Ο Μαραντόνα, που µια φορά τον είδα να παίζει µπάσκετ µε τα πόδια

Ο Μαραντόνα µας έµαθε να ονειρευόµαστε, µας ένωσε κάτω από ένα σύµβολο: το σύµβολο ήταν αυτός, που µπορούσε να φτάσει µέχρι το τέρµα µε την µπάλα στα πόδια κάθε ώρα και στιγµή. Η κοπέλα που µας άρεσε θα µας χάριζε ένα φιλί, η εξέταση την άλλη µέρα θα πήγαινε καλά, ακόµη και το τεστ στα µαθηµατικά. Η ζωή µας θα ήταν καλύτερη γιατί ο Μαραντόνα ήταν στο πλάι µας, ήταν δικός µας. Όχι της οµάδας ή της πόλης της Νάπολης· ήταν του καθενός από εµάς.

Ο Μαραντόνα, ο θεός της µπάλας, προπονούνταν στο Σοκάβο, σε ένα µέρος όπου µπορούσαµε να πάµε µε το µηχανάκι, ακόµη και µε το ποδήλατο. Ο Μαραντόνα είχε γίνει για µας µέτρο σύγκρισης. Οταν κάποιος τα κατάφερνε σε κάτι –οτιδήποτε–, για να τον συγχαρούµε του λέγαµε: «Το έκανες σαν τον Μαραντόνα». Από την άλλη, αν κάποιος προσπαθούσε να κάνει κάτι δύσκολο, πολύ σύνθετο, αδύνατο, του λέγαµε: «Μα ποιος νοµίζεις ότι είσαι; Ο Μαραντόνα;». Ηµασταν παιδιά, ήµασταν αφελείς· ένα παιδί ήταν κι αυτός που έπαιζε µ’ εµάς, για µας. Είχε να κάνει µόνο µε το ποδόσφαιρο; Ψαχουλεύοντας στις αναµνήσεις είµαι σίγουρος ότι η παρουσία του Μαραντόνα (και δευτερευόντως οι νίκες της Νάπολι εκείνα τα χρόνια) µας έδινε το δικαίωµα να σηκώσουµε τον πήχη των απαιτήσεων προς το µέλλον. Ο Αργεντινός µας έδειχνε, Κυριακή µε Κυριακή, ότι το χάσµα µεταξύ φανταστικού και πραγµατικού κόσµου ήταν ελάχιστο, ένα τοσοδά κατώφλι που έπρεπε να διαβούµε· αρκεί να δείχναµε εµπιστοσύνη στον εαυτό µας και να ονειρευόµασταν περισσότερο. Ο Μαραντόνα διεύρυνε αυτό που θεωρούσαµε δυνατό. Ηταν εκτός συναγωνισµού, αλλά ήταν επίσης και ένας από µας. Με τον καιρό, πέρα από τα εκπληκτικά γκολ, τις ασίστ, τα µαγικά µε το τόπι, έκανε κι άλλα πράγµατα εξαιτίας των οποίων ο κόσµος δεν τον ξεχνάει και του συγχωρεί –ακόµη και τώρα– τα πάντα.

Ο Μαραντόνα είχε έρθει στη Νάπολη λίγο καιρό πριν. Είναι χειµώνας, σεζόν 1984-85, µια βροχερή µέρα µες στη λασπουριά οι «ατζούρι» πηγαίνουν στην Ατσέρα, στα βόρεια της Νάπολης, για ένα φιλικό. Ενα φιλικό που οργάνωσε στη γενέτειρά του ο ποδοσφαιριστής Πιέτρο Πουτσόνε· σκοπός είναι να µαζευτούν χρήµατα για ένα άρρωστο παιδί. Εχουν ακουστεί πολλά σχετικά µε αυτό το µατς, ένα όµως είναι βέβαιο: ο πρόεδρος Φερλαΐνο δεν ήθελε να διεξαχθεί, από τον φόβο µην τραυµατιστεί κάποιος ποδοσφαιριστής, ειδικά ο Μαραντόνα. Είναι επίσης βέβαιο ότι ο Μαραντόνα ήθελε να παίξει σ’ αυτό το µατς και γι’ αυτό πλήρωσε (απ’ ό,τι φαίνεται) µια ρήτρα στη Lloyds του Λονδίνου. Το µατς έγινε, τα χρήµατα µαζεύτηκαν, ήρθε πολύς κόσµος από την επαρχία για να δει τον Μαραντόνα από κοντά, πολλά παιδιά και όσοι δεν είχαν την οικονοµική δυνατότητα για ένα εισιτήριο στο Σαν Πάολο.

