Χθες το απόγευμα πέθανε ο Θεόδωρος Πάγκαλος αφήνοντας ως κληροδότημα τα Ίμια, την προδοσία του Οτσαλάν και την πολιτική νομιμοποίηση των μνημονίων μέσω της φράσης «μαζί τα φάγαμε».
Όμως όλοι τελικά φαίνεται να θυμούνται μόνο το περιστατικό στο περιστύλιο της Βουλής όπου όταν ρωτήθηκε για μια παρέμβαση του Κώστα Σημίτη, εκείνος απάντησε στον δημοσιογράφο: «δε γαμιέσαι πρωί-πρωί;». Περιδιαβαίνοντας λοιπόν τις ιστοσελίδες, βλέπω ότι έχουν γίνει δεκάδες αναφορές στο «ξεκαρδιστικό», «αξέχαστο», περιστατικό, ή στο «τρολάρισμα του Πάγκαλου σε δημοσιογράφο», όπως το περιγράφουν άλλοι. Παρουσιάζουν «γλυκούλικα» τη χοντροκομμένη αγένειά του απέναντι σε ανθρώπους που σε μια τεταμένη περίοδο περίμεναν με τις ώρες και τις μέρες, για μισή φράση των “μεγάλων πολιτικών ανδρών” που έπαιζαν σκάκι με τις ζωές μας.
Αντί λοιπόν να θυμάμαι τον Πάγκαλο, σήμερα επιλέγω να θυμάμαι τον συνάδελφο μας που ο Πάγκαλος υποτίμησε τόσο χυδαία την ώρα που έκανε τη δουλειά του.
Τον Δημήτρη τον Αλειφερόπουλο. Τον ευγενέστατο, γενναιόδωρο και ακομπλεξάριστο Δημήτρη που έφυγε από κοντά μας πολύ-πολύ νωρίς το 2017 σε ηλικία μόλις 47 ετών. Τον Δημήτρη που αν και έβριζε, ποτέ δε «σε έβριζε». Τον Δημήτρη που όταν διένυα τον πρώτο μου χρόνο σε μεγάλο ΜΜΕ ήταν το πρόσωπο που είχα συνδέσει με τη λέξη «ασφάλεια».
Αυτός λοιπόν που όλοι σήμερα αναφέρουν ως «ο δημοσιογράφος της Βουλής», για να θυμίσουν με χαμόγελο τα μπινελίκια του δήθεν ατίθασου υπουργού, είχε όνομα, λεγόταν Δημήτρης και ακόμα και σε αυτό το viral video κρατάει τα μικρόφωνα όλων των συναδέλφων του. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε και να μην ξεχνάμε…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr