Ο γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 4 Ιανουαρίου του 1960. Πολλές θεωρίες συνωμοσίας αναπτύχθηκαν, γύρω από τον τραγικό αυτό θάνατο, ενώ έχει πολλάκις γραφτεί ότι υπεύθυνη για αυτό υπήρξε η KGB. Παρ’ όλα αυτά, κάτι τέτοιο δεν έχει αποδειχθεί ποτέ.
Ένα πνεύμα ελεύθερο και αντισυμβατικό, δεν θέλησε ποτέ να περιορίσει το μυαλό και τη σκέψη του. Η δράση του δεν περιελάμβανε μόνο δημοσιεύσεις και αναφορές σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας,αλλά επεκτεινόταν και σε ανοιχτές συνομιλίες σε εργαζόμενους, συλλογικότητες και θύματα των πολέμων.
“Η κοινωνία του χρήματος και της εκμετάλλευσης δεν είχε αναλάβει ποτέ από όσο ξέρω, να εγκαθιδρύσει την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Δεν υπήρξε ποτέ η υποψία ότι τα αστυνομικά κράτη ανοίγουν σχολεία διδασκαλίας δικαιωμάτων μέσα στα υπόγεια όπου ανακρίνουν τους τροφίμους τους. Επομένως, όταν καταπιέζουν και εκμεταλλεύονται κάνουν απλώς τη δουλειά τους», έλεγεομιλία του σε εργάτες στο Εργατικό Κέντρο του Σεντ -Ετιέν στις 10 Μαΐου του 1953.
Με ασυμβίβαστη πολιτική σκέψη και ηθική διαύγεια, διατηρούσε στενούς δεσμούς με το ελυθεριακό κίνημα της εποχής του, χωρίς ποτέ να συνθηκολογεί με τις ιδέες του προς όφελος της στράτευσης. Η επανάσταση έλεγε εξάλλου, πρέπει πάντοτε να υπηρετεί τη ζωή και να μην στρεφεται ποτέ εναντίον της.
Εξάλλου, το βιβλίο του “ο Επαναστημένος Άνθρωπος”, σε μία εποχή με τα παραδοσιακά και ορθόδοξα μαρξιστικά προτάγματα κυριαρχούσαν (με ηγέτη της φιλοκομμουνιστικής διανόησης τον Ζαν Πολ Σαρτρ ο οποίος υπήρξε εξαιρετικά επικριτικός για το έργο του Καμύ), δεν είχε γίνει δεκτό με ενθουσιασμό. Οι ιδέες που περιελάμβανε το βιβλίο προϋπέθεταν μία διαφορετική συνειδητοποίηση και κατανόηση της έννοιας της ελευθερίας, από αυτή που ήταν τότε συλλογικά αποδεκτή στους μαρξιστικούς κύκλους. Το αν ο Καμύ ήταν τελικά μία επαναστατημένη συνείδηση, μπορεί να το κρίνει η ιστορία και η συνεισφορά του στην ελεύθερη σκέψη. Και ενώ ο ίδιος είναι φανερά δύσπιστος απέναντι στα αυταρχικά καθεστώτα, είναι φανερά πεποισμένος για την επιτυχία των αξιών της εξέγερσης.
«Στο ποδόσφαιρο χρωστάω όσα ξέρω για ηθική και καθήκον» έγραφε το 1957, χρονιά που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πολύπλευρος καθώς ήταν, το ενδιαφέρον του για ζωή, δεν περιοριζόταν μόνο στην πολιτική και τις φιλοσοφικές ιδέες. Στα νεανικά του χρόνια στο Αλγέρι ασχολήθηκε ενεργά με το ποδόσφαιρο (έπαιζε τερματοφύλακας), το οποίο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει όταν αρρώστησε από φυματίωση.
