Ο Αλέξης Τσίπρας και… οι sounds of silence

Αυτή είναι μια ιστορία, που διάβασα πριν από κάτι εβδομάδες στους New York Times. Σε μια απ’ τις νεκρολογίες, για τις οποίες είναι φημισμένη η αμερικάνικη εφημερίδα.

Έγραφαν, λοιπόν, εκεί για έναν τύπο, ας τον πούμε Μπόμπυ, που είχε ηγηθεί επί σειρά ετών στις μυστικές υπηρεσίες της πατρίδας του (ας μην ασχοληθούμε τώρα με το ποια πατρίδα ήταν αυτή) και δίνανε πληροφορίες για τον βίο του.

Όσες μπορούσαν τουλάχιστον να παραθέσουν, καθώς τι σόι μυστικές υπηρεσίες θα ήταν αυτές αν μαθαίναμε με το νι και με το σίγμα τα πεπραγμένα των ανωτάτων στελεχών τους;

Να μην τα πολυλογώ, κάλεσε ένα πρωί ο πρωθυπουργός της χώρας τον τύπο και του είπε:
Θα σε προτείνω να αναλάβεις την υπηρεσία. Είσαι ΟΚ;
Ναι, απάντησε ο άλλος.
Και γύρισε ο πρωθυπουργός στον διπλανό του και παρατήρησε:
Δεν ήξερα ότι ο Μπόμπυ μίλαγε κιόλας!
Ο ίδιος Μπόμπυ, που είχε ως μότο τη γνωστή φράση:
Δεν μετάνιωσα ποτέ για κάτι που δεν είπα!

Κάπως έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας από τη στιγμή που ανέκραξε «άντε γειά σας» (ελάτε στη Θύρα 13, να το ακούσετε τραγουδιστά!) και παρέδωσε την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ:

Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Τσιμουδιά, σιωπή, σιγαλιά, ντιπ μούτος που λέμε και στα βλάχικα. Πιο εύκολα θα του πάρεις το φρονιμίτη με την πένσα, παρά κουβέντα που δεν θέλει να πει.

Ο άνθρωπος που δεν έβαζε γλώσσα μέσα για πάνω από δεκαπέντε χρόνια, στόμα έχει τώρα και μιλιά δεν έχει. Κι ας γίνεται της τρελής στον ΣΥΡΙΖΑ κι ας χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα στο κόμμα κι ας καίγονται τα γιοφύρια το ένα μετά από το άλλο σε Πολιτικές Γραμματείες και Κεντρικές Επιτροπές κι ας τον προγκάνε τα μεγάλα ονόματα της παρατάξεως ότι έχει ηθική και πολιτική υποχρέωση να τοποθετηθεί και να πάρει θέση. Ο Τσίπρας ούτε λέξη!

Και μπράβο του θα πω εγώ, χίλια μπράβο του. Έτσι κάνουν οι ενήλικες στο δωμάτιο (οι πραγματικοί ενήλικες στο δωμάτιο Γιάνη μου…), δίνουν μια υπόσχεση και την τηρούν ως το τέλος. Όχι σήμερα έτσι, αύριο στουπέτσι, μεθαύριο γιουβέτσι και αντιμεθαύριο κοκορέτσι. Δεν θα κάτσει στα πενήντα του ο Τσίπρας, μετά από εποποιίες πραγματικές στην πολιτική ζωή του τόπου, να δώσει λογαριασμό σε κανέναν και καμία.

Και κυρίως δεν θα δώσει λογαριασμό στα πλάσματα εκείνα που ενώ έχουν περάσει τα δεύτερα «ήντα», αναζητούν ακόμη τον μπαμπά τους. Τον άνθρωπο, δηλαδή, που θα φορτωθεί πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν στην καμπούρα του και θα τους χαρίσει ένα ακόμη ξελάσπωμα από τα ζόρια και τις φουρτούνες…

Το έκανε αυτό ο Τσίπρας και μια και δυο και τρεις φορές, αλλά τώρα «δι πάρτυ ιζ οβιρ» που έλεγε κι ο αλησμόνητος Σιούφας. Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και να ξεγυμνώνεται μπροστά στον ελληνικό λαό.

Κι ο ελληνικός λαός, μπορεί να έχει ένα σωρό σκοτούρες στην κεφάλα και να μπουρδουκλώνεται εύκολα από την τηλεοπτική προπαγάνδα, αλλά χαζός δεν είναι. Το είδαμε πολύ φανερά στο δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, όπου ουκ ολίγα σιγουράκια πήγανε σπίτι τους για τέιον.

Κάτι σαν τα σιγουράκια του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν την εντύπωση ότι αρκεί ένα νεύμα τους για να βγει ο κόσμος σε δρόμους και σε πλατείες και να υψώσει παντιέρες κόκκινες. Άδικο έχει ύστερα ο Αλέξης που το ‘χει ραμμένο;

Πηγή: newpost.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr