O κυβερνητικός χειμώνας… is coming

Κατά την διάρκεια του μέχρι τώρα βίου της, η κυβέρνηση της ΝΔ αντιμετώπισε αρκετές προκλήσεις, όπως τη μεταναστευτική ροή στον Έβρο, την κρίση στο Αιγαίο και φυσικά την πρώτη φάση την πανδημίας, ακολουθώντας απαρέγκλιτα ένα στρατήγημα – αφήγημα πρωτοφανούς τυχοδιωκτισμού και πολιτικού κυνισμού.

Στο πυρήνα του, το επικοινωνιακό  τέχνασμα της κυβέρνησης είναι απλοϊκό και επικίνδυνο. Ανάγουμε το οποιοδήποτε κρισιακό γεγονός σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά πολεμικής συνθήκης, και έπειτα αφού πρώτα έχουμε συσπειρώσει το «κοινό» με όχημα τον τρόμο και το φόβο που εμείς οι ίδιοι ευνοήσαμε να διαχυθεί, παρουσιάζουμε τις αυτονόητες παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού ως σωτήριες και ανεπανάληπτες.

Ο στόχος ακόμα πιο απλός και προκλητικός… Ο ανεπαρκής και «ατάλαντος» Μητσοτάκης να φιλοτεχνηθεί ως μεγάλος στρατηγός. H πατρική – πολιτική φιγούρα που ο ανέμελος και ατίθασος ελληνικός λαός έχει ανάγκη. To όλο σχέδιο βέβαια εκπονείται και από την ανάγκη να «αποκτήσει» ο επικεφαλής της δεξιάς παράταξης την ηγετική και αρχηγική ικανότητα του κύριου αντιπάλου του.
 
Αναπόδραστα, το πεδίο στο οποίο κατά κύριο λόγο μέχρι τώρα κρίθηκε αυτός ο «νεο-κυβερνητισμός», ήταν ο ανταγωνισμός και η αντιπαράθεση με την στρατηγική του τουρκικού κράτους και προφανώς η διαχείριση στην οποία η κυβέρνηση προέβη με βάση την απειλή του κορονοϊού.

Είναι αρκετά πιθανό οι κυβερνώντες να πιστεύουν ότι «κουτσά στραβά» μέχρι στιγμής έχουν επιτύχει, ωστόσο το καύσιμο της αυτο-αποθέωσης και του βαυκαλισμού φαίνεται να εξαντλείται λίγο πριν από την πιο επικίνδυνη στροφή. Οι διογκωμένες ψευδαισθήσεις για τα μιλιούνια τουριστών που θα μας έσωζαν με τα ζεστά ευρώ τους έχουν κονιορτοποιηθεί. Αυτό το οποίο είναι σίγουρο, είναι ότι μέσα στις επόμενες ημέρες και εβδομάδες η κυβέρνηση θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις καθαρά παραγωγικές, οικονομικές, δημοσιονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης η οποία προκλήθηκε και συνεχίζει να προκαλείται από τα περιοριστικά μέτρα, από την δικιά της ατολμία και προχειρότητα.

Τα στοιχεία και τα ποσοτικά δεδομένα τα οποία δημοσιεύονται, μιλούν από μόνα τους. Στην ίδια κατεύθυνση η κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να περάσει το δύσκολο τεστ της λειτουργίας των σχολείων. 

Η ερώτηση «ποιος φταίει» για την ανάγκη λήψης των μέτρων, στην παρούσα συγκυρία έχει μεν πολιτική αξία ωστόσο φαίνεται ότι η ταχύτητα των γεγονότων την ξεπερνά. Αντίθετα, αυτό το οποίο έχει την μεγαλύτερη αναγκαιότητα, είναι η εκπόνηση και η εφαρμογή πολιτικής με στρατηγικά χαρακτηριστικά για το ξεπέρασμα της κρίσης όσον το δυνατόν πιο ανώδυνα και αναίμακτα για το κοινωνικό σύνολο. 

Σε αυτό το κομβικό σημείο, η κυβέρνηση (και πρόκειται για κάτι το οποίο έχει αναδειχθεί από την έναρξη της θητείας της) φαίνεται ότι αιωρείται εντός ενός στρατηγικού κενού.

Στην έναρξη της θητείας της η κυβέρνηση αναπαρήγαγε τον παραδοσιακό νεοφιλελεύθερο λόγο. Όμως, μια πολιτική η οποία θα στηριζόταν αποκλειστικά σε αυτόν το λόγο, σύντομα αποδείχθηκε αδύνατη, λόγω και του δεδομένου δημοσιονομικού και δημόσιου-οικονομικού πλαισίου. Επίσης, παρ’ όλες τις αρχικά υπεραισιόδοξες εξαγγελίες και συμβολικές κινήσεις, η κυβέρνηση εδώ και μήνες έχει ουσιαστικά η ίδια αδρανοποιήσει και τελματώσει την καθ’ εαυτή παραγωγική διαδικασία. Πιο χαρακτηριστική η περίπτωση του mega-project στο Ελληνικό όπως και η επιδότηση της μη απασχόλησης την περίοδο της καραντίνας.

Αντί, λοιπόν η κυβέρνηση να αφοσιωθεί στη χάραξη στρατηγικής, μετατοπίσθηκε σε μια ευκαιριακή ιδεολογικίστικη πολιτική η οποία στόχο έχει την επανα-κατασκευή «ακραίου κέντρου», αξιοποιώντας το αντιδραστικό και αυταρχικής έμπνευσης νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, το οποίο ήδη έχει καταστεί κενό γράμμα. Πρόκειται για μια κούφια προσπάθεια επανεμφάνισης ενός καθεστωτισμού ο οποίος έχει ήδη ηττηθεί με όρους λαϊκού κινήματος και κοινωνικών συγκρούσεων, κατά τη διάρκεια της περιόδου 2012-2015. 

Θα πρέπει επιπροσθέτως να γνωρίζουν οι της κυβερνήσεως, ότι όρος για ένα επί ΝΔ ακραίο κέντρο, είναι η σχετική αυτονόμηση της άκρας δεξιάς της παράταξης, κάτι το οποίο μοιραία θα πυροδοτήσει την πόλωση του πολιτικού φάσματος, και από το οποίο θα βγει αναπόφευκτα κερδισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Η πολιτική και στρατηγική αμηχανία του επιτελείου Μητσοτάκη είναι έκδηλη, ενώ η μουρμούρα για διενέργεια πρόωρων εκλογών δε φαίνεται να σταματάει. 

Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι καθοριστικές, ανεξάρτητα από τις όποιες επιλογές της κυβέρνησης. Και τούτο διότι είναι η ίδια η κοινωνική δυναμική και η κινησιολογία των άνεργων μαζών που θα θέσει το υλικό-πολιτικό διακύβευμα. 

Τα παραπάνω ισχύουν και για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για όλες τις αριστερές, αντιπολιτευόμενες δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν επιδιώκει να αποκαταστήσει τον ηγεμονικό του ρόλο μέσα στον κόσμο της εργασίας, οφείλει να παύσει να (αντι)πολιτεύεται με όρους αντεστραμμένου ή σκιώδους κυβερνητικού ειδώλου.

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να επανακατοχυρώσει την πολιτική του ανεξαρτησία από τους όποιους κυβερνητικούς ελιγμούς, συγκροτώντας εκ νέου το ίδιο του το κόμμα, με σαφή και ευκρινή (αυτή τη φορά) θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά χαρακτηριστικά.  

Το “πολιτικό παίγνιο” τώρα αρχίζει, και λίγο έως πολύ θα στιγματισθεί από τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθούν και θα δράσουν οι κοινωνικές και ανταγωνιστικές δυνάμεις, οι οποίες καλούνται προς σχηματισμό μπλοκ. Συνεπακόλουθα, η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα αφενός τείνει να ενοποιηθεί και αφετέρου να αποκτήσει μεταβλητότητα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr