Ο χορός της ντροπής

Επειδή μάλιστα οι ημερομηνίες είναι άβολές και η θλιβερή επέτειος έπεφτε μετά τις ευρωεκλογές, επισπεύστηκαν οι διαδικασίες μέσω του πάντοτε πρόθυμου Σκάι.

«Αφιέρωμα στο Μάτι», ναι, ξεκούδουνα, αρχές Μαϊου. Για να θυμηθεί ο ξεχασιάρης ψηφοφόρος, πόσους ανθρώπους έκαψαν ζωντανούς ο Τσίπρας και η Δούρου. Το ντοκυμαντέρ προβάλλεται ξανά σε επαναλήψεις ad nauseam, μη τυχόν και μείνει πτώμα ασκύλευτο από τα σκυλιά της πολιτικής εκμετάλλευσης.

Ποιος νοιάζεται δα, αν οι μελέτες μιλούν για αδυσώπητα καιρικά φαινόμενα που θα τσάκιζαν οποιαδήποτε αντίσταση, οσοδήποτε οργανωμένη; Τι σημασία έχει, που οι τυχόν υπεύθυνοι βρίσκονται υπό δικαστική διερεύνηση; Τι και αν η πόλη ήταν ανοχύρωτη από δεκαετίες «άριστης» άναρχης δόμησης και αδιαφορίας για την αντιπυρική προστασία;

Για τους αδίστακτους που έχουν στήσει ξεδιάντροπο ψηφοθηρικό χορό πάνω στα μνήματα της εκατόμβης, σημασία έχει να φύγουν οι άπλυτοι. Πάση θυσία. Με κάθε κόστος. Και ας γυρίζουν στον τάφο τους οι νεκροί. Άλλωστε, το πλυντήριο δουλεύει υπερωρίες, για να ξεπλύνει το αίμα και να εξωραϊσει τις εντυπώσεις.

Πριν ακόμη σκορπίσουν τα αποκαϊδια, επανήλθε στο προσκήνιο το ολοκαύτωμα της Μαρφίν, για να ολοκληρωθεί το τζακπότ. «Έγκλημα χωρίς τιμωρία». «Οι θύτες παραμένουν ατιμώρητοι».

Και οι άνθρωποι που κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν από τη τυφλή και φτηνή στο αλεύρι κυρία με το γουνάκι και τη ζυγαριά; Ασήμαντες λεπτομέρειες. «Εσείς τους κάψατε, κακούργοι», ξιφουλκούν οι Πορτολοβέρδοι.

«Εσείς, εσείς, αφήνετε ατιμώρητους τους φυσικούς αυτουργούς». Καλά, κυβέρνηση ΣύΡιΖα είχαμε από το 2010 μέχρι το 2015; Πώς και δεν το πρόσεξα, πέντε ολόκληρα χρόνια; Γιατί δεν τους τιμώρησε μέσα σε αυτή την πενταετία το σιδηρούν γκουβέρνο της Νέας Δημοκρατίας ή του ΠαΣοΚ ή και των δύο, σε συνέργεια με την αδέκαστη δικαιοσύνη τους;

Μήπως τους έκαναν, και αυτοί, πλάτες, ώστε να έχουν ισχυρό αφήγημα όταν βρεθούν στην αντιπολίτευση; Μήπως κρύβεται πίσω από όλα ο Ρουβίκωνας; Μήπως έριξαν τις μολότοφ τα αεροπλάνα του Μαδούρο; Όταν αρχίζει ο χορός της γελοιότητας, κανένα επιχείρημα δεν ακούγεται αρκετά γελοίο. Ιδίως όταν η γελοιότητα είναι ποτισμένη με τυμβωρυχία και τυχοδιωκτισμό.

«Μείζων στόχος στη χώρα είναι να πέσουν ο κομμουνιστές», ξεσπάθωσε από το βήμα του Κοινοβουλίου ο Άδωνις, σε μία διαπρύσια έξαρση βγαλμένη από τις χρυσές μέρες της δεκαετίας του ‘50. Ακόμα και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, που κάνουν καριέρα πάνω στην αγυρτεία, χασκογελούσαν με το εύρος της φαιδρότητας. Ο Βορίδης και ο Πλεύρης χειροκροτούσαν με μανία.

Και επειδή κανένα γεύμα δεν είναι πλήρες χωρίς ζαρζαβατικά και σάλτσες, κατέφτασε η γαρνιτούρα. «Ο Τσίπρας σε θαλαμηγό εφοπλιστή λίγες ώρες μετά τη φωτιά στο Μάτι». «Η Περιστέρα υποψήφια με το ΚΚΕ». Και πάει κλαίγοντας.

Να τα βλέπουν τα Εllinika Hoaxes και να κρεμάνε τα διπλώματα και τα γαλόνια τους από απελπισία. Ποιος κυνηγός χόακα μπορεί να τα βγάλει πέρα, με τέτοιο φόρτο εργασίας; Ευτυχώς, έρχονται εκλογές και θα βγει ο Κυριάκος, για να ηρεμήσει το κεφάλι το δικό μας και των καραβανάδων που έγιναν χωροφύλακες.

Και αν δεν βγει, από κάποια σατανική καλπονοθεία των κομμουνιστώνε; Δεν βαριέσαι, όλο και κάποια φωτιά θα ανάψει πριν τις επόμενες εκλογές, για να γεμίσουν ξανά οι αποθήκες με πυρομαχικά. Και αν δεν υπάρξουν θύματα, στην ανάγκη θα τα εφεύρουμε. Πώς λέμε, «στο Πολυτεχνείο δεν υπήρξαν νεκροί»; Ε, το αντιστρέφουμε και καθαρίσαμε. Δεν θα κολλήσουμε δα σε λεπτομέρειες, που σαμποτάρουν μία βολική ιστορία.