Ο καθένας το μαγαζί του, κι ας γίνουν τσιμέντο όλα

Η εκλογική αναμέτρηση της 21^ης Μαΐου, για έναν παράδοξο λόγο, είχε τα χαρακτηριστικά της καθολικής νίκης του συστήματος που καταδυναστεύει τη λογική ενός λαού για δεκαετίες. Καταρχήν, η Νέα Δημοκρατία επιβεβαίωσε με περίτρανο τρόπο την κυριαρχία της πάνω στα ένστικτα που ενεργοποιεί ένα παρακρατικό καθεστώς. Το ΠΑΣΟΚ νίκησε, κάνοντας υπομονή για αρκετό διάστημα μέχρι να ξεχαστεί το μέγεθος της διαφθοράς που ενστάλαξε στο πολιτικό σύστημα. Το ΚΚΕ νίκησε τον χώρο που ήλεγχε, ανεβάζοντας τα ποσοστά του και επαληθεύοντας πως είναι ο κυρίαρχος παίκτης ελέγχου του αριστερού χώρου. Τέλος, αναμφισβήτητα, μεγάλος νικητής ήταν εκείνο το κομμάτι του Σύριζα που αναπολεί τα χρόνια της πολιτικής σκιάς που προσφέρει η απραξία του 3%. Κλασικά ηττημένος είναι ο διαχρονικά ταπεινωμένος κόσμος, του οποίου η μόνη ευθύνη είναι η ατυχία του μπροστά στο δίλημμα να διαλέξει μεταξύ των «νικητών». Αυτό που καλείται ο κόσμος να κάνει είναι μια διαλογή μεταξύ διεφθαρμένων, φαύλων και αδύναμων. Κάθε φορά επιλέγει τους πιο πειστικούς, των οποίων η στρατηγική βασίζεται κυρίως στο θράσος, την αναισχυντία και τις επικοινωνιακές μεθοδολογίες. Πάμε να δούμε γιατί μας νίκησαν πάλι, όχι με υποθέσεις αλλά με τα φαινόμενα που δημιουργούν τα αποτελέσματα των επιλογών τους.

Τα κόμματα, όπως και κάθε ζωντανός οργανισμός, φέρουν τα χαρακτηριστικά εκείνα που από τη μια τα συντηρούν στη ζωή και από την άλλη καθορίζουν τη συμπεριφορά τους. Το πρώτο εξασφαλίστηκε από τους νόμους του Ευάγγελου Βενιζέλου, οι οποίοι προστάτεψαν το μεγαλύτερο μέρος του προ-μνημονιακού πολιτικού κατεστημένου, προκειμένου να διατηρηθεί στην πολιτική ζωή του τόπου, αποφεύγοντας ταυτόχρονα τις βαριές ποινικές ευθύνες, που ενδεχομένως θα είχε για την οικονομική καταστροφή της χώρας. Έτσι, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αντί να αφανιστούν πολιτικά, συνέχισαν την πορεία της πολιτικής και κοινωνικής λεηλασίας, που τόσο επιτυχημένα ήξεραν να κάνουν. Η σχέση μεταξύ των δύο, τόσο λόγω ανάγκης όσο και αυτοπροστασίας, τους έκανε να συνεργαστούν εκουσίως και ακουσίως, ώστε τα προνόμια που είχαν στην καταδυνάστευση του τόπου όχι μόνο να διατηρηθούν αλλά και να ενισχυθούν. Η εμπειρία τους αυτή φάνηκε και κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, που ανεξάρτητα από τον εκλογικό νόμο, ζητούσαν από τον κόσμο αυτοδυναμία.

Το ΚΚΕ, ως τρίτος πόλος ελέγχου της κοινωνικο-ιδεολογικής διαστρωμάτωσης που αφορά τον προοδευτικό και αριστερό χώρο, έπρεπε και αυτό να επανακτήσει κυρίως το όνομα της αριστεράς (έτσι κι αλλιώς δεν κέρδισε ψήφους που δεν είχε ξανακερδίσει). Ο Σύριζα, όπως το ΠΑΣΟΚ του 1974 και του 1977, χάλασε αυτά τα ιδεολογικό-πολιτικά «τσιφλίκια», γεγονός που γιγάντωσε την αντι-σύριζα χυδαιολογία. Αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση κάνει κάποιος που έχει να χάσει κάτι που θεωρεί δικό του. Το ΚΚΕ δεν αντιπολιτεύτηκε την ΝΔ … από επιλογή. Κατά τη διάρκεια των μεταπολιτευτικών δεκαετιών, το ΚΚΕ, είχε δύο ευκαιρίες να τιμήσει την ιστορία και τους αγώνες για τους οποίους περηφανεύεται. Μία κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και μία σε αυτές τις εκλογές. Πέρα όμως από την ιστορία των αγώνων, γράφεται και η σύγχρονη ιστορία. Η σύγχρονη ιστορία του ΚΚΕ έδειξε, πως με τη στάση του ευνοεί το κυρίαρχο σύστημα, μέρος του οποίου είναι και το ίδιο. Μαζί με το ΚΚΕ και η πλειοψηφία των αριστερών σχημάτων και κομμάτων έβλεπε ως εχθρό τον Σύριζα και όχι τη ΝΔ. Ο Σύριζα, που από καθαρή τύχη και ανάγκη βγήκε στο προσκήνιο την περίοδο της οικονομικής κρίσης, αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα για τους δύο από τους τρεις πόλους της πολιτικής ανθρωπογεωγραφίας στην Ελλάδα. Έπρεπε, λοιπόν, πάση δυνάμει να πέσει. Τα κάστρα όμως πέφτουν από μέσα.

Το 3% είναι ένα ποσοστό, που όχι μόνο δεν αποτελεί απειλή για το διαχρονικό τρίπτυχο πολιτικού ελέγχου, αλλά αποτελεί και άλλοθι πλουραλισμού σε περιβάλλοντα ψευδο-δημοκρατίας και ανώριμου κοινοβουλευτισμού. Ένας τέτοιος «πλουραλισμός» όμως δημιουργεί σχέσεις ξεροκόμματου σε ανθρώπους που το λιγότερο που έχουν δώσει στον εαυτό τους είναι… αξία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που υπονομεύουν όχι τόσο το κόμμα τους αλλά κυρίως τον κόσμο και την επιλογή του να τους διαλέξει. Όσο ανάξιο και αν θεωρεί κανείς τον εαυτό του πάντα υπάρχει μια στιγμή που μπορεί να αμφισβητήσει την υποταγή του στο δήθεν παντοδύναμο σύστημα. Υπήρξαν πολλές παραφωνίες μέσα στο Σύριζα από την αρχή της ανόδου του, μέχρι την σημερινή τραγική πραγματικότητα. Παραφωνίες που θυσιάζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας στον βωμό της συντήρησης που το σύστημα για δεκαετίες τους ελεούσε. Μπροστά στο να χάσει κανείς την άνεσή του, καλύτερα να χάσει την αξιοπρέπειά του. Μήπως, όσα λέγονται εδώ ακούγονται υπερβολικά; Αν είναι, πώς εξηγείται η εμμονική παρουσία συγκεκριμένων στελεχών σε αφιλόξενα και εχθρικά τηλεοπτικά περιβάλλοντα; Γιατί κανείς να αρχίσει την οποιαδήποτε συνομιλία με τρία κόμματα που συστηματικά και για δεκαετίες υπονομεύουν την εξέλιξη και την ευημερία της κοινωνίας; Γιατί να μην λες την αλήθεια στον κόσμο αλλά κάθε φορά να στρογγυλεύεις τα ψέματα και τις κατηγορίες που σου καταλογίζουν; Γιατί οι παραφωνίες ταυτίζονταν με την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Γιατί στην πρώτη γραμμή να υπάρχουν στελέχη που προκαλούν απώθηση και αμηχανία στην κοινωνία; Γιατί σε κάθε δημόσια εμφάνιση να υιοθετούν απολογητική και ενοχική στάση; Και άλλα πολλά και αμέτρητα… γιατί. Όλα όσα έγιναν είναι επιλογές, και είναι όλες λάθος. Τα αποτελέσματα αυτών των επιλογών είδε η κοινωνία και έκρινε. Τα έκρινε το 2019, τα έκρινε την περασμένη Κυριακή και θα τα κρίνει πάλι σε έναν μήνα.

Όποιος θέλει να νικήσει, νικά. Η νίκη σε λίγες περιπτώσεις είναι τύχη. Τις περισσότερες φορές είναι στρατηγική επιλογή. Μια επιλογή που την έκαναν όλοι οι άλλοι εκτός από τον Σύριζα. Είναι ζήτημα νοοτροπίας και με βάση αυτή σε αντιμετωπίζουν και οι άλλοι. Αν δεν δώσεις εσύ αξία στον εαυτό σου, γιατί να σου δώσουν οι άλλοι; Τον Σύριζα τον έδειξε το δάχτυλο της ανάγκης της κοινωνίας και τον ακολούθησε. Ο κόσμος έκανε τον Σύριζα αυτό που είναι και ο κόσμος θα τον κάνει αυτό που ήταν. Με τις επιλογές που κάνει οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στο 3% που τόσο πολύ ποθούν ορισμένοι. Όμως δεν θα είναι το ίδιο. Το 3% θα πρέπει να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη, διότι δημιούργησε προηγούμενα με το σύστημα των τριών πόλων. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ επέλεξαν, ο καθένας το μαγαζί του, κι ας γίνουν τσιμέντο όλα. Όπως όλα δείχνουν, προτεραιότητα δεν είναι η ευημερία της κοινωνίας, η προστασία των αδύναμων και η πάταξη της διαφθοράς. Προτεραιότητα είναι η πτώση του Σύριζα και του Αλέξη Τσίπρα, κι ας γιγαντωθεί έτσι ένα πολιτικό τέρας στο πρόσωπο ενός ανεξέλεγκτου. Αν στο Σύριζα έχει μείνει λίγη αξιοπρέπεια και δεν τους έχει κυριεύσει όλους ο φόβος, η ηττοπάθεια και ο πανικός, ας πράξουν αναλόγως. Αν πάλι δεν ξέρουν πώς να πράξουν ας μην ταλαιπωρούν άλλο την κοινωνία. Αρκετή μελαγχολία της έχουν προκαλέσει.

ΥΓ: Αν θες να νικήσεις, νικάς κι ας έχουν μείνει τέσσερις εβδομάδες. Αν είσαι αποφασισμένος να νικήσεις ξεμπερδεύεις με την εσωστρέφεια που διακατέχει την αριστερά και στέκεσαι με τόλμη και συνέπεια μπροστά στην κοινωνία λέγοντάς της την αλήθεια. Αν πας για «το κάτι καλύτερο» ή για να είσαι «ανάχωμα» έχεις χάσει και η «αριστερή παρένθεση» θα είναι δική σου επιλογή. Εκλογές κερδίζει κανείς όταν διαμορφώνει ατμόσφαιρα νίκης. Και ατμόσφαιρα νίκης διαμορφώνει η αποφασιστικότητα και η συνέπεια. Στον ψηφοφόρο δεν μένουν 40 σελίδες πρόγραμμα αλλά η επιλογή που ενσαρκώνει και τα δύο. Αν σε δει ως νικητή θα σε ψηφίσει. Γι’ αυτό ψηφίζει.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr