O ελέφαντας στο δωμάτιο

Φωνή γνώριμη, αλλά μόνο από την τηλεόραση. Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που μου τηλεφώνησε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Δεν ήθελε τίποτε άλλο, παρά να διορθώσει κάποια ανακρίβεια, σε ρετρό δημοσίευμα που υπέγραφα στο Documento. «Δεν είχε αποκρούσει ο Κελεσίδης εκείνο το πέναλτι στον τελικό Ηρακλή-Ολυμπιακού το 1976, αλλά ο Λευτέρης Πουπάκης…».

Πήρα θάρρος από τον φιλικό τόνο και του άνοιξα πολιτική κουβέντα, αφού ευχήθηκα καλή δύναμη στο υπόλοιπο της βουλευτικής θητείας του. «Ελπίζω να απαλλαγείτε σύντομα από το βαρίδι που φρενάρει την πορεία σας», θυμάμαι ότι του ευχήθηκα. Εκείνος δεν κατάλαβε σε ποιο βαρίδι αναφερόμουν. «Μα αγαπητέ Νίκο, δεν μας δημιουργούν κανένα απολύτως πρόβλημα», διαμαρτυρήθηκε όταν του εξήγησα ότι εννοούσα τους Ανεξάρτητους Έλληνες. «Η συνεργασία μαζί τους είναι άψογη».

Αντεπιτέθηκα επισημαίνοντας ότι οι ΑΝΕΛ αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε κίνηση προοδευτικής μεταρρύθμισης, ότι υποσκάπτουν με την παρουσία τους το ιδεολογικό ίχνος μίας αριστερής κυβέρνησης, ότι αποτελούν διαρκή νάρκη για το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα, ότι το βιογραφικό του αρχηγού τους όζει τυχοδιωκτισμό, ότι τέλος πάντων όποιος θερίζει παλιάτσους σπέρνει τσίρκο.

Ο συνομιλητής μου συμφώνησε σε αρκετά σημεία, αλλά έσπευσε να μου δείξει τον ελέφαντα που στεκόταν στη μέση του δωματίου, αλλοιθωρίζοντας, ο καημένος, πότε δεξιά και πότε αριστερά.

«Και με ποιους να κυβερνούσαμε, αγαπητέ Νίκο; Ή μήπως θα ήταν προτιμότερο να παραδώσουμε την εντολή και να παρασυρθούμε σε νέες εκλογές;»

Έλα ντε, με ποιους;

Μήπως με το ΠΑΣΟΚ, που κουβαλούσε υπερήφανο στους ώμους του το ασήκωτο φορτίο των σκανδάλων, του εκμαυλισμού, των μνημονίων και της συνεργασίας με τη δεξιά; Με τους δήθεν μεταρρυθμιστές του Ποταμιού, που ξεχείλιζε από φερτά υλικά υποδόριας διαπλοκής και από ανερμάτιστα ανεμοσκορπίσματα; Με το Δελφινάριο της Ένωσης Κεντρώων, που κάνει τους ΑΝΕΛ να μοιάζουν τιτάνες της πολιτικής σκέψης;

Ή μήπως…;

Ο πολίτης που απουσίαζε σε κάποιον μακρινό πλανήτη και επέστρεψε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2015 θα περίμενε, ίσως, κάποιου είδους γάμο ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα της αριστεράς. Εφ’ όσον μπορούν να συμβιώσουν ο ούτως ή άλλως πολυσυλλεκτικός Συνασπισμός της όχι ιδιαίτερα Ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη μεσαιωνική δεξιά του Καμμένου, γιατί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ; Εάν κατόρθωσαν να συγκυβερνήσουν το 1989 ο Φλωράκης με τον πατέρα Μητσοτάκη και με τον Κύρκο για να ξορκίσουν ομοθυμαδόν «τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ», γιατί όχι ο Τσίπρας με τον Κουτσούμπα ώστε να ξορκίσουν τους φορείς της μνημονιακής λαίλαπας;

Αλλά όχι. Είπαμε αφέλεια, αλλά όχι και τόση. Σε τούτον εδώ τον πλανήτη, το Κομμουνιστικό Κόμμα της ταλαίπωρης Ελλάδας προτίμησε ρητά να κάθεται στα έδρανα της αντιπολίτευσης και να αραδιάζει αναχρονιστικές ασυναρτησίες για λυκοσυμμαχίες, παρά να εκμεταλλευτεί την ιστορική ευκαιρία ώστε να συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας, με άφθονο έστω νερό στο σοβιετικό κρασί του.

Όποτε μάλιστα κλήθηκε να πάρει θέση σε κάποιο ζήτημα που θα μπορούσε να αποτελέσει λίπασμα για την πρόοδο της συντηρητικής σε βαθμό αποχαύνωσης κοινωνίας, ψήφισε το γνωστό «παρών», διότι θεωρεί όλα τα διλήμματα εκβιαστικά και όλα τα νομοθετήματα παραπειστικά. Θα ήταν πιο έντιμο, εάν δήλωνε «απόν».

Συνεπώς, κατέληξε ο συνομιλητής μου και εν τέλει με βρήκε σύμφωνο, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ήταν και παραμένουν μια κάποια λύσις. Έσχατη λύσις, αλλά λύσις. Αντιπαραγωγική λύσις, αλλά λύσις. Κάπως φαιδρή λύσις, αλλά λύσις. Λύσις που θολώνει την καθαρότητα των υδάτων με πολλούς διαφορετικούς  τρόπους, αλλά λύσις. Λύσις με σφραγίδα ψωραλέου πατριωτισμού και κίνδυνο αποστασίας σε πρώτη ευκαιρία, αλλά λύσις.

«Δεν μας δημιουργούν προβλήματα», επέμεινε ο άνθρωπος που μου τηλεφώνησε εκείνη την Κυριακή. Και τελικά, είχε δίκαιο. Η αποχώρηση του Πάνου Καμμένου από την κυβέρνηση με αφορμή (ή πρόσχημα) το δήθεν «ξεπούλημα της Μακεδονίας» δεν αποτελεί για την κυβέρνηση πρόβλημα εφ’όσον δεν την εξοστρακίζει, αλλά δώρο και τίτλο τιμής. Διότι ο ισχυρός ανήρ των ΑΝΕΛ ήταν, και για την αντιπολίτευση, μια κάποια λύσις.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr