το δικαίωμά της να επεμβαίνει σε χώρες, να αλλάζει τα σύνορα κατά το δοκούν και να εφευρίσκει επιχειρήματα που δικαιολογούν τη διεθνή παρανομία.

Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα διατάραξης της παγκόσμιας ειρήνης και νομιμότητας αλλά και με ένα σοβαρό «ελληνικό πρόβλημα». Τι θα γίνει αν η Τουρκία, τώρα που κερδίζει το ρόλο που θέλει χωρίς ιδιαίτερες διαμαρτυρίες, αποφασίσει να κάνει το ίδιο προς τα Δυτικά, τη Θράκη, το Αιγαίο ή την Κύπρο;

Δε μιλάμε για τον γενικό και ανησυχητικό τουρκικό επεκτατισμό ο οποίος εκφράζεται με προκλητική ρητορική και εξόδους πολεμικών πλοίων στο Αιγαίο, αλλά για πραγματικό πόλεμο με τη Συρία, έναντι της οποίας η Τουρκία θεωρεί πως έχει δικαίωμα να εισβάλει και να επιτίθεται. Τι θα εμποδίσει τον Ερντογάν να κάνει τον ίδιο πόλεμο, με άλλα προσχήματα και Δυτικά αν εμείς έχουμε ήδη συμφωνήσει αδιαμαρτύρητα πως αυτό επιτρέπεται;

Φυσικά, το θέμα δεν είναι ο Ερντογάν αλλά ο πρωθυπουργός της δικής μας χώρας. Ως τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει αντιδράσει, δεν έχει κάνει δηλώσεις, δεν έχει χαρακτηρίσει ως ανεπίτρεπτο το γεγονός της εισβολής. Αποδέχεται αυτό που η Τουρκία μετατρέπει σε δικαίωμά της και αναμφίβολα δικαίωμα προς κάθε χώρα και όχι μόνο απέναντι στη Συρία.

Η υπόκλιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στον γείτονα σουλτάνο δεν είναι προσωπική υπόθεση ή τακτική αλλά επικίνδυνη υποχωρητικότητα που ναρκοθετεί το μέλλον και τινάζει στον αέρα ό,τι επικρατεί ως τώρα στην ευαίσθητη περιοχή. Ήδη αυτή η υποχωρητικότητα έχει γεννήσει τη σκληρή ρητορική του Ερντογάν τις τελευταίες μέρες που δεν απειλεί τη Συρία αλλά κυρίως την Ελλάδα.

Ο έλληνας πρωθυπουργός έχει επιδείξει την υποχωρητικότητα πολύ πριν την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία. Στη συνάντηση που είχε πρόσφατα με τον Ερντογάν, ήταν ο μόνος έλληνας πρωθυπουργός στην ιστορία που δεν έθεσε το θέμα παραβιάσεων στον Τούρκο ηγέτη στο όνομα του «καλού κλίματος». Στη συνέχεια δεν έστειλε ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη στον εορτασμό της επετείου ανεξαρτησίας της Κύπρου.

Πιθανόν, με την υποχωρητικότητά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης να προσπαθεί να εξευμενίσει τον Ερντογάν πιστεύοντας πως έτσι θα εξασφαλίσει την ηρεμία που θα εμφανίσει στη συνέχεια ως επιτυχία. Αυτή η εμπειρική πρακτική, που δε σέβεται ούτε τους διπλωματικούς κανόνες, ούτε όσα έχουν καταγραφεί στην ιστορία των σχέσεων των δύο χωρών, είναι άκρως επικίνδυνη.

Σύμφωνα με κάποιους διπλωμάτες, ο Μητσοτάκης προσπαθεί να αποκτήσει καλή σχέση με τις ΗΠΑ, οι οποίες δε φαίνεται να τον συμπαθούν ιδιαίτερα και γι’ αυτό ευθυγραμμίζεται με κάθε επιλογή που φαίνεται να είναι αμερικανικής έμπνευσης, κάνοντας τραγική λάθη που δεν αντιστρέφονται.

Σε κάθε περίπτωση τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα και δυσοίωνα:

1. Η χώρα δια του έλληνα πρωθυπουργού συναινεί στην πρακτική της Τουρκίας και δίνει το δικαίωμα αυτή να στραφεί και εναντίον της.

2. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει έστω την ευαισθησία να κινηθεί για το σταμάτημα της σύγκρουσης η οποία θα επιβαρύνει την Ελλάδα με νέο κύμα προσφύγων όταν θα σταματήσουμε να μετράμε νεκρούς.

Σε ό,τι αφορά το εσωκομματικό περιβάλλον, αντιθέτως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρα. Μετά τη μετατροπή της συμφωνίας των Πρεσπών σε καλή (παρουσιάζει μάλιστα ο Μητσοτάκης άγχος να εφαρμοστεί γρήγορα) τώρα γίνεται καλή και κάθε πρακτική του Ερντογάν. Επειδή όλοι στη ΝΔ δεν είναι σαν τον Άδωνη Γεωργιάδη να ξεσκονίζουν όπου πατά ο Πρόεδρος διαβεβαιώνοντας ταυτόχρονα πως ο γάιδαρος πετάει, ήδη γίνονται έντονο θέμα συζήτησης οι επιλογές του Μητσοτάκη στην εξωτερική πολιτική. Υπάρχουν μάλιστα και δικαίως, συνεχείς συγκρίσεις με την Ντόρα Μπακογιάννη η οποία εκ των πραγμάτων διαθέτει εκτόπισμα σε τέτοια θέματα. Όσο για τον Υπουργό Εξωτερικών Νίκο Δένδια, είναι φανερό πως εκτελεί χρέη μέχρι να πάψει να τα εκτελεί. Η πιο ταπεινωτική αντιμετώπιση για τον ευπρεπή Δένδια, ήταν η στιγμή που ο Μητσοτάκης σύστησε στο Ζάεφ, πέρα από κάθε πρωτόκολλο, τη διπλωματική του σύμβουλο πριν από τον Έλληνα ΥΠΕΞ. Νέα ήθη και νέοι κίνδυνοι.