Ο Καραφλομπέκατσος, η Σπυριδούλα & οι Άλλοι

Χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη το πρώτο και το τελευταίο κεφάλαιο από το βιβλίο «Το μάτι του ψαριού» της Λένας Κιτσοπούλου, ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος, εκπρόσωπος της καλλιτεχνικής ομάδας This Famous Tiny Circus theater group, σκηνοθετεί ξανά με αληθινό κίνητρο κι ευαισθησία τους μονολόγους δύο καθημερινών ηρώων, του Δημήτρη Καραόλη ή Καραφλομπέκατσου και της Σπυριδούλας, η οποία αποτελεί την προσωποποίηση της ζήλιας ενός 27χρονου νέου, του Γιώργου. Η παράσταση που την περασμένη σεζόν απέσπασε τις πιο ενθουσιώδεις κι ενθαρρυντικές κριτικές κι εντυπώσεις, είχε επίσημη πρεμιέρα την περασμένη Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου κι επιστρέφει στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός, όπως κάθε μάθημα, για μια σύντομη επανάληψη προς εμπέδωση.

Η Λένα Κιτσοπούλου σκιαγραφεί δύο ήρωες καθημερινούς, οι οποίοι αναμετριούνται με τα δυσβάσταχτα συναισθήματα της θλίψης και της ζήλιας που επιφέρουν η ερωτική απόρριψη κι ο χωρισμός, όπως επίσης και με άλλες ιδεοληψίες κι άλυτα προβλήματα που μας διακρίνουν όλους, λιγότερο ή περισσότερο. Κανένας από τους ήρωες της δεν φαίνεται να είναι απόλυτα ψυχικά υγιής. Και το φόντο στο κάδρο αυτό της μοναχικής, αρρωστημένης κι ερημωμένης ύπαρξης είναι, όπως συνήθως, η πόλη. Η Αθήνα. Πόλη με θορύβους και με καφετέριες, πόλη με έρωτες, με χωρισμούς, με ξεφτίλες και καταξιώσεις, με ζωές και με θανάτους. Πόλη που νοσεί από την μικροαστική ματαιοδοξία της, από την τάση της να αγνοεί και να φοβάται τα πάντα γύρω της. Πόλη εαυτόφοβη και τραυματισμένη, όπως οι κάτοικοί της. Όπως ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα.

Η γειτονιά του Κολωνού τείνει να θέλει να «ρουφήξει» στα έγκατά της τον νέο της κάτοικο, Δημήτρη Καραόλη, έναν 50χρονο μουσικό με αγάπη για το πιάνο και τον Μπαχ. Ενώ έχει πάρει την απόφαση και βρει το σθένος για ένα νέο ξεκίνημα, το νέο του διαμέρισμα δεν μπορεί να του προσφέρει κάτι ικανό να ορθοποδήσει. Η θλίψη του για τον χωρισμό του, οι μανίες που ρέουν στο αίμα του τον ωθούν σε ασυνήθιστες συμπεριφορές. Φοράει μακρυμάνικα ρούχα μες στο καλοκαίρι για να αυτοτιμωρείται. Ξοδεύει καθημερινά ένα ολόκληρο σωληνάριο οδοντόπαστας για να βουρτσίζει τα δόντια του. Σταματάει συνεχώς στην αρχή από το πρελούδιο του Μπαχ και δεν θυμάται παρακάτω. Είναι ευαίσθητος. Την αγαπάει. Ταυτόχρονα τη βρίζει. Η απελπισία του τον ωθεί να κρατηθεί από τα κάγκελα του μπαλκονιού του. Ίσως επειδή δεν εξέφρασε ποτέ όσα ένιωθε, ώστε ο θυμός του να εκτονωθεί κάπως. Ίσως επειδή αυτή είναι η τελευταία του ελπίδα.

Ο Θύμιος Κούκιος ενσαρκώνει πιστά το ρόλο του απελπισμένου ερωτευμένου μουσικού. Η μεστή του ερμηνεία αγγίζει το θεατή, προσφέροντάς του ταυτόχρονα ισχυρές εκρήξεις γέλιου. Ο ηθοποιός μπορεί κι εναλλάσσεται πάνω στη σκηνή σε διάφορα συναισθήματα με χαμαιλεόντεια ικανότητα, πείθοντας για την κυκλοθυμία και αστάθεια του ήρωά του και βοηθώντας έτσι στην επί σκηνής ψυχογράφηση του. Δίνει την αίσθηση ενός οικείου προσώπου που βγαίνει με εξομολογητική διάθεση για να πει τα βάσανά του, να «ανοίξει» την καρδιά του στους ανθρώπους του, να επαναπροσδιορίσει την χαμένη του ολότητα ή, όπως δηλώνει στο κείμενο «να νιώσει επιτέλους ουδέτερος». Ο Γιώργος, από την άλλη, βιώνει το χωρισμό του από τον 50χρονο Αρη σε επίπεδα βαριάς κατάθλιψης. Η ζήλια του παίρνει ανθρώπινη μορφή και στέκεται δίπλα του, με διχαλωτή γλώσσα φιδιού και το όνομα Σπυριδούλα. Φοράει μεγάλα μαύρα γυαλιά και τον ακολουθεί όπου κι αν πάει. Τον κάνει να νιώθει πως δεν τον χωράει το δέρμα του, πως θέλει να αλλάξει νούμερο δέρματος. Η «Σπυριδούλα» ακολουθεί τον πρώην εραστή της με τη νέα σύντροφό του και τον βλέπει να είναι πλέον πολύ ερωτευμένος μακριά της. Διακατέχεται από μια εκδικητική διάθεση και για τα δύο πρόσωπα, για τα οποία αισθάνεται πια μίσος κι απέχθεια, αποτέλεσμα της προδοσίας και του «αδειάσματος». Θα κλειστεί στο σπίτι του για μέρες, θα πάψει να χαμογελάει, θα χρειαστεί να λάβει ισχυρή δόση ηρεμιστικών. Θα χρειαστεί να σύρει ακούσια το σαρκίο του στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι και να υποστεί το αφόρητο κλίμα της ελληνικής οικογένειας που γιορτάζει καταναγκαστικά και μηχανικά τις γιορτές, όπως και τις ειρωνείες του πατέρα του.

Η ερμηνεία της Ελένης Στεργίου ζωντανεύει το μονόλογό της με έναν μοναδικό τρόπο και καλλιτεχνικό εκτόπισμα. Η απόδοσή της αποτελεί το χέρι στο νυστέρι του κειμένου της Κιτσοπούλου, οδηγούμενη σε σωματική και λεκτική φρενίτιδα πάνω στο θεατρικό σανίδι τραγουδώντας, φωνάζοντας, κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις, κλυδωνιζόμενη πάνω σε επικίνδυνα τακούνια, πέφτοντας κάτω, καπνίζοντας, με μια δόση υπερβολής που δεν ξενίζει καθόλου. Καταφέρνει κι οδηγεί τον ήρωα της αργά και με συνέπεια, με αξιοπρεπή ηρεμία και δύναμη στη δική του τύχη, παρά τα προηγούμενα ξεσπάσματά του.

Ο Γιώργος Βαφιάς κι ο Γαβριήλ Τσακλίδης υπηρετούν επιτυχώς το εικαστικό όραμα του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Μάρκελλου, κατασκευάζοντας ένα λιτό κι ανεπιτήδευτο σκηνικό, ίσα για να χωρέσει μέσα του τους δύο ήρωες, ώστε να μιλήσουν εκείνοι κι όχι ο χώρος που τους ενσωματώνει. Η Μελίνα Μάσχα στους φωτισμούς ενδυναμώνει την ατμόσφαιρα του έργου κι εντείνει το συνολικό κλίμα, ειδικότερα στις πιο συναισθηματικές και ευάλωτες στιγμές των χαρακτήρων. Η παράσταση τελειώνει με μια ανατριχιαστική αναλαμπή, το αναβόσβημα ενός λευκού φωτός, ως μια υποδήλωση της τύχης των ηρώων, αλλά και της τύχης όλων των υπάρξεων που περνούν, κατάμονοι ή ζευγαρωτοί, από δίπλα μας. Δύοπαρόμοιες ιστορίες που αλληλοσυμπληρώνονται και μεταφέρουν στον θεατή τον προβληματισμό που οφείλουν. Και μέσα στην τραγικότητα τους καταλήγουν να χαρίζουν στον άνθρωπο που συμπάσχει ένα ελπιδοφόρο μειδίαμα.

Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος

Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Βαφιάς

Σχεδιασμός Φωτισμών: Μελίνα Μάσχα

Μουσική: Γιώργος Κασαβέτης

Επιμέλεια Κίνησης-Χορογραφίες: Βαγγέλης Πιτσιλός

Σχεδιασμός Ήχου: Μανώλης Ανδρεάδης

Κατασκευή Σκηνικών: Γαβριήλ Τσακλίδης

Μακιγιάζ: Ηρα Σ. Μαγαλιού

Φωτογραφίες παράστασης: Νίκος Πανταζάρας

Παίζουν: Θύμιος Κούκιος, Ελένη Στεργίου

Φιλική συμμετοχή: Νίκος Στεργίου

ΓΙΑ 10 ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ από 8 Οκτωβρίου έως 6 Νοεμβρίου 2018

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15

Θέατρο «Σταθμός» (Βίκτωρος Ουγκό 55, Μετρό Μεταξουργείο)