Ο Ασωπός και ο Βασίλης

Στον αγώνα μας για να κάνουμε τον Βίο μας Αξιοβίωτο (όπως έλεγε ο αείμνηστος φίλος μου Θανάσης Παντελόγλου όλα τα χρόνια που αγωνιζόμασταν για ένα καθαρό Ασωπό και μια καλύτερη ποιότητα ζωής στα Οινόφυτα), ένα μόνο πρέπει να θυμόμαστε: ότι κάνουμε το κάνουμε για το Καλό της Κοινωνίας, για την Δημόσια Υγεία, για το κοινό μας Αύριο. 

Ο Βασίλης σε αυτόν τον Αγώνα είχε ταχτεί.

Στις 16 Ιούνη 2020 έγραφε ο Βασίλης στο FB: «Βρίσκομαι στο νοσοκομείο με 6 ή 7 κατάγματα στα πλευρά και με θλάση στο συκώτι και την χοληδόχο κύστη , χτυπημένος άγρια κ βασανισμένος από τις δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ,ΟΠΚΕ,Ασφάλεια). Υπάρχουν τα σχετικά βίντεο κ φωτογραφίες, οπότε σας δίνω μια μικρή μόνο γεύση του τι έγινε.. Αλλά ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή…

Το Σάββατο, πραγματοποιήθηκε ένα μεγάλο συλλαλητήριο ενάντια στη καύση σκουπιδιών (…), ενάντια δηλαδή στον καρκίνο και τον θάνατο που πλανάται πάνω από την πόλη μας και το εισπνέουμε όλοι καθημερινά, αφού συνεχώς βρωμάει το καμένο πλαστικό στην ατμόσφαιρα της πόλης μας».

Ας πιάσουμε το κουβάρι των σκουπιδιών από μια άλλη σκοπιά.

Στο θεατρικό του έργο «Ένας εχθρός του Λαού» που έγραψε ο Ίψεν το 1882 ουσιαστικά μιλούσε για τον Ασωπό, για τις Σκουριές, για την Μεσσαπία, για τον κόλπο του Μεξικού, για το εξασθενές χρώμιο στο Hinkley της Καλιφόρνιας και τόσα άλλα περιβαλλοντικά εγκλήματα. Ίσως και για την διαχείριση των σκουπιδιών όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη.

Στο έργο του Ίψεν όλα ξεκινούν όταν ο γιατρός μιας λουτρόπολης, ο Θωμάς Στόκμαν, βρήκε ότι το νερό της πόλης του ήταν μολυσμένο με πλήθος παθογόνων μικροοργανισμών. Οι χημικές και μικροβιολογικές αναλύσεις που έκανε πιστοποίησαν τους φόβους του: το νερό της λουτρόπολης ήταν επικίνδυνο. Ως γιατρός, έπρεπε να σώσει τους ανθρώπους! Ως πολίτης της λουτρόπολης έπρεπε να σωπάσει για να μην κάνει ζημιά στα λουτρά και στα έσοδα από τον τουρισμό…

Αποφάσισε να μην σωπάσει! Αποφάσισε να βάλει τον άνθρωπο σε πρώτη προτεραιότητα. Κι ας βρήκε απέναντί του ένα αδιαπέραστο τείχος: πολιτικούς, δημαρχιακούς άρχοντες, διαπλεκόμενο τύπο και κοντόφθαλμους μικροαστούς. Ο Θωμάς Στόκμαν, μέσα από τη φαντασία και την πένα του Ίψεν, δείχνει ακόμη και σήμερα πώς πρέπει να ενεργούμε σε περιβαλλοντικά εγκλήματα που αφορούν το νερό, τη διατροφική αλυσίδα αλλά και τον αέρα που αναπνέουμε (φευ!). Λεπτομέρεια: στο μνήμα του Ίψεν έστησαν μια αξίνα: σύμβολο για τον άνθρωπο που έσκαψε βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.

17 Ιουλίου 2020. Ο Βασίλης είναι νεκρός. Κοιτάζω από το παράθυρο του δωματίου μου ένα δέντρο και ένα λιβάδι. Και σκέφτομαι πόσο μικρή είναι η ζωή μας. Πόσο μικρή αλλά και πόσο συνάμα σημαίνουσα όταν την αφιερώνουμε στον Αγώνα τον Καλό.

Εδώ στην Ιρλανδία, δίνουμε ένα παρόμοιο αγώνα, με εκείνον του Βασίλη. Εδώ τα πράγματα είναι πιο «πολιτισμένα». Τα ΜΑΤ δεν είναι τόσο επιθετικά, η κοινωνία είναι λίγο πιο ήρεμη ( ή μήπως πιο αποικοιμισμένη; ).

Οι αποτεφρωτήρες σκουπιδιών τον ίδιο θάνατο όμως μοιράζουν, εκπέμποντας διοξίνες, βαρέα μέταλλα και αιωρούμενα σωματίδια (PM10 και PM2.5 είναι οι τεχνικοί όροι) που μέσα τους περιέχουν τοξικά βαρέα μέταλλα. Τα οποία μέσω της αναπνοής μπαίνουν μέσα μας και αργά ή γρήγορα νοσούμε ανίατα.

Τι μπορεί να κάνει ο απλός πολίτης μπροστά σε αυτήν την επιστημονικοφανή αλλά ουσιαστικά διάτρητη διαδικασία ρύπανσης; Ο Ίψεν έδειξε το δρόμο: η αξίνα της γνώσης είναι το μοναδικό μας εργαλείο για να πολεμήσουμε τους ψευδο-επιστήμονες και τους πολιτικούς ταγούς. Γι’αυτό και σε επόμενο κείμενό μας, θα παραθέσουμε πιο πολλά για την τοξικότητα της καύσης σκουπιδιών και αποβλήτων και για τα κενά της διαδικασίας αδειοδότησης και επιτήρησης αυτών των μονάδων καύσης.

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στην μνήμη των Θανάση Παντελόγλου και Βασίλη Μάγγου.

* Ο Γιάννης Ζαμπετάκης είναι Πρόεδρος Τμήματος Βιολογικών Επιστημών, στο Πανεπιστήμιο Λίμερικ, Ιρλανδία
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr