Ο Ιησούς, ο Ηρώδης ο Μέγας και ο Διονύσιος ο Μικρός

Πώς και γιατί το ιερατείο (προσδι)όρισε ημερολογιακά τη γενέθλια ημέρα (25 Δεκεμβρίου) του Χριστού, που σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους γεννήθηκε… προ Χριστού!

AP 20163774614624

Ο Διονύσιος ο Μικρός (περ. 470-544 μ.Χ.) ήταν Σκύθης μοναχός (ηγούμενος μοναστηριού της Ρώμης, κανονολόγος & χρονολόγος με αστρονομικές γνώσεις), που το 532 μ.Χ. κατ’ εντολήν του πάπα Ιωάννη Α’ και του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α’ ανέλαβε να ανασυντάξει το Ιουλιανό Ημερολόγιο και να καταρτίσει Πασχάλιο (=υπολογισμός ημερονηνίας του Πάσχα) με αφετηρία χρονολόγησης τη γέννηση του Χριστού. 

Κατά τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, ο ακριβής εντοπισμός της σχετικής ημερομηνίας γέννησης δεν ενδιέφερε τους Χριστιανούς της εποχής που γιόρταζαν απλώς το γεγονός και όχι τον ακριβή χρόνο. Το πρόβλημα ανέκυψε όταν το 135 μ.Χ. ο πάπας Τελεσφόρος αποφάσισε να θεσπίσει τη γιορτή των Χριστουγέννων ως ξεχωριστή γιορτή. Αυτή, αρχικά, ήταν κινητή και γιορταζόταν είτε την 6η Ιανουαρίου με τα Θεοφάνια, είτε την 22α Δεκεμβρίου, την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου(*). Βέβαια, η καθιέρωση της γιορτής πάνω στο χειμερινό ηλιοστάσιο είχε το μεγάλο πλεονέκτημα, για την επίσημη Εκκλησία, ότι συνέπιπτε με μεγάλες ειδωλολατρικές/παγανιστικές γιορτές, όπως τα Σατουρνάλια (προς τιμήν του Σατούρνου/πρώτος μυθικός βασιλιάς του Λατίου, ενώ αργότερα ταυτίστηκε με τον Κρόνο της ελληνικής μυθολογίας), τα Μπρουμάλια/Βρουμάλια (παγανιστικός γιορτασμός της μικρότερης μέρας του έτους, με επιδράσεις και από τις γιορτές της Δήμητρας και του Διόνυσου), o Ανίκητος Ηλιος/Sol Invictus (μάλιστα από το 274 μ. Χ. ο Αυρηλιανός τον είχε ανακηρύξει προστάτη της αυτοκρατορίας εορταζόμενο ανήμερα την 25η Δεκεμβρίου), τα Λαρεντάλια (προς τιμήν της μυθολογικής λύκαινας που θήλασε Ρώμο & Ρωμύλο), τα Βοτά/Vota (προς τιμήν του Πανός), η Γιουλ/Yule (γιορτή στην προχριστιανική σκανδιναβική Ευρώπη με συναθροίσεις οικογένειας και φίλων ως υπενθύμιση της δημιουργίας του φωτός και του νέου ήλιου στο χειμερινό ηλιοστάσιο/22 Δεκεμβρίου), οι Καλένδες (1η μέρα του Ιανουαρίου με γιορτή προσφοράς δώρων για την ανάληψη καθηκόντων από τους αξιωματούχους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας), κ.ά. που το χριστιανικό ιερατείο ήθελε να εξαλείψει.

Οσο για εκείνο το ευαγγελικό «ποιμένες αγραυλούντες», όταν γεννήθηκε το «θείο βρέφος» Ιησούς, μπορεί να παραπέμπει σε εποχή από άνοιξη ως αρχές φθινοπώρου (κι όχι στο καταχείμωνο της 25ης Δεκεμβρίου) που οι βοσκοί της Παλαιστίνης παρέμειναν στην ύπαιθρο με τα κοπάδια τους, αλλά σιγά που το ιερατείο θα άφηνε μια μικρή λεπτομέρεια να του χαλάσει τη μεγάλη εικόνα/σκοπιμότητα να σκεπαστούν/εξαλειφθούν οι προαναφερθείσες ηλιολατρικές, παγανιστικές, ειδωλολατρικές γιορτές και δοξασίες.

Μπέρδεμα με το «έτος μηδέν» και τους 4 Ηρώδες της «σφαγής των νηπίων»

Ετσι, τελικά τα Χριστούγεννα τοποθετήθηκαν/επιβλήθηκαν την 25η Δεκεμβρίου με απόφαση του πάπα Ιούλιου Α’ γύρω στο 335 μ.Χ. (για τη Ρώμη), ενώ η γιορτή μεταφέρθηκε από τη Δύση στην Ανατολή αργότερα: Στην Κωνσταντινούπολη το 378 μ.Χ. επί πατριάρχη Ιωάννου Χρυσοστόμου (κατ’ άλλη εκδοχή το 379 μ.Χ. από τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό), στην Αντιόχεια το 376 μ.Χ. από τους Ευσταθιανούς, στην Αλεξάνδρεια το 433 μ.Χ. και στα Ιεροσόλυμα στα τέλη του 6ου αι. μ.Χ.

Οταν, λοιπόν, ο Διονύσιος ο Μικρός ανέλαβε να φτιάξει Πασχάλιο, με αφετηρία χρονολόγησης τη γέννηση του Χριστού, θεώρησε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου του έτους 1, τοποθετώντας/αντιστοιχίζοντας αυθαιρέτως το εν λόγω «Ετος 1» με το 754 από κτίσεως Ρώμης (σσ. Οι Ρωμαίοι μετρούσαν από το έτος κτίσης της Ρώμης το 753 π.Χ.).

Τη χρονολογία (του) αυτή ο Διονύσιος την ονόμασε Primo Anno Domini= Πρώτο Ετος του Κυρίου (το γνωστό μας έκτοτε 1 μ.Χ.). Κατά μία εκδοχή, ο Διονύσιος προχώρησε στο εν λόγω (νέο) χρονολογικό σύστημα για να αποσυνδέσει το πασχαλινό ημερολόγιο από το χρονολογικό σύστημα «Διοκλητιανά έτη» που ήταν συνυφασμένο με τον θεωρούμενο διώκτη των Χριστιανών αυτοκράτορα Διοκλητιανό (σσ. Τα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια οι Ρωμαίοι χρονολογούσαν από την εποχή του Διοκλητιανού 284 μ.Χ.). Οπως και να ‘χε, το σίγουρο είναι ότι ο Διονύσιος όρισε πως το έτος γέννησης του Χριστού είναι το 1 και όχι το 0, καθώς άλλωστε στο τότε ρωμαϊκό σύστημα αρίθμησης δεν υπήρχε το μηδέν.

Μπέρδεμα μεγάλο όμως για το εκκλησιαστικό ιερατείο (Δύσης & Ανατολής), όσον αφορά τον προσδιορισμό του «έτους γέννησης του Χριστού», καθώς η κατασκευή/τοποθέτηση προκύπτει ανακόλουθη και με τα ευαγγελικά θέσφατα. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε (ως υπόθεση εργασίας) ότι τα ευαγγελικά κείμενα έχουν μια κάποια ιστορική υπόσταση – που δεν έχουν – οι κομβικές χρονολογικές προσεγγίσεις δεν βγαίνουν. Συγκεκριμένα, κατά το ευαγγέλιο του Ματθαίου (Ματθ. 2, 16ε.), ο βασιλιάς της Ιουδαίας Ηρώδης βασιζόμενος στις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης ότι «στη Βηθλεέμ θα γεννηθεί ο νέος βασιλιάς των Ιουδαίων» και φοβούμενος ότι θα του πάρει τον θρόνο, διέταξε τη «σφαγή των νηπίων» όταν το «θείο βρέφος» ήταν 2 ετών.

Για ποιον Ηρώδη, όμως, γίνεται λόγος στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο; Στην περίοδο της Ηρωδιακής δυναστείας (σσ. επρόκειτο για οικογένεια αραβικής προέλευσης στην οποία οι Ρωμαίοι επιτρέπουν να διοικήσει την Παλαιστίνη) συναντάμε τουλάχιστον 4 Ηρώδες. Η ιστορία της Ηρωδιακής εποχής αρχίζει με τη βασιλεία του Ηρώδη Α’, που προφανώς θα είναι ο Ηρώδης ο Μέγας. Αυτός είχε τουλάχιστον 3 διαδόχους με το ίδιο όνομα και ο καθένας θα κληρονομήσει ένα κομμάτι της Παλαιστίνης.

Το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο δεν προσδιορίζει ποιος από τους τέσσερις Ηρώδες ήταν που διέταξε τη σφαγή στη Βηθλεέμ, ωστόσο κάποιοι μελετητές των ευαγγελίων ισχυρίστηκαν ότι αυτός ήταν ο Ηρώδης Γ’, ο Αντύπας, ένας εκ των γιων του Ηρώδη Α’ του Μέγα, άποψη που αργότερα υιοθετήθηκε εν πολλοίς και από την επίσημη Εκκλησία. Την πάτησε όμως το ιερατείο, καθώς δεν έλαβε υπόψιν ότι το τεμάχιο της Παλαιστίνης που ο Ηρώδης ο Μέγας έδωσε στον γιο του τον Ηρώδη Αντύπα να κυβερνήσει ήταν η Γαλιλαία κι όχι η Ιουδαία στην οποία βρίσκεται η Βηθλεέμ (όπου υποτίθεται έλαβε χώρα η «σφαγή των νηπίων»)! Τετράρχης της Γαλιλαίας έγινε ο Ηρώδης Γ’ Αντύπας και μάλιστα όταν ο Ιησούς είχε ήδη γεννηθεί στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας!

Το κατά Ματθαίον αναφέρει έναν Ηρώδη δίχως άλλον προσδιορισμό, που διέταξε – λέει – να θανατωθούν όλα τα άρρενα βρέφη μέχρι 2 ετών στην περιοχή που βρισκόταν η Βηθλεέμ. Αρα, αυτός πρέπει να ήταν ο πατέρας, ο Ηρώδης Α’ ο Μέγας, όταν ήταν ακόμη Βασιλιάς της Ιουδαίας (σσ. Διετέλεσε κυβερνήτης της επί 33 χρόνια, μέχρι το έτος 4 π.Χ. /με το Ιουλιανό Ημερολόγιο) για να είναι σίγουρος ότι δεν θα υπάρξει ανάμεσα σ’ αυτά τα παιδιά εκείνος ο αναμενόμενος Μεσσίας των προφητών ως νέος «Βασιλεύς των Ιουδαίων». Μόνο που ο Ιησούς – κατά την ευαγγελική αφήγηση πάντα – σώθηκε γιατί οι γονείς του πρόλαβαν (ειδοποιηθέντες από άγγελο Κυρίου) να διαφύγουν στην Αίγυπτο.

Λίγο μετά την εν λόγω «ευαγγελική σφαγή» ο Ηρώδης πεθαίνει. Ωστόσο, η χρονολογία θανάτου του Ηρώδη Α’, είναι τεκμηριωμένη από τον Εβραίο ιστορικό Ιώσηπο ότι συνέβη το έτος 750/751 από κτίσεως Ρώμης. Επομένως, ο Χριστός όντας 2 ετών κατά τη «σφαγή των νηπίων» πρέπει να γεννήθηκε το έτος 748/749 από κτίσεως Ρώμης. Συνεπώς, υπάρχει μια διαφορά 5-6 ετών από το 754 από κτίσεως Ρώμης με το οποίο ταυτίζει/αντιστοιχίζει ο Διονύσιος ο Μικρός το περιβόητο δικό του Primo Anno Domini= Πρώτο Ετος του Κυρίου (1 μ.Χ.). Συμπέρασμα; Σύμφωνα με όλους τους σοβαρούς ιστορικούς, ο Ιησούς (αν και εφόσον υπήρξε ιστορικό πρόσωπο) γεννήθηκε… προ Χριστού, συγκεκριμένα το έτος 6 π.Χ.

Μάλιστα, ακόμη και ο πάπας Βενέδικτος ο 16ος, γράφοντας (2012) την «Παιδική Ηλικία του Ιησού» θα παραδεχτεί: «Είναι προφανές ότι ο Διονύσιος ο Μικρός έκανε ένα λάθος μερικών ετών στους υπολογισμούς του. Η ιστορική ημερομηνία της γέννησης του Ιησού (το Anno Domini) θα πρέπει να τοποθετηθεί μερικά χρόνια νωρίτερα»!

Κατόπιν όλων τούτων, ευλόγως θα αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν (ανα)προσαρμόζεται εκ νέου το σημερινό (Γρηγοριανό) ημερολόγιο, που όσον αφορά το εορτολογικό/επετειακό σκέλος είναι δομημένο πάνω στις μεγάλες κομβικές αλλά κατασκευασμένες χριστιανικές γιορτές. Φαντάζεστε όμως την αναστάτωση που θα προκαλείταν όχι μόνο σε εκκλησιαστικό αλλά και σε επίσημο κρατικό/εθνικό επίπεδο; Μόνο δύο παραδείγματα στα καθ’ ημάς αρκούν νομίζω για να καταδείξουν το μπάχαλο. Αν σήμερα (ελέω και συνεορτασμού της ημέρας με τον λεγόμενο «Ευαγγελισμό της Θεοτόκου») η 25η Μαρτίου 1821 αλλάξει και πάει πίσω κατά 6 χρόνια (διαφορά από την αφετηρία χρονολόγησης της γέννησης του Χριστού), τότε η εθνική επέτειος της Ελληνικής Επανάστασης γίνεται «25η Μαρτίου του 1815», ενώ η αντίστοιχη της 28ης Οκτωβρίου 1940 θα γίνει «του 1934». Μύλος!

Πληθώρα θεών με γενέθλια στις 25 Δεκεμβρίου και κοινούς αρχετυπικούς μύθους

Τώρα πώς η 25η Δεκεμβρίου είναι μέρα που γεννήθηκαν ένα κάρο θεοί/άντε και ημίθεοι, τι να πει κανείς… Ενδεικτικό το ακόλουθο 11θεο που αναφέρεται με γενέθλια στις 25 Δεκεμβρίου: Ωρος (Αίγυπτος – 3100 π.Χ), Κρίσνα (Ινδία – 3228/1400/900 π.Χ.), Ζαρατούστρα (Περσία – 2000/1000 π.Χ.), Μίθρας (Περσία – 2000/600 π.Χ.), Διόνυσος (Ελλάδα/Θήβα – 1200 π.Χ.), Ηρακλής (Ελλάδα/Θήβα – 800 π.Χ.), Βούδας (Νεπάλ – 6ος αι./563 π.Χ.), Ταμμούζ ή Θαμμούζ (Βαβυλώνα – 400 π.Χ.), Ερμής (Ελλάδα – πριν από 3ο αι. π.Χ.), Αδωνις (Ελλάδα ή Φοινίκη – 200 π.Χ.), Ιησούς (Ισραήλ – 6 π.Χ.).
Διευκρίνιση: Οι αναφερόμενες (Βικιπαίδεια, κ.ά.) ποικίλες χρονολογίες γέννησης, προφανώς και δεν τεκμηριώνονται από ιστορικές πηγές – δεν θα μπορούσαν άλλωστε, αφού πρόκειται για θεότητες μυθολογικής κατασκευής και προέλευσης, που οι σχετικές αναφορές αντανακλώνται/καταγράφονται πολλούς αιώνες αργότερα μέσα από λατρευτικές δοξασίες και τελετές για τις εν λόγω θεότητες [με εξαίρεση ίσως τον πρώτο/Υπέρτατο Βούδα (Σιντάρτα Γκαουτάμα) και τον Ιησού στους οποίους αποδίδεται και ιστορική υπόσταση].

Ηλίου φαεινότερον πάντως, ότι εδώ οργιάζει… ο κλέψας του κλέψαντος, αλλά υπάρχει κι ένας κοινός παρονομαστής: «Στις 25 Δεκεμβρίου άρχιζε να μεγαλώνει η μέρα, σαν να γεννιόταν ένας νέος ήλιος κι άρχιζε ένας καινούργιος χρόνος στη ζωή των φυτών. Η ημερομηνία αυτή θεωρούνταν μέρα της γέννησης του θεού ήλιου, τουλάχιστον από μισή ντουζίνα θρησκείες, αιγυπτιακή, περσική, φοινικική, ελληνική, τευτονική κλπ». (Εμμανουήλ Γιαροσλάβσκι: «Πώς γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν, οι θεοί και οι θεές»/1923).

Αβυσσος, λοιπόν, η αντιγραφική μανία/μαεστρία των απανταχού και διαχρονικών κατασκευαστών θεών και θρησκειών, οι οποίες μάλιστα έχουν επίσης κοινούς αρχετυπικούς μύθους, όπως:

* Μια παρθένος που γέννησε έναν μεσσία-«θείο βρέφος» με άμωμο σύλληψη.

* Ενα άστρο στην ανατολή που έλαμψε μόνο τη μέρα που γεννήθηκε (σε σπηλιά, στάβλο ή φάτνη) ο μεσσίας-γιος του θεού.

* Μια παρθένος που στη συνέχεια εμφανίζεται σε απεικονίσεις (ανάγλυφα, ζωγραφιές, αγάλματα, κλπ.) σαν βρεφοκρατούσα.

* Ενα «θείο βρέφος» που στις πρώτες μέρες της ζωής του διατρέχει θανάσιμους κινδύνους από έναν αδίστακτο εγκληματία τύραννο.

* Ενας μεσσίας που απεικονίζεται σαν ποιμένας μ’ ένα αρνί στον ώμο.

* Ενας μεσσίας που συχνά έχει 12 μαθητές και κάποιες φορές ένας από αυτούς τον προδίδει.

* Ενας μεσσίας που στο τέλος θανατώνεται (συχνά πάνω σε σταυρό) για το καλό του ποιμνίου του και μετά… ανασταίνεται. Αμήν!

Πότε και γιατί θεσπίστηκε στις 25 Μαρτίου ο «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου»

Εκτός από την θρησκευτικά οικουμενική 25η Δεκεμβρίου, τη δική της κατασκευασμένη (χριστιανική) σημειολογία έχει και η 25η του μηνός Μαρτίου, ως μέρα γιορτασμού του λεγόμενου «Ευαγγελισμού της Θεοτόκου». Το πότε άρχισε να γιορτάζεται ο περί ου ο λόγος «Ευαγγελισμός» δεν προσδιορίζεται επακριβώς. Η γιορτή πάντως εμφανίζεται στη Συρία, τη Μικρά Ασία, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη πριν από το 431 μ.Χ.

ΣΗΜ.: Το 431 έγινε στην Εφεσο η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος, όπου το βυζαντινό αυτοκρατορικό & εκκλησιαστικό ιερατείο καταδίκασε τον αιρετικό αρχιεπίσκοπο/πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Νεστόριο, που υποστήριζε ότι η Παναγία γέννησε τον ανθρώπινο Ιησού και όχι τον θεϊκό Υιό του Θεού ή Λόγο ως ενιαίο πρόσωπο/Θεάνθρωπο, ονομάζοντάς την Χριστοτόκο και όχι Θεοτόκο. Η Σύνοδος αποφάσισε ότι «ο Κύριος είχε δύο φύσεις, τη θεία και την ανθρώπινη, ενωμένες στο ένα πρόσωπό Του. Η Παναγία γέννησε τον Yιό του Θεού και έδωσε σάρκα στον Θεάνθρωπο Ιησού. Ο αγέννητος και αιώνιος Θεός γεννάται – σαρκώνεται – από την Παναγία και λαμβάνει την ανθρώπινη φύση. Από τη στιγμή της σύλληψής Του εκ Πνεύματος Αγίου (άμωμος σύλληψη διά του κρίνου από τον αρχάγγελο Γαβριήλ), ο Ιησούς είναι πλήρης Θεός και πλήρης άνθρωπος. Αυτόν γέννησε η Μαρία και γι’ αυτό ονομάζεται Θεοτόκος/και Θεομήτωρ βεβαίως».

Οσον αφορά ειδικά τον ορισμό/καθιέρωση της 25ης Μαρτίου ως μέρας του «Ευαγγελισμού της Θεοτόκου», στο Πασχάλιο Χρονικό (624 μ.Χ.) αναφέρεται ως συσταθείσα από τους (γενικώς…) θεόσοφους διδασκάλους. Υπάρχει και η εκδοχή ότι την 25η Μαρτίου ως την κατάλληλη μέρα για τον γιορτασμό του «Ευαγγελισμού» την πρότεινε/επέβαλε το 560 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Α’. Οπως και να ‘χε, υπάρχει ένα ημερολογιακό/αριθμητικό δεδομένο αποκαλυπτικό για τη σκοπιμότητα της εν λόγω επιλογής από τους ατσίδες του ιερατείου: η 25η Μαρτίου «κούμπωνε» να είναι ακριβώς εννέα μήνες νωρίτερα (σσ. όσο διαρκεί η φυσιολογική κύηση) από τη γέννηση του Χριστού (25η Δεκεμβρίου), που είχε ήδη καθοριστεί με παπική βούλα γύρω στο 335 μ.Χ. από τον ποντίφικα Ιούλιο Α’. Βοήθειά μας, ο Κύριος και η Παναγία μαζί!

(*) Ηλιοστάσιο είναι το ημερονύκτιο του έτους κατά το οποίο η χρονική διάρκεια μεταξύ μέρας και νύχτας μεγιστοποιείται. Το χειμερινό ηλιοστάσιο είναι στις 21 προς 22 Δεκεμβρίου (όταν έχουμε τη μεγαλύτερη νύχτα και τη μικρότερη μέρα του έτους), ενώ το θερινό είναι στις 21 προς 22 Ιουνίου (η μεγαλύτερη διάρκεια μέρας και η μικρότερη νύχτα του έτους). Παρεμπιπτόντως, ισημερία είναι το φυσικό φαινόμενο όπου η διάρκεια της νύχτας είναι ακριβώς ίδια με τη διάρκεια της μέρας. Αυτό συμβαίνει δύο φορές τον χρόνο: την άνοιξη (εαρινή ισημερία) στις 21 ή 22 Μαρτίου και το φθινόπωρο (φθινοπωρινή ισημερία) στις 22 ή 23 Σεπτεμβρίου.

* Ο Ζήσης Ι. Καραβάς είναι δημοσιογράφος, πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορικού & Αρχαιολογικού της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΛΕΖΑΝΤΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Ελ Γκρέκο: «Η Φυγή στην Αίγυπτο» (1570). Σύμφωνα με ένα από τα παραμύθια της Καινής Διαθήκης (αναφέρεται στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο), μετά την επίσκεψη των Μάγων, όταν ο βασιλιάς Ηρώδης σκόπευε να σκοτώσει τα παιδιά της περιοχής («Σφαγή των Νηπίων»), ο Ιωσήφ μαζί με τη Μαρία και τον Ιησού μωρό διέφυγαν στην Αίγυπτο, καθώς «άγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ όναρ τω Ιωσὴφ, λέγων, εγερθεὶς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού, και φεύγε εις Αίγυπτον, και ίσθι εκεί έως αν είπω σοι (…) Ο δε εγερθεὶς παρέλαβεν το παιδίον και την μητέρα αυτού νυκτός, και ανεχώρησεν εις Αίγυπτον, και ην εκεί έως της τελευτής Ηρώδου»…  

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

6167665

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

«Ουδέποτε, δόθηκε καμία εντολή για συγκάλυψη», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κοιτώντας τους συγγενείς των θυμάτων

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

6167422

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οι βουλευτές των δύο κομμάτων επέστρεψαν στις…

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

InCollage 20240328 205245331

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

O Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως «παραίτησε» τους δύο στενούς του συνεργάτες προκειμένου να μην απολογηθεί…