∆εν υπάρχει χώρος για προθέρµανση, δεν φαίνεται να υπάρχουν καν αποδυτήρια. Στα βίντεο της εποχής φαίνονται ένα πάρκινγκ και ένα λασποχώραφο, κάποια σπίτια πιο µακριά, κόσµος στα µπαλκόνια. Η Νάπολι κάνει προθέρµανση εκεί ανάµεσα στα παρκαρισµένα αυτοκίνητα, η εµφάνιση είναι η χειµωνιάτικη µε σπόνσορα τη Cirio. Ο Μαραντόνα κάνει διατάσεις µπροστά από ένα παλιό αυτοκίνητο, οι συµπαίχτες κινούνται γύρω του. Κάποια στιγµή ο Αργεντινός αρχίζει να κινείται σαν πυγµάχος, χοροπηδάει παριστάνοντας ότι ρίχνει γροθιές στον αέρα, πλησιάζουν παιδάκια για φωτογραφία, µικρούλια και ντροπαλά µες στα µπουφανάκια τους. Μετά αρχίζει το µατς.

Για να καταλάβετε ποιος ήταν ο Μαραντόνα πρέπει να δείτε το βίντεο αυτής της συνάντησης. Τα χρήµατα είχαν µαζευτεί, δεν χρειαζόταν να ρισκάρει, αρκούσε να χαζοέπαιζε· οι θεατές και πάλι ευχαριστηµένοι θα ήταν, θα ήταν χαρούµενοι που είδαν από κοντά τον πρωταθλητή. Για τον Μαραντόνα όµως δεν είχε καµία διαφορά ένα φιλικό στη λάσπη από ένα παιχνίδι πρωταθλήµατος, από έναν τελικό Μουντιάλ. Θυµόταν από πού προερχόταν και όταν είχε την µπάλα στα πόδια ήθελε να κερδίζει για να µην απογοητεύσει αυτούς που είχαν έρθει για να τον δουν. Ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν· και εµένα µου αρκεί.

Ο Μαραντόνα γίνεται εξήντα χρόνων, εγώ είµαι έντεκα λιγότερα. Στην παιδεία µου λίγα πράγµατα συνεισέφεραν. Ο Μαραντόνα είναι ένα από αυτά, µετράει όσο και η ποίηση. Αυτό είναι ένα µέρος της ιστορίας του δικού µου Μαραντόνα, του οποίου µια αφίσα σε φυσικό µέγεθος είχα στο σπίτι. Ο Ντιέγκο µε εµφάνιση της Μπόκα και παντόφλες παραλίας. Κάτω από το αριστερό πόδι έχει µια µπάλα. Ο Μαραντόνα, που µια φορά τον είδα να παίζει µπάσκετ µε τα πόδια και να βάζει τρίποντα σουτάροντας µε το αριστερό.

INFO

Ο Τζιάνι Μοντιέρι είναι ποιητής, συγγραφέας και συντάκτης σε διάφορα λογοτεχνικά και όχι μόνο περιοδικά. Ολόκληρο το κείμενο σε μετάφραση Βαγγέλη Ζήκου δημοσιεύεται στη μονογραφία του περιοδικού «HUMBA!», βασισμένη στην κυκλοφορία του εξαντλημένου τεύχους 39 με μοναδική θεματική τον Ντιέγκο Μαραντόνα  (www.humbazine.gr)