Απ. Μπαρμπαγιάννης: Εκ βαθέων «εξομολόγηση» για την Ελληνοφρένεια της δολοφονίας Γρηγορόπουλου

Την ιστορία πίσω από το πρώτο επεισόδιο της Ελληνοφρένειας μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αφηγείται σε μια εκτενή του ανάρτηση στο facebook ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, ένας από τους δύο βασικούς συντελεστές της επιτυχημένης ραδιοφωνικής και τηλεοπτικής εκπομπής.

Στην ανάρτησή του, η οποία εκτός από αφηγητική είναι και βαθιά πολιτική, ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης εξηγεί πώς πάρθηκε η απόφαση να παρουσιάσουν τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή με τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα, αλλά και το δίλημμα που είχαν λίγο πριν βγει στον αέρα η συγκεκριμένη σκηνή.

«Γιατί σε μια εκφυλισμένη κοινωνία ανοχής με μνήμη κοντή, γαλουχημένη στο αίμα και στο άδικο, η εικόνα με δυο χέρια βαμμένα από αίμα (δικαστών, εισαγγελέων, ενόρκων και πρωθυπουργών), ονομάζεται απλως επιστροφή στην κανονικότητα. Ο καθαρισμός των Εξαρχείων όπως φάνηκε τελικά ήταν δίκαιος και θα γίνει πράξη με τη νέα κυβέρνηση και τη βούλα όσων την ψήφισαν, βουτώντας προκαταβολικά τα χέρια τους στο μελλοντικό αίμα», αναφέρει ο Αποστόλης Μπαραμπαγιάννης, ενώ κλείνει με μια αναφορά στον Νίκο Ρωμανό.

«Ας κάνουμε το ηθικό μας χρέος στους νεκρούς μας και ας διασώσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια και τη μνήμη μας από την αλλοίωση που επιδιώκουν οι φορείς της όποιας κανονικότητας που μας θέλουν να αγοράζουμε μπουκάλια μπυρας στο το ίδιο περίπτερο με τους φονιάδες των φίλων μας.

Και αν είναι να ευχηθούμε κάπου «καλή λεφτεριά», τότε μόνο στον Νίκο Ρωμανό μπορούμε να την ευχηθούμε που ήταν δίπλα στον Γρηγοροπουλο εκείνο το βράδυ και είδε τη σφαίρα να σκίζει την καρδιά του φίλου του».

Ολόκληρη η ανάρτηση του Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη έχει ως εξής: 

Ιστορία αρχείου.
Πριν από περίπου 11 χρόνια έβαψα τα χέρια μου με αίμα (ειδικό υγρό), για τις ανάγκες των γυρισμάτων της τηλεοπτικής Ελληνοφρένειας που προβαλλόταν τότε στον Σκάι. 
Ένα όργανο του κράτους είχε πυροβολήσει και σκοτώσει εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί στα Εξάρχεια. Τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Τότε υπουργός εσωτερικών – αρμόδιος για τα θέματα δημόσιας τάξης Προκόπης Παυλόπουλος (νυν ΠτΔ- η αριστεία πάντα επιβραβεύεται σε αυτή τη χώρα). Η ηθική αυτουργία και οι ευθύνες της τότε κυβέρνησης προφανείς (η συγκάλυψη του γεγονότος και η παραπλάνηση του κοινού από το Μέγκα, πρωτοφανής).
Σε αυτό το κλίμα εμεις έπρεπε να βγάλουμε στον αέρα σατιρική εκπομπή. Όποιος έχει παρακολουθήσει Ελληνοφρενεια όλα αυτά τα χρόνια (είτε ράδιο, είτε τιβι), θα ξέρει πως ποτέ δεν θυσιάσαμε την πολιτική μας άποψη για χάρη του γέλιου. Από την εκπομπή εκείνης λοιπόν της ημερας το γέλιο έλειπε. 
Ο Καραμανλής είχε βάψει τα χέρια του με αίμα. Και αυτό έπρεπε να το κάνουμε εικόνα.
Ο συμβολισμος έπρεπε να είναι σαφης σε όλους και να μπει σε όλα τα σπίτια.
Καθώς η διαδικασία του μοντάζ πλησίαζε στο τελικό στάδιο -όπου δηλαδή τα χέρια μου είχαν ήδη αντικαταστήσει τα χέρια του τότε πρωθυπουργού Καραμανλή (βλ 9ο λεπτό)- και είδα με τον Θύμιο και την υπόλοιπη ομάδα τον πρωθυπουργό της χώρας με τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα, θορυβημένοι από την αποκρουστική εικόνα βρεθήκαμε στο δίλλημα για το αν θα πρέπει να παίξουμε το βίντεο ή όχι. Κρίνοντας την εικόνα, που εμείς δημιουργήσαμε, αρκετά σκληρή για το τότε «αγνό» τηλεοπτικό κοινό. Παίρνοντας λοιπόν το ρίσκο του όποιου κόστους και με την ψυχολογία εκείνων των ημερών, αποφασίζουμε το βίντεο να παίξει. Ίσως ως ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον Αλέξη. Νιώσαμε ότι το χρωστάμε στην ηθική και την αξιοπρέπεια μας.
Σήμερα 11 χρόνια μετά, το δίλλημα των δημιουργών μιας εκπομπής πολιτικής σάτιρας που φοβήθηκε μην σοκάρει την αμόλυντη κοινωνία με μια τόσο σκληρή εικόνα -όχι σκληρότερη βέβαια από την εικόνα του πραγματικού γεγονότος που καταναλώναμε με λαγνεία σε repeat από τα κανάλια- μοιαζει κουτό και παιδαριώδες. Γιατί σε μια εκφυλισμένη κοινωνία ανοχής με μνήμη κοντή, γαλουχημένη στο αίμα και στο άδικο, η εικόνα με δυο χέρια βαμμένα από αίμα (δικαστών, εισαγγελέων, ενόρκων και πρωθυπουργών), ονομάζεται απλως επιστροφή στην κανονικότητα. Ο καθαρισμός 
των Εξαρχείων όπως φάνηκε τελικά ήταν δίκαιος και θα γίνει πράξη με τη νέα κυβέρνηση και τη βούλα όσων την ψήφισαν, βουτώντας προκαταβολικά τα χέρια τους στο μελλοντικό αίμα.

Ο Αλέξης δε ζει. Σκοτώθηκε με σφαίρα στην καρδιά από χέρι μπάτσου. Ο δολοφόνος, με αναγνώριση ελαφρυντικών από ένα δικαστήριο, σε λίγες μέρες θα ναι ελεύθερος. Οι δικαστές μπορεί να αθώωσαν έναν δικό τους, κανοντας τα στραβά μάτια και δινοντας το πιο στρεβλό μήνυμα στη νέα γενιά, ο Δεκέμβρης όμως θυμάται. Όπως και ο Σεπτέμβρης του Παύλου και του Ζάκ. Όπως και ο Ιούνης του 85 του Καλτεζά και δυστυχως πολλών άλλων. Ας κάνουμε το ηθικό μας χρέος στους νεκρούς μας και ας διασώσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια και τη μνήμη μας από την αλλοίωση που επιδιώκουν οι φορείς της όποιας κανονικότητας που μας θέλουν να αγοράζουμε μπουκάλια μπυρας στο το ίδιο περίπτερο με τους φονιάδες των φίλων μας.

Και αν είναι να ευχηθούμε κάπου «καλή λεφτεριά», τότε μόνο στον Νίκο Ρωμανό μπορούμε να την ευχηθούμε που ήταν δίπλα στον Γρηγοροπουλο εκείνο το βράδυ και είδε τη σφαίρα να σκίζει την καρδιά του φίλου του.