Γράφει ο Χρήστος Δάντης
Οι άνθρωποι που κατά καιρό έχουμε τραγουδήσει κι έχουμε υφαρπάξει την αγάπη του κόσμου -άθελα του πολλές φορές- και την αγκαλιά του, οφείλουμε να τη δωσουμε πίσω. Ο κόσμος που μας αγάπησε υποφέρει. Έχει κλειστεί στα σπίτια φοβισμένος, έχει κάνει υποχωρήσεις για τρίτο χειμώνα και «χαΐρι» δε βλέπει, παρά μόνο ακρίβεια στεναχώρια φοβέρα και κοροϊδία εισπράτει.
Τους «ποιοτικούς» θα τους εξαιρέσω, γιατί οι άνθρωποι κάνουν αντίσταση και μόνο με την τέχνη τους.
Αλλά εσείς ρε μάγκες οι του «εμπορικού», λίγη Τσίπα δεν έχετε πάνω σας; Δεν έχετε χορτάσει αγάπη ώστε να διακινδυνεύσετε κάποια -ίσως και πολλά- «φανάκια» που διαφωνούν; Πρέπει ο Τραγουδιστης να τα χει με όλους καλά και να ναι «απολιτίκ»; Αυτό μας δίδαξε η ιστορία του Καζαντζίδη, του Νταλάρα, του Μητροπάνου που ήταν και ο κατ εξοχήν Τραγουδιστης «πίστας»;
Από μένα στο εξής θα διαβάζετε και θ’ ακούτε και θα διαβάζετε τις σκέψεις μου αφιλτράριστες όσο κι αν σοκάρουν. Ξεκινάω από τώρα λοιπόν.
Θέλει αρχίδια να είσαι «του εμπορικού» κ να λες τα πράγματα με τ’ όνομα τους, γιατί εξ αιτίας της τέχνης σου, μόνο αρνητικά έχουν να σου προσάψουν, κι ελάχιστα θετικά!
«Ποιος; Εσυ που τραγούδησες το ανάλαφρο Beautiful και το Maya Maya; Ο Μισογύνης που τραγούδησε το Καργιολα Σε Μισώ;» Ενώ όλοι κουνάνε ρυθμικά τα κωλαρακια τους στο άκουσμα του “Sexy Motherfucker” που λέει πάνω κάτω τα ίδια, απλά δεν είναι στη γλώσσα τους για να σοκαριστούν και το τραγουδάει ο Prince. Κόμπλεξ κατωτερότητας κι ανωτερότητας μαζί.
Μεγάλο μπέρδεμα οι βολεμένοι ρε…
Δώστε την αγάπη πίσω, ο κόσμος υποφέρει από στεναχώρια κατάθλιψη και ειρωνεία των κυβερνώντων.
Και να ξέρετε… δικαίωμα έχει να πολιτεύεται όχι μόνο ο πτυχιούχος αλλά κι ο οδοκαθαριστής.
Είναι αρχή της δημοκρατίας.
