Ο Χάρρυ δεν φοράει βρακί

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, υποθέτω ούτε η τελευταία: η φιλοθεάμων Ελλάδα είδε δημοσιογράφο να κάνει τη δουλειά του και γκρεμοτσακίστηκε από τα σύννεφα, όπου κατοικεί.

Ώστε, έτσι είναι η δημοσιογραφία; Έτσι κάνουν οι παρουσιαστές πολιτικών εκπομπών; Ρωτάνε κανονικές ερωτήσεις; Μιλάνε για σκάνδαλα και όχι για ντολμαδάκια; Ξεσκεπάζουν τα ψέματα των καλεσμένων αντί να γλείφουν μέχρι να πιάσει η γλώσσα παχύ έντερο; Μπαίνουν στο στούντιο διαβασμένοι; Διακόπτουν ξεδιάντροπα την κασέτα του προσκεκλημένου για να του υπενθυμίσουν ενοχλητικές αλήθειες;

Κάνουν, λοιπόν, οι δημοσιογράφοι δημοσιογραφία;

Ναι, κάνουν. Ακόμη. Αλλά στην Αγγλία, του BBC και του ανελέητου Hard Talk. Στη Γαλλία, της Libération, που πέρασε τη Μενδώνη γενεές δεκατέσσερις για το ανοσιούργημα της Ακρόπολης. Στη Γερμανία, του Der Spiegel. Στις ΗΠΑ των New York Times.

Δεν γράψω «στην Ελλάδα του Documento», γιατί το Documento αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα των Πετσωμένων. Αλήθεια, θυμάται κανείς πώς ήταν το τοπίο πριν εμφανιστεί στα περίπτερα η εφημερίδα μας; Πού θα βρισκόμασταν σήμερα, αν δεν υπήρχε αυτό το αγκάθι μόνιμα καρφωμένο στα πλευρά της ασύδοτης εξουσίας;

Αν για κάθε δέκα σκάνδαλα αποκαλύπτονται τα τρία, στα δύο από αυτά υπάρχει η σφραγίδα του Documento και στο τρίτο εκείνη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ιδίως του Twitter.

«Στηρίζουμε την αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία», ήταν το πατροπαράδοτο σλόγκαν της πάλαι ποτέ Ελευθεροτυπίας. Τα συστημικά ΜΜΕ της …μεταπολίτευσης Μητσοτάκη το πήραν αλλιώς: «Στηρίζουμε τον Μωυσή, ελέγχουμε την αντιπολίτευση».

Ο φοβερός «Χάρρυ» Θεοχάρης κίνησε για το BBC με μοναδικό εφόδιο όπλο τα καλά του αγγλικά και τα Greek statistics, βέβαιος ότι θα φύγει από το στούντιο ατσαλάκωτος. Ήξερε, φυσικά, ότι απέναντί του είχε μάχιμο δημοσιογράφο και όχι σφογγοκωλάριο. Αλλά αυτό δεν τον σκότιζε. Διότι προφανώς ήταν βέβαιος για τη συσκότιση, που θα ακολουθούσε το αναπόφεκτο μακελειό.

Ο Στήβεν Σακούρ τον στρίμωξε στα σχοινιά, με εύκολα ντιρέκτ, από τα πρώτα κιόλας λεπτά της …αναμέτρησης. «Η χώρα σας είναι ανάμεσα στις τελευταίες στην Ευρώπη σε ρυθμό εμβολιασμού. Έχετε ακόμη σοβαρό πρόβλημα με τον Covid-19. H κυβέρνησή σας υποσχέθηκε υπερβολικά πολλά και παρέδωσε υπερβολικά λίγα».

Ο Έλλην Χάρρυ ψέλλισε κάτι διαψευσούλες για την τιμή των όπλων («όχι, δεν είναι έτσι»), έβαλε τον αυτόματο πιλότο και απήγγειλε απτόητος το ποίημά του, όπως θα έκανε εάν βρισκόταν σε εκπομπή του Σκάι ή της ΕΡΤ.

Οι μύχιες σκέψεις του κρύβονταν αδέξια ανάμεσα στις λέξεις που μηχανικά αράδιαζε. «Και τι έγινε, που με ξεβράκωσαν; Σάμπως θα το μάθει κανένας στην Ελλάδα; Το πολύ πολύ να γίνω πάλι βούκινο στο Twitter, όπως την προηγούμενη φορά. Οι ψηφοφόροι μας δεν ξέρουν από πού ανοίγει ο υπολογιστής ούτε ακούνε BBC και άλλα εργαλεία ξενόφερτης προπαγάνδας».

Ω του θαύματος, ο Χάρρυ είχε δίκιο. Η συνέντευξή του αποσιωπήθηκε εντελώς ή πλασαρίστηκε ως δραστική παρέμβαση της κυβέρνησης προς τους κουτόφραγκους «για να μας ξαναβάλει η Βρετανία στο πράσινο».

Ποιοι ανέλαβαν το σπινάρισμα προς τον αγά του Μεγάρου Μαξίμου; Οι καλοθελητές που δεν μετέδωσαν καν, ότι ο (δεξιότατος) Μπόρις Τζόνσον τοποθέτησε την Ελλάδα στην κίτρινη λίστα για τους τουρίστες του ή απλώς πανηγύρισαν επειδή η …Τουρκία είναι κόκκινη.

Εκεί που έχουμε φτάσει, ως έθνος, μας αρκεί να νικάμε τους Τούρκους στο τοπικό ντέρμπι. Ή να τους παίρνουμε ένα σετ, ώστε να μιλάμε για αξιοπρεπή ήττα και για πουλημένη διαιτησία.

Η παρατήρηση του Σακούρ για τις θρυλούμενες επαναπροωθήσεις προσφύγων θα ήταν αρκετή για να προκαλέσει κύματα αισχύνης, αλλά ο αμοραλισμός των υπουργών του Μητσοτάκη σπάει τα τείχη, πλωτά και μη. Ιδίως στο μεταναστευτικό, όπου υπάρχει η ασπίδα προστασίας των νοικοκυραίων.

«Μα, χειριζόμαστε το θέμα από κοινού με τη Frontex», απάντησε, σε μία φιλότιμη απόπειρα στρεψοδικίας , ο ατρόμητος Χάρρυ. «Ξέρετε, οι καταγγελίες προέρχονται από τη Frontex», απάντησε ο δημοσιογράφος. Γκλουπ! Πού είναι ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου και ο Άρης Πορτοσάλτε, όταν τους χρειάζεσαι;

«Ο Θεοχάρης ξεβρακώθηκε», αναφώνησαν οι λίγοι που έκαναν τον κόπο να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα. Όχι. Ο Θεοχάρης πήγε να πει τα δικά του και είπε τα δικά του, χωρίς να νοιάζεται για το σφυροκόπημα του Άγγλου δημοσιογράφου. Μέχρι που ο τελευταίος τον λυπήθηκε και έκανε κράτει.

Οι Θεοχάρηδες της σημερινής κυβέρνησης δεν φοράνε βρακί, οπότε είναι αδύνατο να τους το αφαιρέσει κανείς. Εκείνη που ξεβρακώθηκε, για πολλοστή φορά, είναι η ελληνική δημοσιογραφία, που ζει τις χειρότερες μέρες της ιστορίας της.

Φοβάμαι, συνάδελφοι, ότι οι πρώτοι που θα πληρώσουν τη νύφη όταν ξεχειλίσει το καζάνι της οργής θα είμαστε εμείς. Όχι οι (λίγοι) κανονικοί, αλλά οι Πετσωμένοι και οι εξωνημένοι, που ποτίζουν τα περιττώματα με κολώνια για το χατίρι της χειρότερης, μάλλον, κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ ο τόπος.

Εκείνη που κυκλοφορεί με χεσμένα τα εσώρουχα δεν είναι η πρώτη εξουσία, που άλλωστε τα χέζει από τα γεννοφάσκια της εφ’ όσον μιλάμε για Δεξιά, αλλά η τέταρτη: η πολύπλαγκτος και ολοκληρωτικά απαξιωμένη ελληνική δημοσιογραφία.  

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr