Μιχάλης Καλιότσος: «Το ταλέντο είναι οτιδήποτε στη ζωή έσπασε τη φυσική ροή των πραγμάτων μέσα σου»

Είναι λίγο παράδοξο να ξεκινάω μια κουβέντα με κάτι αρνητικό για την δουλειά μου αλλά θα το πω: Απεχθάνομαι τον χώρο του θεάτρου σε πολλούς τομείς αλλά δεν μπορώ να κάνω μακρυά του γιατί είναι το μέσον με το οποίο εκφράζω τον εσωτερικό μου κόσμο. Υπάρχει μεγάλη πλάνη, παραπληροφόρηση, υποκρισία και σνομπαρία σε αυτή την δουλειά χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος που πολλές φορές θέλω να αλλάξω επάγγελμα.. αλλά δεν θα αλλάξω γιατί δεν είναι στο χέρι μου, είναι στην ψυχή μου που της αρέσει να παραμυθιάζεται με τα έργα, τους συγγραφείς, τα σκηνικά τις πρόβες κλπ. Με ενοχλεί που κάποιες παραστάσεις λόγω κάποιας δυνατής παραγωγής που έχουν από πίσω, ακούγονται σαν το γεγονός της χρονιάς και όταν πηγαίνεις να τις δεις βλέπεις φρου-φρου και αρώματα με ερμηνείες ενισχυμένες από ακριβούς προβολείς, ακριβά σκηνικά και στην ουσία αν τα αφαιρούσες όλα αυτά θα έβλεπες μια τρύπα στο νερό. Αντίθετα πολλές μικρές ομάδες δουλεύουν με την ψυχή τους, κάνουν πρόβες με τις ώρες, ιδρώνουν πάνω σε λεπτομέρειες υποκριτικές και όμως παίζουν το πολύ ένα μήνα και μετά τίποτα. Σαφώς και υπάρχουν σημαντικές παραστάσεις μεγάλων θεάτρων και παραγωγών που αξίζει ο κόσμος να τις βλέπει,αλλά αναφέρομαι σε όλους εκείνους τους ηθοποιούς που παλεύουν μόνοι τους να ορθώσουν το ανάστημα τους και εκεί τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά. Αναγκάζονται να κατεβαίνουν οι παραστάσεις τους γιατί δεν βγαίνουν οικονομικά και επειδή ο κόσμος θα πάει να δει τους «γνωστούς». Θα μου πεις αυτό συμβαίνει με όλες τις δουλειές, παντού υπάρχουν κεφάλαια, μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις, οπότε το παίρνεις αυτό απόφαση και συνεχίζεις με τα μέσα που διαθέτεις.

Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος και πολλές φορές εγώ αποφασίζω τι θα κάνω στο θέατρο και με ποιους. Φυσικά και θέλω να δουλέψω με κάποιους σκηνοθέτες αλλά αν δεν γίνει αυτό εγώ θα πρέπει να συνεχίζω να δουλεύω με τον εαυτό μου. Χαίρομαι πολύ για παράδειγμα που αυτή τη στιγμή δουλεύω με τον Κοραή Δαμάτη και με μια εξαίρετη ομάδα ηθοποιών σε ένα έργο του Πόμερανς. «Ο άνθρωπος ελέφαντας» που θα ανέβει στο Vault του Δημήτρη Καρατζιά. Ο Κοραής είναι πρωτίστως δάσκαλος στην δουλειά του,κι νιώθω ότι μαθαίνω πολλά από εκείνον στις πρόβες. Πιστεύω ότι θα κάνει μεγάλη αίσθηση η παράσταση που ετοιμάζουμε. Βαριέμαι να πηγαίνω σε ακροάσεις αλλά πιστεύω και πολλοί άλλοι ηθοποιοί έχουν κουραστεί να το κάνουν και φτιάχνουν μόνοι τους έργα και παραστάσεις. Πάντα είμαι με αυτούς γιατί κι εγώ μάλλον ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία.

Πιστεύω ότι το ταλέντο σαν έννοια  είναι οτιδήποτε στην ζωή σε ταρακούνησε και έσπασε την φυσική ροή των πραγμάτων μέσα σου. Μνήμες και στιγμές του παρελθόντος που σε στιγμάτισαν. Είναι οτιδήποτε σε έφερε πιο κοντά στην υπαρξιακή απελπισία. Όλο αυτό μετά το κουβαλάς μέσα σου και το βγάζεις και πάνω στην σκηνή, με ένα σου βλέμμα μια κίνηση, μια αντίδραση. Φαίνεται αυτό, δεν κρύβεται και σε κάνει να ξεχωρίζεις.Αυτό είναι για μένα το ταλέντο ενός ηθοποιού πάνω στην σκηνή και δεν μπορώ να το εκφράσω διαφορετικά αυτή την στιγμή. Πρέπει νομίζω όλοι εμείς οι καλλιτέχνες να νιώσουμε πρώτα κάτι από αυτή την αγωνία της ύπαρξης μας όπως ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν του Μπέκετ για να έχουμε κάποιο ενδιαφέρον στην σκηνή.

Δεν έχω κανένα απωθημένο να παίξω κάποιο ρόλο. Για κάποιο λόγο πιστεύω ότι τα κείμενα είναι αυτά που μας επιλέγουν και όχι εμείς αυτά.Μου αρέσουν έργα όχι ρολοι συγκεκριμένοι. Μου αρέσει για παράδειγμα ο Βυσσινόκηπος και ο θείος Βάνιας του Τσέχοφ, αλλά μου αρέσει όλος ο κόσμος που υπάρχει μέσα στα έργα αυτά. Θα ήθελα να συναντηθω με ατμόσφαιρες έργων, κάπως έτσι θα το έλεγα.

Γενικά οι συναντήσεις που κάνουμε με κάποιους ανθρώπους είναι η εξέλιξη μας ως άνθρωποι και στην ζωή και στην τέχνη. Πότε δεν συναντιέσαι τυχαία με τον άλλον. Κάτι ήρθε να σου μάθει στην ζωή σου ο άλλος και κάτι να του μάθεις εσύ.Και τελικά αυτός ο άλλος να είναι ο άλλος εσύ.

Ο «Πελεκάνος» του Βασίλη Ραΐση που σκηνοθέτησα φέτος είναι λοιπόν άλλη μια συνάντηση με το κείμενο,τους ηθοποιούς  που συνεργάστηκα, τον συγγραφέα του έργου, τον χώρο που παίζεται αυτή τη στιγμή η παράσταση. Όλα είναι συναντήσεις και πάντα παίρνεις κάτι από αυτές. Είτε καλό είτε και κακό. Η συγκεκριμένη συνάντηση ήταν όμως μια πολύ καλή στιγμη μπορώ να πω. Εκτιμώ ιδιαίτερα και τον συγγραφέα και τους ηθοποιούς που παίζουν στο έργο, (Τάσος Αντωνίου, Τώνια Αποστόλου), δουλέψαμε όλοι πολύ δημιουργικά στις πρόβες συζητήσαμε αρκετά και πειραματιστήκαμε σε σωστές δόσεις χωρίς να χάνουμε τον στόχο που είχαμε θέσει απ την αρχή για το ύφος και την υποκριτική κατεύθυνση. Είναι πολύ δημιουργικό να επικοινωνείς με τους ηθοποιούς που σκηνοθετείς, να τους δίνεις το ένα στοιχείο και να στο ανταποδίδουν με άλλα δύο καινούργια. Υπήρχαν πολλές πρόβες που δεν θέλαμε να τελειώσουν και αυτό ήταν ανακουφιστικό. Φεύγαμε περισσότερο ξεκούραστοι πάρα κουρασμένοι από δουλειά. Πραγματικά τους ευχαριστώ για την συνεργασία μας.

Ο «Πελεκάνος» μιλάει για τον φόβο της δέσμευσης. Όλα τα σημερινά πρότυπα των σχέσεων μας δείχνουν πως η δέσμευση είναι κάτι τρομακτικό. Μια φυλακή που ο άνθρωπος χάνει την ελευθερία του. Στην ουσία όμως η μεγάλη ελευθερία είναι στο να μπορείς να ενωθείς ψυχικά με τον άλλον.

Το ζευγάρι του έργου δεν θα σας πω αν το πέτυχε αυτό ούτε και θα πω τι ρόλο παίζει ο πελεκάνος στην ιστορία. Μπορεί και να μη παίζει κανένα ρόλο τελικά. Είναι μια ευχάριστη παράσταση με αρκετό χιούμορ και το καλύτερο θα ήταν να έρθετε να την δείτε. Στον Πολυχώρο «Διέλευσις» κάθε Τρίτη στις 20:30 η ώρα.