Ο ηθοποιός Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης γράφει στο koutipandoras.gr για τις «Γειτονιές του Κόσμου»

Τραγουδάει όλες τις ομορφιές της Ρωμιοσύνης  ανυψώνοντας τον τόπο που γεννήθηκε ο ποιητής, μέσα από τους αγώνες του λαού του για λευτεριά και δικαιοσύνη, που δεν τους βλέπει στα στενά γεωγραφικά όρια της πατρίδας του αλλά από τη μία άκρη της γης ως την άλλη.  Κι είναι αυτό το τελευταίο που τον καθιστά οικουμενικό και βαθύτατα διεθνιστή: «Εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδερφέ μου, απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο»!

Στρατευμένος ο ίδιος, μέσα από το βίωμα και την βαθιά κατανόηση των νόμων και των μηχανισμών κίνησης της ιστορίας της ανθρωπότητας, καταφέρνει να δείξει έναν δρόμο «για τον ήλιο» που γεμίζει με σθένος και πίστη τις καρδιές μας μέχρι σήμερα, συνδέοντας έτσι το παλιό με το σύγχρονο, μετατρέποντας την ουτοπία σε νομοτέλεια, οδηγώντας έτσι με σταθερά βήματα τον άνθρωπο-αγωνιστή προς την διεκδίκηση μιας δικαιότερης κοινωνίας που είναι καθήκον του να την κατακτήσει. Δίνει το σύνθημα: «Η ευτυχία δεν είναι παραμύθι των δυστυχισμένων, περπατάτε!».

Είτε μας αρέσει είτε όχι ο Γιάννης Ρίτσος στρατεύτηκε πολύ νωρίς, πολέμησε για τα ιδανικά του, εξορίστηκε και μέσα απ’ όλες τις κακουχίες, παρέμεινε πιστός κι αμετακίνητος. Έθεσε τον εαυτό του μαζί με χιλιάδες άλλους που τράβηξαν τον ίδιο ανήφορο, όχι με την χριστιανική έννοια του Γολγοθά αλλά με την αισιόδοξη πίστη της «εφόδου στον ουρανό». Όποιος προσπαθεί να αποϊδεολογικοποιήσει τον Γιάννη Ρίτσο, μάλλον τον προσβάλλει και στην καλύτερη περίπτωση προσεγγίζει το έργο του ως μία καρικατούρα στείρα. Κρίμα γι’ αυτόν, γιατί το έργο του Ρίτσου στέκει ακέραιο, δεν μεταστρέφεται, δεν αποχρωματίζεται, δεν ξεπέφτει.

Οι Γειτονιές του Κόσμου, εμβληματικό έργο του ποιητή, αποτελεί ένα «συμπύκνωμα ιστορίας», γραμμένο μέσα στη δίνη των γεγονότων. Είναι ένας ύμνος στις ενδοξότερες σελίδες της ιστορίας του λαού του τόπου μας, που μέσα από τις κακουχίες, την πείνα, κάτω από την μπότα του ξένου κατακτητή, κατάφερε να οργανώσει την αντίστασή του, να παλέψει με το όπλο στο χέρι, παίρνοντας την τύχη στα χέρια του, διεκδικώντας την ελευθερία του και την κοινωνική δικαιοσύνη. Για σχεδόν δέκα χρόνια,  πολεμώντας στην αρχή τους Ναζί, έπειτα τους Άγγλους «σύμμαχους»,  τους Αμερικάνους και φυσικά τους ντόπιους δωσίλογους, συνεργάτες όλων αυτών που εμφανίστηκαν ως κατακτητές, θέλοντας να επιβάλλουν την δική τους πολιτική και τα συμφέροντα, ο ελληνικός λαός άφησε παρακαταθήκη μνημεία ηρωισμού κι ονόματα αγωνιστών που θα στέκουν πάντα ως παραδείγματα τόσο ψηλά όσο υπήρξε και το ηθικό ανάστημά τους.

Η Καισαριανή και το Χαϊδάρι τόποι μαρτυρίου αλλά και μνημεία ηρωισμού. Η κυρά- Λένη, η Θεια- Καλή, ο Αλέκος, ο Πέτρος, ο Γιωργάκης, ο Παυλής, ο Βαγγέλης, ήρωες των Γειτονιών του Κόσμου, συμβολίζουν όλους αυτούς, που πολέμησαν στην πρώτη γραμμή, που βοήθησαν με κάθε τρόπο την αντίσταση,  που έκρυψαν αντάρτες, που έκρυψαν όπλα, που μετέφεραν πληροφορίες, που έκαναν ό,τι ήταν δυνατό ακολουθώντας πιστά το καθήκον τους, που το ιεραρχούσαν ψηλότερα κι από την ίδια τους τη ζωή. Κι αυτό όχι προσμένοντας τη μετά θάνατο ανταμοιβή, αλλά γιατί «δεν ήταν βολετό ν’αφήσουνε στη μέση την πίστη τους. Δεν ήταν βολετό ν’ αφήσουν στη μέση την ελπίδα του κόσμου». 

Λέει ο Ρίτσος:  «…τίποτε άλλο δεν είχαμε παρά μόνο τη ζωή μας και την αγαπούσαμε πολύ τη ζωή μας και τη δώσαμε. Μην το ξεχάσεις, να το πεις αύριο που θα λείπουμε». Αν μέσω της παράστασης ανταποκριθήκαμε σε αυτή την προτροπή, τότε θα είμαι πολύ χαρούμενος.

INFO: 

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Ν. Δαλκυριάδου

Ερμηνεύουν: Λ. Βαρτάνης, Στ. Παπατρέχας, Β. Σαραντοπούλου, Δ. Χατζημιχαηλίδης

INFO: 

Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός

Ώρα: 20.30

Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη στις 20.30

Μέχρι 8/1, Διάρκεια: 90 λεπτά

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6944189698