Ο Μαραβέγιας θέλει να φιλήσει το κορίτσι του στο παγκάκι, αλλά δεν τον αφήνουν τα χημικά και οι μολότοφ…

Του Δημήτρη Ν. Μανιάτη

Tον γύρο του Ίντερνετ, κάνει ένα σημείωμα του τραγουδοποιού Κωστή Μαραβέγια που με αφορμή τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις μνήμης για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και ταυτόχρονα αλληλεγγύης για τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό αλλά και την κρατική βία και λαϊκή βία που αναπτύχθηκε σε αυτές καταλήγει: «Θερμή παράκληση να καθαριστούν τα παγκάκια της Αθήνας από τα χημικά και τις μολότοφ. Θέλω να βγω με το κορίτσι μου σήμερα που ναι Κυριακή, να τη φιλήσω σε παγκάκι». Την ίδια ώρα εκατοντάδες καλλιτέχνες στάθηκαν στην άλλη όχθη και μίλησαν αλληλέγγυα για τον Ρωμανό. Ανάμεσά τους με ξεχωριστό κείμενο ο μέγας συνθέτης Δήμος Μούτσης.

Δεν θα μπω στον πειρασμό με αφορμή το ψευδοπασιφιστικό –αφελές-βουκολικό κείμενο του κύριου Μαραβέγια να αξιολογήσω και την ως τώρα πορεία του που περιλαμβάνει πετυχημένα και μαζικά λάιβ, έναν αέρα επίπλαστης εξωστρέφειας, βαλκανικούς επιχρωματισμούς-σουίνγκ και επιρροές αστικού ελαφρού τραγουδιού που θέτουν τον ίδιο στα ελπιδοφόρα ονόματα της φερόμενης από έντεχνους δημοσιογράφους «νέας σκηνής». Το κείμενό του όμως μοιάζει να υπενθυμίζει το ίδιο το (όποιο) έργο του ή μάλλον θα το πω αλλιώς: Η μέχρι τώρα παρουσία του στην Μουσική μοιάζει να μετέχει και να καθορίζει ένα «απολιτίκ» πολιτικό κλίμα που ξεκινάει από τους Ατενίστας και καταλήγει στο Ποτάμι με ενδιάμεσους σταθμούς τα TEDX και τους θλιβερούς χίπστερς. Μιλώ για ένα κλίμα που συνδιαμόρφωσαν ο φιλάνθρωπος «ακτιβισμός πόλης» (οι Ατενίστας απόψε βάφουν το μαγειρειό της γειτονιάς σας, εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί) και τα «πολιτισμένα πάνελ» για την Καινοτομία με ολίγη από χαρούμενα κείμενα σε μερίδα των free press (κάνε σέλφι με άστεγο, μπορείς). Αν όλο αυτό το άτυπο «κόμμα» έχει τους δικούς του οργανικούς διανοούμενους, έχει και τους καλλιτέχνες του. Και αν υψώνει την ράβδο σε καθετί συγκρουσιακό ή πολιτικό, εφορμά με έναν νέο αντιπολιτικό λαϊκισμό ανά χείρας που «κρατά ίσες αποστάσεις» από τα πάντα έχοντας βέβαια κλείσει προ πολλού το μάτι στον συστημικό λόγο και στην νεοφιλελεύθερη κηδεμονία.

Ο Μαραβέγιας μοιάζει με τον τροβαδούρο του αντιπολιτικού λαϊκισμού. Χωρίς όμως το μποέμ αθωωτικό στοιχείο ενός Joe Dassin, χωρίς την γνήσια αφέλεια ή ρομαντισμό των χίπις, χωρίς την σπαρακτική απόσταση από τα πράγματα ενός Leonard Cohen, χωρίς την αστική μοναχικότητα των τραγουδοποιών του 90. Ο Μαραβέγιας με το κείμενό του θύμισε πώς είναι να φλέγεται ο καλλιτέχνης για την γύρω ζωή, πώς είναι να στοιχίζεται με τον αδικημένο (διατηρώντας την αριστοκρατική του στάση ζωής). Να τον ενημερώσω ας πούμε πως ο Μανώλης Χιώτης -που τόσο λέει πως αγαπά -έδωσε μεγάλους συνδικαλιστικούς αγώνες για το σινάφι του. Ο Πολυμέρης επίσης ήταν στο ΕΑΜ. Ο Πάνος Γαβαλάς στην ΕΠΟΝ Γούβας. Το κείμενό του όμως μας θύμισε επίσης πώς είναι να μετέχεις των πραγμάτων, απ’ την μεριά της αυλής της Αυτοκρατορίας. Ακόμη κι αν υποδύεσαι τον «ουδέτερο».

Κάτι τελευταίο: το κείμενο του Μαραβέγια, απολήγει στην Αγάπη και στο Κορίτσι του. Όχι τυχαία: Για κάποιους ακόμη και ο Έρωτας γίνεται επίδικο συναίνεσης. «Να αγαπώ εγώ και σεις ναστε στον γύψο». Άστο.

Πηγή: tanea.gr