Ο δείκτης-Καρντάσιαν (ή το πρόταγμα της αριστείας)

Η παρακάτω σύνθεση με μότο “11 σπουδαίοι Έλληνες – Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον – που έχουν διαδραματίσει συμαντικό ρόλο στην Ευρώπη.” Σήμερα μοιάζει με φάρσα από αυτές που κάναμε όταν ήμασταν μαθητές που ο καθένας θα μπορεί να έβαζε τη φωτογραφία του στο μεσσαίο κάδρο. Μόνο που η αφίσα αυτή, δεν δημιουργήθηκε από μαθητές αλλά για λογαριασμό του Ευρωπαικού Λαϊκού Κόμματος. Ούτε δημιουργήθηκε σήμερα. Αναρτήθηκε στο twitter το Γενάρη του 2014…

 

Είναι από αυτές που θα χάνονταν στον κυκεώνα του διαδικτύου και δε θα τις θυμόμασταν αν δεν υπήρχε κάποιο κίνητρο κάποιος να τις ανασύρει.

Οι επιστήμονες της φώτο βρέθηκαν επίκεντρο της δημοσιότητας, πολλές φορές παρά τη θέληση τους. Και για να θυμηθούμε τα λόγια του Μ. Χατζιδάκι στην εκπομπή-αφιέρωμα στον Μ. Θεοδωράκη:

“Έλα όμως που επιθυμώ να σας παρουσιάσω έναν Μίκη Θεοδωράκη τέτοιο που δεν τον φανταστήκατε κι ούτε τον μάθατε ποτέ, γιατί πολλοί γνωρίζουνε τα ονόματα μα λίγοι ξέρουν το τι πράγματι κάνει ο καθένας. Όπως και μένα, δεν με ξέρουν. Πολλοί με σταματούν και μου ζητάν αυτόγραφο, φροντίζω αμέσως να τους ρωτήσω αν με γνωρίζουν και μου απαντούν: “δεν είστε αυτός που τραγουδά στη τηλεόραση;”. Καταλαβαίνετε όπως κι εγώ πως με μπερδεύουν, γιατί ούτε τραγουδιστής είμαι, ούτε παρουσιάζομαι στη τηλεόραση την οποία μάλλον αντιπαθώ.”

Αυτά ειπώθηκαν το 1978. Σήμερα στο διαδίκτυο πάνω από τις μισές φορές ακόμα και το όνομα του Χατζιδάκι είναι γραμμένο με λάθος ορθογραφία ενώ πάρα πολύ συχνά ακούμε ονόματα μεγάλων επιστημόνων για λόγους καθαρά εξωεπιστημονικούς και συνήθως το χειρότερο από ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για ποιο πράγμα μιλάνε… Όμως, (ευτυχώς!) εκεί έξω υπάρχουν υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Για παράδειγμα, αυτό το άρθρο εδώ, στο Κουτί της Πανδώρας. Αυτό παρέχει μία γραπτή απόδειξη («Verba volant, scripta manent») για εκείνο το οποίο ήμασταν σχεδόν σίγουροι: η κα Αντωνιάδου ΟΥΤΕ δουλεύει, ΟΥΤΕ “εκπαίδευε αστροναύτες” για την Εθνική Υπηρεσία Αεροναυπηγικής και Διαστήματος των ΗΠΑ (NASA) καθώς ο εκπρόσωπος της απέρριψε κατηγορηματικά την ύπαρξη σχέσης εργασίας.

Ε, και; Μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος που ακούει πρώτη φορά την είδηση αυτή (πόσοι είναι αυτοί άραγε;). Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι παρόλο που οι περισσότεροι από εμάς δεν εργαζόμαστε για τη ΝΑΣΑ, κανείς μας όμως δεν πήρε κάποιου είδους βραβείο για “…την προσφορά και την επιστήμη στον άνθρωπο” και δή από τον καθ΄ ύλην αρμόδιο υπουργό. Αυτομάτως λοιπόν μιλάμε για μία μοναδική περίπτωση, ή μήπως όχι?

Τι μεσολάβησε

Πριν από τρεις εβδομάδες απονεμήθηκαν σε μία σεμνή τελετή στη συμπρωτεύουσα τα πρώτα Επιχειρηματικά Βραβεία. Οι διοργανωτές GK MEDIA PUBLISHING και PALLADIAN CONFERENCES που τα αθλοθέτησαν είχαν την εμπνευσμένη ιδέα να δώσουν το όνομα ενός εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας και έτσι τα είπαν “Θαλής ο Μιλήσιος”. Η διοργάνωση έγινε υπό την αιγίδα της Α.Ε. του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκοπίου Παυλόπουλου και με την υποστήριξη της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων Ελλάδος του ΕΒΕΑ, του ΣΕΒ κ.ά. Πρώτο τιμητικό βραβείο ο πρεύσβης των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ για την προσφορά του στην ελληνική οικονομία από τον Άδωνι Γεωργιάδη. Καμία έπληξη μέχρις εδώ. Αργότερα εκείνη τη βραδιά η Υπουργός Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων απέμεινε το επίμαχο βραβείο και στην σχετική της ανάρτηση στο Facebook ξεκινάει λέγοντας «Μπορείς να γίνεις ό,τι ονειρεύεσαι».

Η επιλογή του μότο καθόλου τυχαία: Τον περασμένο Μάρτη διαβάζουμε στο ελληνικό CNN “Για να γιορτάσει την 60ή επέτειό της και την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η Mattel (σ.σ. η εταιρία που κατασκευάζει τις εν λόγω κούκλες Barbie) τιμά γυναίκες που είναι ιστορικά και σύγχρονα γυναικεία πρότυπα από όλο τον κόσμο σε μια προσπάθεια να εμπνεύσει όλο και περισσότερα κορίτσια. Μία από αυτές είναι η Ελένη Αντωνιάδου, η ερευνήτρια στη NASA η οποία γίνεται η πρώτη Ελληνίδα Barbie Role Model (Γυναίκα Πρότυπο)”.

Η καμπάνια που έτρεχε η Mattel εκείνη την περίοδο ονομαζόταν “You can be anything” ακριβώς όπως ήταν τα λόγια της κυρίας Κεραμέως.

Εάν κάποιος σήμερα ήθελε να το διατυπώσει συμπληρώνοντας με τη γνωστή ρήση των Γ. Τσαρούχη/Τζ. Καρούσου, ολοκληρωμένο θα ήταν ακριβώς έτσι “Μπορείς να γίνεις ό,τι ονειρεύεσαι, στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις.” Και όχι μόνο στην Ελλάδα θα υπερθεματίζαμε εμείς. Από τις επίσημες απαντήσεις των διοργανωτών αλλά και κύκλων του Υπουργείου, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι “η υπουργός τίμησε μια εκδήλωση απονομής βραβείων” που σκοπό είχαν “να τιμήσουν στο πρόσωπο της κας Αντωνιάδου όλους τους νέους επιστήμονες”. Στον αγώνα δρόμου για το ποια θα προλάβαινε να τιμήσει τους νέους επιστήμονες (πάντα μέσα από το πρόσωπο της κυρίας Αντωνιάδου) κερδίζει η… πρώην (και παρολίγον νυν απ ότι ακουγόταν αρχές Ιούλη) υπουργός παιδείας Α. Διαμαντοπούλου με την ιδιότητα της ως προέδρου του Δικτύου για την Μεταρύθμιση στην Ελλάδα (;;;) που την είχε βραβεύσει τον περασμένο Μάιο στα πλαίσια των «Education Leaders Awards»..! Έχουμε μία απτή απόδειξη  του ότι στο ΥΠΕΠΘ (ή όπως αλλιώς το έχουν κατά καιρούς ονομάσει) υπάρχει και συνέχεια και συνέπεια.

Δυστυχώς, κάτι που παρατηρήσαμε τις τελευταίες μέρες ήταν και τη μεταστροφή από την αποθέωση στον κανιβαλισμό (για μία ακόμη φορά) και μάλιστα σε χρόνους εντυπωσιακούς. Κάτι εντυπωσιακότερο, είναι το πως σχεδόν άπαντες προσπέρασαν με χαρακτηριστική ευκολία το εξόφθαλμο γεγονός ότι ΔΕΝ είναι δυνατόν τόσοι πολλοί άνθρωποι να κάνουν το ίδιο λάθος!!! Από το ίδιο το BBC -που αναρωτιέται με κατάπληξη “πώς γίνεται τόσοι Έλληνες δημοσιογράφοι να μην διασταυρώνουν αυτά που γράφουν“ μέχρι το Forbes που την συμπεριέλαβε σε μία από τις γνωστές του λίστες (στις γυναίκες των κάτω των 30 ετών που διαπρέπουν στο χώρο της υγείας) και από το σύνολο των ελληνικών ΜΜΕ μέχρι την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Τουλάχιστον κάποιοι (πλην της ίδιας) γνώριζαν… Το ποιοι ακριβώς από ότι φαίνεται, ούτε αυτή τη φορά θα το μάθουμε. Στη πραγματικότητα ποτέ δε το μαθαίνουμε (με κάποιες εξαιρέσεις όπου με αλληλοκαρφώματα όλο και κάτι βγαίνει στα φόρα). Έτσι σχεδόν ποτέ δεν έχουμε στα χέρια μας όλη την πληροφορία ώστε να μπορούμε να αξιολογήσουμε με ακρίβεια τα τεκταινόμενα. Άρα δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον καθένα από το που ανήκει: Στους εξαπατώντες ή στους εξαπατηθέντες. Πάντως σίγουρα κάποιοι έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους, κάποιοι καθόλου καλά, όλοι παριστάνουν τις μωρές παρθένες (για να θυμηθούμε και τη γνωστή παραβολή μιας και τα θέματα Θρησκειών είναι από τα φλέγοντα στην ατζέντα ενός -κατά τα άλλα λαλίστατου- υπουργείου) και σίγουρα κανένας δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη ούτε κάποιος για τα μάτια του κόσμου να πει μία συγνώμη. Εκκωφαντική η σιωπή για το μάρμαρο.
Συμπέρασμα: ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι!!!

Ίσως ήδη, χωρίς να αναφέρουμε και τις λοιπές διακρίσεις της κας Αντωνιάδου, έχετε αναρωτηθεί “καλά τι σόι είναι όλα αυτά τα βραβεία;”. Αν διακιδυνεύσουμε την υπόθεση ότι “λογικά θα πρέπει να υπάρχουν πολλοί άριστοι” ανακύπτει το εύλογο ερώτημα “τότε για ποιο λόγο όλες οι συζητήσεις ότι δήθεν έχει εγκαταληφθεί τα τελευταία χρόνια η αριστεία;” μία απλοική απάντηση θα ήταν το κονδύλι που ενέκρινε το υπουργείο Παιδείας για να προμηθευτεί στις αρχές του Οκτώβρη 181.050 Αριστεία, 50.920 Βραβεία, 15.210 Βραβεία Προσωπικής Βελτίωσης και 9.637 Ειδικούς Επαίνους για τους μαθητές… Ξάφνου έχουμε μπροστά μας όλη τη κλίμακα του “Αιέν αριστεύειν”: από επαίνους μαθητών έως βραβεύσεις επί-βραβεύσεων ειδικών κορυφαίων ερευνητών! Ας παρατηρήσουμε τη συγκεκριμένη περίπτωση: μέσα σε μία κοινωνία με τέτοια παραγωγή αρίστων -μόνο σε μία χρονιά, και δεν αναφέρω άλλα νούμερα για να μην κουράσω αλλά και γιατί το πράγμα είναι ήδη φορτωμένο- πάνω από 7 χρόνια από πρωινούς καφέδες όπου διαβάζαμε τα νέα μέχρι μεσημεριανάδικα με την Τατιάνα (που μας αποκάλυψε τη σχέση με τη ΝΑΣΑ) και από απογευματάδικα με το Γιώργο (που δε μας αποκάλυψε το στέλεχος της κυβέρνησης που την καψουρεύτηκε) μέχρι βραδινές παράτες με τη Νίκη, ΟΛΟΙ εδώ στην Ελλάδα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας πιστεύαμε-μας είχαν πείσει-είχαμε πείσει ήμασταν πεπεισμένοι και σίγουροι ότι έχουμε μία Μεγάλη Επιστήμων και πολλούς αληθινούς Άριστους! Δυστυχώς όμως, μέσα σε λίγες μέρες, ένας καθηγητής της πεί ης ο λόγος και ένας Έλληνας εξοργισμένος Έλληνας επιστήμονας εκτός συνόρων, μας έσπασαν τη φούσκα. Μήπως λοιπόν, τους πραγματικούς άριστους και κορυφαίους επιστήμονες δεν τους γνωρίζουμε;

Στην επιστημονική κοινότητα οφείλουμε ένα μεγάλο μέρος από το τεχνολογικό θαύμα το οποίο ζούμε. Γεγονότα όπως τα παραπάνω εγείρουν ερωτήματα που μεγαλύτερη αξία έχουν όταν τίθονται στα πλαίσια της κοινότητας. Αυτή είναι ένα σύνολο ανθρώπων που το βασικότερο χαρακτηριστικό που έχει είναι το αν κάποιο άτομο ανήκει ή όχι σε αυτή. Γι αυτό το λόγο κάθε χρονική στιγμή καθορίζεται πλήρως από τα μέλη που τη στοιχειοθετούν. Η ίδια έχει θέσει ερωτήματα όσον αφορά του τι είναι επιστημονικό, ποια εργασία είναι κορυφαία, ποιο έργο έχει σημαντική αξία ως καινοτόμο και ποιος το έχει παράγει κ.ά.. Το αν υπάρχουν απαντήσεις και το πότε αυτές είναι πλήρεις και συνεπείς το αποφασίζει αποκλειστικά η επιστημονική κοινότητα.

Αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του Γάλλου κοινωνιολόγου Edgar Morin
 

«[…] Το ερώτημα “τι είναι επιστήμη;” δεν έχει εξασφαλίσει επιστημονική απάντηση.
Η έσχατη ανακάλυψη της αγγλοσαξονικής επιστημολογίας είναι πως επιστημονικό είναι αυτό που αναγνωρίζεται ως τέτοιο από την πλειοψηφία των επιστημόνων. Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει καμιά αντικειμενική μέθοδος για να θεωρήσουμε την επιστήμη ως αντικείμενο επιστήμης και τον επιστήμονα ως υποκείμενο.
Η δυσκολία να γνωρίσουμε επιστημονικά την επιστήμη επαυξάνεται από τον παράδοξο χαρακτήρα αυτής της γνώσης. Έτσι: Η πρωτοφανής πρόοδος των γνώσεων συνοδεύεται με μια απίστευτη πρόοδο της άγνοιας.
Η πρόοδος των ευεργετικών όψεων της επιστημονικής γνώσης συμβαδίζει με την πρόοδο των επιβλαβών και θανατηφόρων χαρακτηριστικών της.
Η αυξημένη πρόοδος των εξουσιών της επιστήμης συνοδεύεται από μια αυξανόμενη κοινωνική αδυναμία των επιστημόνων να συμμετάσχουν στη διαμόρφωση και τον έλεγχο αυτών των εξουσιών.
Η εξουσία είναι κατακερματισμένη στο επίπεδο της έρευνας αλλά λειτουργεί συγκεντρωμένη και αλληλένδετη με την πολιτική και την οικονομία.
Η πρόοδος των φυσικών επιστημών επιφέρει οπισθοδρόμηση και επηρεάζει τα κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα…
…Τελικά, και αυτό είναι το σημαντικότερο, η διαδικασία της κατακερματισμένης γνώσης-εξουσίας τείνει να καταλήξει, αν δεν προβληθούν αντιστάσεις από το εσωτερικό των ίδιων των επιστημών, σε ένα ολοκληρωτικό μετασχηματισμό του νοήματος και της λειτουργίας της γνώσης. Η γνώση δεν δημιουργείται πια για να τη σκεφτούμε, να τη στοχαστούμε, να τη συζητήσουμε ως ανθρώπινες υπάρξεις ώστε να οξύνουμε την όρασή μας πάνω στον κόσμο και να φωτίσουμε τη δράση μας μέσα σ’ αυτόν, αλλά παράγεται για να αποθηκεύεται σε τράπεζες δεδομένων και να τη χειρίζονται ανώνυμες δυνάμεις…»

Η αριστεία που προμοτάρουν τα υπουργεία είναι κίβδηλη. Πάντα ήταν τέτοια. Πάντα θέλαμε να έχουμε άριστους ακόμη και αν ήταν “άριστοι του κιλού”, ακόμη και άν έπρεπε να δημιουργηθούν βραβεία από το πουθενά από έγκυρους φορείς πάντα -νόμιμα και ηθικά όλα- και να έχουμε μία φάμπρικα βραβεύσεων που δε σταματά να κόβει τίτλους επαίνων (διότι ως γνωστών η φάμπρικες δουλεύουν νύχτα-μέρα) διότι όπως και να το κάνουμε ο άριστος, Άριστος είναι, πρέπει να το ακούει το μπράβο του καμιά φορά (μερικοί κυριολεκτικά καμία, άλλοι το ακούνε και μιά και δυό και τρείς και δε συμμαζεύεται).

Πάντως έτσι και άριστους έχουμε (που εν γένει έιναι καλό πράγμα αφού προοδεύουν, αναδεικνύονται και διαφημίζουν μερικές φορές και τη χώρα) και σούσουρο στα μίντια, όπως παλιά γινόταν στις αυλές και τις γειτονίες (ή στη ρούγα αν το θέλετε ρωμέικα ή στην aula αν το θέλετε ρωμαϊκά) μόνο που αντί για τις κυρίες που έπλεναν και τα διέδιδαν η μία στην άλλη σήμερα  πλένει το πλυντήριο και εμέις τα βλέπουμε στο διαδίκτυο. Άλλη μία ομοιότητα: όπως τότε έτσι και σήμερα τα Μέσα ως σύνολο ανατροφοδοτούνται χρησιμοποιώντας την ανακύκλωση ειδήσεων (που πολύ συχνά κατασκευάζονται από πληροφορίες που δεν ελέγχονται) έχοντας παλαιότερα (στο στρατό!) το φαινόμενο του χαλασμένου τηλεφώνου ή πιο μοντέρνα τα ακούμε ως hoaxes και fake news.

Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, ως ένα μέτρο αυτοπροστασίας της ίδια της κοινότητας των επιστημόνων αλλά και της ορθής ενημέρωση του κοινωνικού συνόλου, προτάθηκε η “Κλίμακα Καρντάσιαν” [Kardashian Index ή K-Index]. Προφανώς πήρε το όνομα της από την Κιμ Καρντάσιαν, μία celebrity (αρχικά γνωστή ως στυλίστρια της Πάρις Χίλτον -αυτή εάν δεν τη γνωρίζεται ρωτήστε τον διπλανό σας) που συχνά αναφέρεται “famous for being famous” (έχει τη διασημότητα ως αυτοσκοπό δηλαδή) πράγμα που το πετυχαίνει κυριολεκτικά με κάθε μέσο (π.χ. ένα άλλο κοινό με την Πάρις είναι ότι έχουν “πρωταγωνιστήσει” και οι δύο σε sex-tapes που υποτίθεται ότι διέρευσαν τυχαία). Αυτή η κλίμακα στην ουσία είναι ένα μέτρο ψεύδους, ανάμεσα στην πραγματική αξία ενός επιστήμονα και στην υποτιθέμενη αξία που αυτός και ακόλουθοι του αφήνουν να εννοηθεί ότι έχει. Αυτό έχει γίνει με διάφορα ψηφιακά μέσα (εξωακαδημαϊκά εννοείται) κοινωνικής δικτύωσης και πιο συγκεκριμένα στο twitter.

Ένα χαρακτηριστικό δημοσίευμα όπου φαίνονται ανάγλυφα τα παραπάνω. Σε αυτό η Eleni Antoniadou ως επιστήμων που ασχολείται με τη βιοτεχνολογία και την αναγεννητική ιατρική ως @eleni_nasa ρωτάει στο #askNASA (όπου ο καθένας μπορεί να φτιάξει ένα λογαριασμό στο twitter και να ρωτήσει) αν “πρόκειται να προσθέσουν περισσότερα πειράματα συνθετικής βιολογίας και βιοϊατρικής στο δείγμα από τον Άρη στο όχημα του 2020”  και αυτό που φαίνεται στο δημοσίευμα και αφήνει και η ίδια να εννοηθεί για τον εαυτό της είναι ότι ρωτάει συναδέλφους από τη δουλειά…

Ο Δείκτης Καρντάσιαν προτάθηκε στο εξωτερικό το 2014, άρα θα υπήρχε κάποια ανάγκη να καλύψει, ανεξάρτητα την αναμενόμενη κριτική που δέχονται πάντα τέτοιοι αριθμοί –όπως ο δείκτης Χιρς (Hirsch index ή h-index) που είναι ένας αριθμός που μετράει την ποιότητα ενός επιστήμονα από τις αναφορές στις δημοσιευμένες εργασίες του από άλλους ερευνητές. Συνεπώς το φαινόμενο “η διασημότητα για τη διασημότητα” στο χώρο της επιστήμης κάθε άλλο παρά καινοφανές είναι και η παρουσία μίας τέτοιας πρότασης μόνο άκαιρη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Επειδή σε αυτό το σημείο σίγουρα κάποιοι σίγουρα θα αναφέρουν παραδείγματα εκκεντρικών επιστημόνων, που έχουν απασχολήσει εν ζωή και μεταθάνατον με τη προσωπικότητα τους και διάφορες προκλήσεις από τη ζωή τους, η απάντηση είναι η προφανής: «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια».

Αριστεία είναι πριν από όλα να αναγνωρίζεται το έργο σου ως ποιοτικά κορυφαίο από συναδέλφους σου. Αν όχι και για παράδειγμα είσαι φυτευτός και σου έχουν βρει μία τρύπα να μπαλωθείς, τότε το περιεχόμενο της αριστείας ορίζεται ως το κενό. Ακριβώς αυτή είναι η διαφορά στην αντιμετώπιση του ζητήματος από υπουργεία παλαιούς και νεόκοπους φορείς και λοιπά συγκοινωνούντα δοχεία, και στη βιομηχανία παραγωγής βραβείων που έχει στηθεί: ότι προάγεται η αριστεία για να μπορείς να λέγεσαι Άριστος (μαθητής, φοιτητής, ερευνητής) και να την έχεις ως αυτοσκοπό ακόμη και χωρίς κανένα αντίκρυσμα, ακόμη και χωρίς κανένα υπόβαθρο (μπορεί να σαι απόφοιτος ΙΕΚ και να βρεθείς να διοικείς οργανισμό) ακόμη και αν βάζεις ένα Dr. δίπλα από το όνομα σου χωρίς να είσαι κάτοχος διδακτορικού τίτλου σπουδών!!!

Είναι λυπηρό όμως, όταν έχεις γαλουχήσει κάποιον για να μπει στο στίβο της ζωής με την ιδέα ότι το παιχνίδι είναι σικέ και χωρίς Fair-Play, όταν έχει διαπαιδαγωγηθεί εφαρμόζοντας την αρχή της ήσσονος προσπάθειας και επιβεβαιώνει την επιτυχία της παίρνοντας αριστεία προόδου και επαίνους, να έρχεσαι μετά να του ζητάς τα ρέστα ότι έκανε κάτι που σύμφωνα με επανειλημμένες επιβραβεύσεις όλοι μας θα έπρεπε να το κάνουμε και να το έχουμε ως πρότυπο.

Επίσης είναι υποκριτικό. Υποτίθεται ότι κάποιοι λόγω ικανοτήτων έχουν αναλάβει πιο υπεύθυνες θέσεις από τις οποίες εξαρτώνται πολλά άτομα, οφείλουν να τους περιβάλλει κύρος και όπως όλοι μας είναι υπεύθυνοι για αυτά που λένε και αυτά που πράττουν. Δυστυχώς αυτά όλα στα λόγια καθώς μετά το τέλος κάθε τέτοιας παράστασης καταλαβαίνουμε ότι όλοι έπαιξαν το ρόλο τους ενώ κανείς δεν έκανε προσπάθεια να περισώσει την ανύπαρκτη σοβαρότητα του και αποσύρθηκε στα παρασκήνια πριν τραβηχτούν οι κουρτίνες για την επόμενη.

Τέλος, δεν είναι απλώς λυπηρό και υποκριτικό. Είναι άσχημο. Ζούμε σε μία δύσκολη καθημερινότητα και τέτοιου είδους περιστατικά βλέποντας τα σε αφήνουν μουδιασμένο. Γιατί επιβεβαιώνει εκτός των άλλων και με το χειρότερο τρόπο κουβέντες που όλοι έχουμε ακούσει σε δημόσιους χώρους: “επιστήμονας καλλονή στη νάσα; και γιατι δεν έγινε μοντέλο ρε μλκ;”… γιατί είναι από αυτά που ασχημαίνουν τη Ζωή. Είναι πράγματι άσχημο και αν ήταν μέρα θα ήταν γκρίζα ενώ αν ήταν χρώμα φυλλάδας θα ήταν κίτρινη, από αυτές που τις πετάς πέρα και θες να πας να πλύνεις τα χέρια σου να φύγει η μαυρίλα.

Συμπερασματικά, οι εκάστοτε κρατούντες την εξουσία (μηδενός εξαιρουμένου) δε διστάζουν να βρεθούν εκτεθειμένοι απέναντι και στην ίδια την ιστορία της δικής τους παράταξης, βάζοντας μία πρώην ΠΑΣΠ-ίτισα δίπλα στον γενάρχη της μεταπολεμικής συντηρητικής παράταξης στην χώρα μας όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Και για να θυμηθούμε και έναν συγγραφέα που άνηκε στο στρατόπεδο των νικητών του εμφυλίου τον Άγγελο Τερζάκη: «Πάει ο καιρός όπου ένα επιτήδειο μηδενικό απαιτούσε το σεβασμό, επειδή κατάφερε να σκαρφαλώσει σε μια καθέδρα. Όλο και περισσότερο, από δω κι εμπρός, ο διδάσκων θα κρίνεται, ο ηγέτης θα ελέγχεται, ο γονιός θα πρέπει να δείχνεται άξιος της αποστολής του. Ανατέλλει μια εποχή όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος θα ξέρει πως το δύσκολο δεν είναι ν’ ανέβεις, αλλά να σταθείς.» Η συλλογή στην οποία περιέχονται τα παραπάνω λόγια ονομάζεται «Προσανατολισμός στον αιώνα» και σήμερα 70 χρόνια μετά τον εμφύλιο και 45 μετά την επαναφορά της δημοκρατίας παραμένουν μία επαγγελία αλλά φαίνεται να έχει χαθεί η πυξίδα για να βρούμε προσανατολισμό. Για άλλη μία φορά, λοιπόν, το ζήτημα είναι τι παιδεία χρειάζεται και πώς θα έπρεπε να διαπαιδαγωγείται η νέα γενιά.

Και τι μένει από τα παραπάνω; Σίγουρα το υπέρμετρο θράσος που είναι σημείο των καιρών και όρος για επιβίωση. Όποιος έχει θράσος και δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του κερδίζει. Και να χάσει μια μάχη θα κερδίσει τον πόλεμο. Όλοι οι θρασύδειλοι περνάνε αλώβητοι είτε έχουν διασπείρει ψευδείς ειδήσεις, είτε έχουν απονείμει είτε έχουν πάρει εύσημα που δεν τους αναλογούν, είτε προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα αυτά είναι μεμονωμένα περιστατικά κι άλλα ηχηρά παρόμοια. Κάπου εδώ ανακύπτει το πιο αγωνιώδες ερώτημα: ποιος οφελείται από όλα αυτα; …
…
Ας βάζουμε φίλτρο λοιπόν και να θυμόμαστε ότι κατάκτηση είναι δέκα βασανιστικά βήματα που μπορείς να κάνεις και όχι να βάζεις ένα μηδενικό να λες έκανα 100 και να σε χειροκροτάνε. Μπορείς να λες μικρά ψέματα για πολύ καιρό ή μεγάλα ψέματα για λίγο καιρό, αλλά, δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα.

Υ.Γ.1 Θα ήταν ενδιαφέρον να μαθαίναμε από ένα γκάλοπ πόσοι νέοι που έχουν ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές τους στη δευτεροβάθμια ή είναι απόφοιτοι της τριτοβάθμιας στο περίπου αν γνωρίζουν κάτι για τους όρους “Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος” & “Μεταπολίτευση”

Υ.Γ.2 Εντελώς συνειρμικά μου ‘ρθε ο Άσιμος στο μυαλό, που κάποτε ήταν άσημος και αργότερα πιο διάσημος. Ας ακούσουμε μερικούς στίχους του δια στόματος Βασίλη.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr