«Ο κόσμος και ειδικά οι νέοι ακούνε μουσική με τα μάτια» – O Gus G. επί οκτώ χρόνια κιθαρίστας του Οζι στο Docville

Οι περισσότεροι τον ξέρουν ως τον Ελληνα κιθαρίστα που για οκτώ χρόνια έπαιζε δίπλα στον Οζι Οζµπορν. Οµως ο Gus G. (κατά κόσµον Κώστας Καραµητρούδης) δεν θέλει να τον θυµούνται µόνο γι’ αυτό, αλλά και ως τον πνευµατικό και µουσικό πατέρα των Firewind. Το συγκρότηµά του αν και έφτασε πολύ κοντά στη διάλυση, έκανε µια νέα αρχή και ετοιµάζεται να γιορτάσει τα 20 χρόνια του µε δύο επετειακά σόου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Πέντε χρόνια µετά τις τελευταίες συναυλίες στην Ελλάδα είναι πολλά. Τι να περιµένουµε στα επερχόµενα live;

Φέτος συµπληρώνονται 20 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου µας, οπότε, πέρα από την παρουσίαση του τελευταίου (σ.σ.: το «Firewind» που κυκλοφόρησε το 2020), θα παίξουµε τραγούδια από όλη αυτή την εικοσαετή διαδροµή. Θα υπάρχουν πολλές εκπλήξεις που αφορούν το οπτικοακουστικό µέρος και σίγουρα ένα setlist µεγαλύτερο σε διάρκεια. Θα είναι µια γιορτή για µας και όλους εκείνους που ακολουθούν την µπάντα από την αρχή αλλά κι εκείνους που ανέβηκαν στο τρένο στην πορεία.

Πολλές µπάντες επιλέγουν να δώσουν το όνοµά τους στο άλµπουµ µε το οποίο σηµατοδοτούν κάτι σαν επανεκκίνηση. Ισχύει το ίδιο και για το «Firewind»;

Ναι, είναι ακριβώς αυτό, η επανεκκίνηση µιας µπάντας που έφτασε πολύ κοντά στη διάλυση, καθώς στο παρελθόν αφήσαµε πολλές ευκαιρίες να µας προσπεράσουν, αποχώρησαν σηµαντικά µέλη και σκέφτηκα πολύ αν άξιζε να γίνει ακόµη µία αλλαγή στη σύνθεσή της. Από την άλλη είχα έτοιµο το υλικό, βρέθηκε ο Χέρµπι Λάνγκανς (σ.σ.: ο νέος τραγουδιστής), αναζωπυρώθηκε ο ενθουσιασµός µου και αποφάσισα να ξανασυστήσω το γκρουπ ως τετράδα πλέον.

Ωστόσο όλο αυτό το διάστηµα βγήκαν πολύ ωραίοι δίσκοι…

Οταν µιλάω για λάθη αναφέροµαι στο κοµµάτι των µπίζνες, όχι στο δηµιουργικό. Σίγουρα είχαµε και αδύναµες στιγµές, αλλά η µουσική κληρονοµιά είναι σηµαντική, δεν υστερούν εκεί οι Firewind.

Πόσο σε βοήθησε να δεις τα πράγµατα διαφορετικά το πέρασµά σου από την µπάντα του Οζι Οζµπορν;

Και µόνο που βλέπεις πώς λειτουργεί ένας τέτοιος µεγάλος οργανισµός είναι µεγάλο σχολείο. Οταν παίζεις σε µια από τις µεγαλύτερες µπάντες του κόσµου ανοίγουν τα µάτια και το µυαλό και βλέπεις τα πράγµατα πιο επαγγελµατικά, τόσο στο στούντιο όσο και στη σκηνή. Ηδη µε τους Firewind δίνουµε µεγάλο βάρος σε λεπτοµέρειες όπως το στήσιµο της µπάντας, τα φώτα, τα εφέ, ακόµη και η ροή του setlist, πράγµατα στα οποία δεν δίναµε και τόση σηµασία στο παρελθόν. Κακά τα ψέµατα, ζούµε σε µια visual εποχή, ο κόσµος και ειδικά οι νέοι ακούνε µουσική µε τα µάτια. Αµα δεν του δώσεις κάτι να δει πέρα από αυτό που θα ακούσει, θα σε προσπεράσει εύκολα. Θα σερφάρει, θα σκρολάρει και θα πάει στον επόµενο.

Πώς ήταν η διαδροµή που σε οδήγησε να παίζεις δίπλα στον Οζι, ο οποίος ειδικά µε τους κιθαρίστες έχει ένστικτο;

Νοµίζω ότι µεγάλο ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι κυνήγησα πράγµατα από µικρή ηλικία, θυσίασα πολλά, ταξίδεψα πολύ, γνώρισα και συνεργάστηκα µε µουσικούς και παραγωγούς δίπλα στους οποίους έµαθα πολλά. Και φυσικά το τάιµινγκ. Θα ήταν ψέµατα αν έλεγα ότι περίµενα πως όλο αυτό θα µε έφερνε να παίζω δίπλα στον Οζι, ο οποίος πάντα ήθελε να δουλεύει µε νέους µουσικούς. Ξέρει τι θέλει και αρκούν λίγα λεπτά µαζί του σε ένα στούντιο για να δει αν ταιριάζετε. Ούτε τον ήξερα ούτε µε ήξερε ούτε είχα κανέναν µπάρµπα εκεί. Ηµουν ο τελευταίος σε µια λίστα µε νέα ταλέντα που είχαν τότε στα χέρια τους. Από την πρώτη πρόβα που κάναµε και τη χηµεία που αναπτύχθηκε κατάλαβα ότι ήµουν αυτό που λένε «the man for the job» (σ.σ.: ο τύπος που θα κάνει τη δουλειά).

Αν σου παρουσιαζόταν µια ανάλογη ευκαιρία τώρα, θα το ξαναέκανες; Ακόµη κι αν χρειαζόταν να θυσιάσεις αυτήν τη δεύτερη ευκαιρία µε τους Firewind;

Σήµερα θα το σκεφτόµουν πολύ διαφορετικά σε σχέση µε το 2008, που ήµουν ένας άγνωστος µεταξύ αγνώστων. ∆εν νιώθω πλέον άνετα ως «hired gun», να πληρώνοµαι δηλαδή για να παίζω ό,τι µου φέρνουν. Σίγουρα µετράει το οικονοµικό, αλλά πλέον είναι σε δεύτερη µοίρα – το βασικότερο κριτήριο είναι τι ρόλο θα είχα. Είµαι δηµιουργικό πνεύµα, έχω τις δικές µου ιδέες, γράφω τη δική µου µουσική, ζω από αυτήν εδώ και πολλά χρόνια. Συνεπώς πολύ δύσκολα θα άφηνα αυτό που πάω να κάνω τώρα κι ας είναι σε διαφορετικό επίπεδο.

Υπάρχει ταβάνι στις φιλοδοξίες ενός µουσικού;

Καλή ερώτηση… Πάντα υπάρχουν βουνά να κατακτήσεις, αλλά αυτά που δεν τελειώνουν ποτέ είναι η αγάπη για τη µουσική και η διάθεση για εξέλιξη, να µη µένεις στάσιµος. Μπορεί να ακούγεται ροµαντικό αλλά για µένα αυτό είναι που µετράει περισσότερο.

Εχοντας ζήσει και συναναστραφεί µε καλλιτέχνες του βεληνεκούς του Οζι πιστεύεις ότι υπάρχει διάδοχη κατάσταση όταν αποσυρθούν τα ιερά τέρατα του χώρου;

Σε θέµα δηµοτικότητας συµβαίνει ήδη, καθώς σε πολλά µεγάλα φεστιβάλ βλέπουµε νεότερα συγκροτήµατα να παίζουν πάνω από τους παλιούς. Οταν νοµοτελειακά κάποια στιγµή όλοι αυτοί αποσυρθούν σίγουρα θα µιλάµε για τέλος εποχής, που θα δηµιουργήσει αυτοµάτως χώρο για να αναδειχτούν νεότερες µπάντες. Θα φροντίσει και η µουσική βιοµηχανία γι’ αυτό. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο νέος βασιλιάς, για να είµαστε και λίγο επίκαιροι.

Μια και το έφερε η κουβέντα, ο Οζι ήταν από τους Βρετανούς µουσικούς που θρήνησαν τον χαµό της Ελισάβετ και µεταξύ εκείνων που τα άκουσαν από κάποιους που περίµεναν ενδεχοµένως µια πιο «σκληρή» στάση. Πώς το εισέπραξες όλο αυτό;

Ειδικά εµείς που ζούµε σε µια διεφθαρµένη χώρα ας δούµε πρώτα τι θα κάνουµε µε τους δικούς µας διεφθαρµένους πολιτικούς προτού κρίνουµε τους άλλους. Οσο υπερβολικά κι αν µας φαίνονται κάποια πράγµατα, δεν µπορούµε να καταλάβουµε τι σηµαίνει για εκείνους αυτή η απώλεια. Για τους Βρετανούς η Ελισάβετ ήταν κάτι ιερό, για εβδοµήντα χρόνια ήταν το µόνο που ήξεραν. ∆ες το και αλλιώς. Από ανθρώπους όπως ο Οζι ή ο Ελτον Τζον, που ζουν και οι ίδιοι σαν βασιλιάδες, τι περιµέναµε, να µη θρηνήσουν;

INFO

Οι Firewind εμφανίζονται την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου στην Αθήνα και το Σάββατο 1 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη