Ίδιοι κανόνες, ίδιος αριθμός παικτών, ίδια πορτοκαλί μπάλα. Άλλο παιχνίδι. Οι αντίπαλοι απορούσαν: “τι στο καλό συμβαίνει;”. Δεν κατανοούσαν. Κι έχαναν Και θα συνέχιζαν να χάνουν, ακόμη και οι ΗΠΑ θα είχαν χάσει αν δεν είχε διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία μαζί με την ομάδα του Ιβκοβιτς. Πότε έχανε αγώνα; Οταν εμφανιζόταν μεγάλος αντίπαλος, όπως π.χ η ομάδα της Σοβιετική Ένωσης. Και πάλι όμως με μεγάλο ζόρι. Με τις άλλες ομάδες το πράγμα γινόταν …τσόντα (να όπως την Τετάρτη το βράδυ, ας πούμε).
Το γιουγκοσλαβικό μπάσκετ δεν άλλαξε το ίδιο το άθλημα. Άλλαξε τη φιλοσοφία και τη λογική του. Η παλιά φιλοσοφία ήταν καταδικασμένη. Κάτι αντίστοιχο συνέβη με την ελληνική ομάδα χάρη στον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα αλλά παιδιά, χάρη βέβαια και στον Κώστα Πολίτη. Άλλη φιλοσοφία αλλά και η σωστή στιγμή. Η στιγμή που η ανάγκη (αλλαγής) γίνεται ιστορία. Έτσι και τώρα…
Αν κάποτε κάτσω και γράψω τη βιογραφία του, θα αφιερώσω ένα αναλυτικό κεφάλαιο ΚΑΙ για το γιουγκοσλαβικό μπάσκετ ως παράρτημα…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
