Ο Καραμανλής, ο Παυλόπουλος και ο βάτραχος

Ο Κώστας Καραμανλής είχε την τύχη να τον διαδεχθούν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είχε δηλαδή, χωρίς να το επιλέξει και να δράσει γι αυτό, το πλεονέκτημα να συγκρίνεται με δύο αρχηγούς της ΝΔ, που επέλεξαν ακραίο πολιτικό ρόλο, μικροπαραταξιακές αντιλήψεις και ακροδεξιούς ως εκφραστές του συντηρητικού κόμματος της Ελλάδας.

Τα χρόνια της κρίσης, ο Καραμανλής παρότι υπεύθυνος για όσα συνέβησαν στην Ελλάδα (θηριώδες έλλειμα, ισοπέδωση των ταμείων και καταλήστευση των αποθεματικών τους, μη αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων στην Οικονομία) έμεινε στο απυρόβλητο γιατί η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ως ένα διαρκές σοκ και δέος στην καθημερινότητα, έκανε το ζοφερό παρόν κυρίαρχο στην πολιτική αντιπαράθεση.

Επί δέκα χρόνια ο Κώστας Καραμανλής, δεν μιλούσε, δεν ανάσαινε πολιτικά και περίμενε καρτερικά να ξεβράσει η τρικυμία στην ακτή, τα υπολείμματα του ναυαγίου που και ο ίδιος δημιούργησε. Η σιωπή του, συνδυασμένη με την μετριοπάθειά του συγκριτικά πάντα με αυτούς με εξέφραζαν την παράταξη της ΝΔ, τον έκανε συμπαθή και τον έβγαζαν από το κάδρο της πολιτικής Γκουέρνικας.

Το γεγονός πως ένας πρώην πρωθυπουργός, συνυπεύθυνος της κρίσης, είχε επιλέξει την φλύαρη σιωπή την εποχή που έπρεπε να τοποθετηθεί δημόσια για όσα συμβαίνουν και να τιμήσει τους πολίτες που τον είχαν εμπιστευτεί, δεν τον τιμά ιδιαίτερα. Αλλά η σύγκριση ήταν σκληρή και τον δικαιολογούσε στα μάτια του κόσμου: Καραμανλής ή Σαμαράς, Καραμανλής ή τα τανκς της ακροδεξιάς ισοπέδωσης.

Κάπως έτσι , ο Καραμανλής νίκησε τη μνήμη και ταυτίστηκε απαθώς με την ελπίδα πως ειδικά με την αλλαγή διακυβέρνησης της χώρας, θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα άλλο πολιτικό σύστημα, στο οποίο ο Καραμανλής θα μπορούσε να παίξει έναν εκσυγχρονιστικό ρόλο. Να υπάρξει βρε αδερφέ ένας διπολισμός Δεξιάς-Αριστεράς, που θα ευνοήσει τη Δημοκρατία μέσα από μια υγιή πολιτική αντιπαράθεση και ο οποίος θα εγγυάται τις φιλελεύθερες αλλαγές.

Είναι προφανές πως ο Καραμανλής δεν μπόρεσε να εγγυηθεί τίποτα πέρα από την αδιατάρακτη ησυχία του. Σχολίαζε την πολιτική πραγματικότητα μέσα από διαρροές κύκλων ταβέρνας και αγάπη για τα τρίγωνα Πανοράματος, έμεινε άβουλος και κυρίως σιωπηλός μπροστά στην απαξίωση του κόμματός του και την μετατροπή του σε κόμμα τύπου Καρατζαφέρη και στον αντίποδα της απραξίας άφηνε να εννοηθεί πως όταν θα έρθει η ώρα θα κάνει αυτό που πρέπει.

Πιθανόν να μην το άφηνε τόσο να εννοηθεί ο ίδιος όσο να το επιθυμούσαν οι άλλοι. Η ουσία είναι πως μεγάλο τμήμα της παράταξής του , ανέμενε την παρέμβαση του Καραμανλή με τρόπο που θύμιζε την αόρατη και ανύπαρκτη Αρχή της Φιλικής Εταιρείας. Τελικώς ο πρώην πρωθυπουργός προτίμησε να πάει με τους νέους κοτζαμπάσηδες στο κόμμα από το να ταλαιπωρηθεί με πολύβουες ανατροπές και εσωκομματικές επαναστάσεις.

Την κρίσιμη περίοδο της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο Καραμανλής παρότι από κοινού με την Ντόρα Μπακογιάννη ήταν αυτοί που προώθησαν τη λύση του σύνθετου ονόματος για την ΠΓΔΜ στο οποίο περιέχεται η λέξη Μακεδονία, επέλεξε να εμφανιστεί ως Μακεδονομάχος στο πλευρό του Άδωνη και του Μητσοτάκη. Είναι άγνωστο αν για μια ακόμη φορά επέλεξε τη βολή του και το συμφέρον του (ήταν ευκαιρία μάλιστα να το εμφανίσει ο εθνικό και παραταξιακό) ή αν όπως λέγεται εκβιάστηκε πολιτικά από την ηγεσία της ΝΔ με αυτή ακριβώς την επιστολή που αποκάλυψε το Documento την Κυριακή. Πρόκειται για την επιστολή που έστειλε στον Τζωρτζ Μπους ως πρωθυπουργός το 2005, με την οποία συναινεί σε συμφωνία με το όνομα (σκέτο ) Μακεδονία.

Την προηγούμενη βδομάδα, ο Καραμανλής με ομιλία του στο Βελίδειο είχε ταυτιστεί με την άποψη του Μητσοτάκη για προδοτική στάση της κυβέρνησης στο Μακεδονικό, κάνοντας την πρώτη πολιτική παρέμβαση μετά από δέκα χρόνια.

Θέμα, όπως διαβεβαιώνουν πολλά ΜΜΕ, φαίνεται πως υπάρχει με τον άλλο πόλο του νεοκαραμανλισμού, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκόπη Παυλόπουλο, ο οποίος παρά τις υψηλές προσδοκίες , φαίνεται να ακολουθεί τον Καραμανλή στον εγκλεισμό στο κομματικό μαντρί. Ο Παυλόπουλος εμφανίζεται να αρνείται να υπογράψει την τοποθέτηση της νέας ηγεσίας του Αρείου Πάγου που έγινε νόμιμα, από τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας και πολύ πριν την προκήρυξη των εκλογών. Εμφανίζεται δηλαδή έτοιμος να εξυπηρετήσει την παράταξη και όχι το Σύνταγμα την περίοδο που αυτή θέλει να κάνει το ρεσάλτο της στην εξουσία.

Ο Καραμανλής ζει, ο καραμανλισμός πέθανε αφήνοντας ακάλυπτους όσους (στη ΝΔ πάντα) περίμεναν να πάρει την ευθύνη που επέβαλαν οι φιλελεύθερες πεποιθήσεις του και η Ιστορία. Προσωπικά θεωρώ πως ο Καραμανλής εκβιάστηκε πολιτικά με τον ίδιο τρόπο που είχε ομολογήσει ο πατήρ Μητσοτάκης , να δοθεί δηλαδή βορά στον κομματικό κανιβαλισμό και την απαξίωση ως προδότης. Άλλωστε ο Άδωνης είναι αυτός που σε ανύποπτο χρόνο τον είχε αποκαλέσει προδότη στο Μακεδονικό.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος ως συνιστώσα του Καραμανλισμού , έχει ωστόσο λόγω του ενεργού θεσμικού του ρόλου μεγαλύτερες ευθύνες και καμία δικαιολογία. Προσωπική μου ελπίδα είναι να μην επιβεβαιώσει την ιστορία με το σκορπιό και το βάτραχο. Είναι κρίμα να πνιγεί.