Ο ακήρυχτος… μαξιλαροπόλεμος για τα 37 δισ. ευρώ και ο αναγκαίος (ανα)στοχασμός στον ΣΥΡΙΖΑ

Από το ΣΥΡΙΖΑϊκό κομματικό στρατόπεδο, σχεδόν σε όλο το εύρος του, υποστηρίζεται – με λιγότερη ή περισσή θέρμη – ότι χάρη στο περιλάλητο «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ που μαζεύτηκε με «φορολογικό αίμα» (σσ: αυτό δεν ομολογείται απ’ όλες τις τάσεις/φράξιες) από τη διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα (σσ: και, φευ, παραδόθηκε για… ξεπουπούλιασμα στη Φαμίλια ΑΕ & σία) επιτεύχθηκαν τότε/2018-19, τέσσερα πολύ σημαντικά πράγματα:

1) Η έξοδος (τον Αύγουστο του 2018) από τα επάρατα μνημόνια. Τουτέστιν μια κάποια αξιοσημείωτη χαλάρωση της δημοσιονομικής (κι όχι μόνο) επιτήρησης με τις σκληρές αξιολογήσεις από τους θεσμούς/τρόϊκα (βλ. την γκιλοτίνα των λεγόμενων «ισοδύναμων», κλπ.).

2) Η ρύθμιση του δημόσιου χρέους. Τουτέστιν βασικά η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων με τη φόρμουλα των περισσότερων και μικρότερων δόσεων.

3) Η μη (περαιτέρω) μείωση του ετήσιου αφορολόγητου ορίου μισθωτών & συνταξιούχων κλπ., που οι τροϊκανοί πίεζαν ασφυκτικά να κατεβεί από τις περίπου 9.000 ευρώ γύρω στις 5.000 ευρώ.

4) Η μη (περαιτέρω) μείωση/περικοπή των κύριων συντάξεων, και δη των θεωρούμενων «υψηλών», με την κατάργηση/κόψιμο της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς», κλπ.

Θα πείτε, λίγα κι ασήμαντα ήταν/είναι όλα αυτά; Κάθε άλλο, θα απαντούσα. Διόλου ευκαταφρόνητα και το καθένα ξεχωριστά, πόσο μάλλον και τα 4 μαζί. Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψιν την ολιγόμηνη (από τον Αύγουστο του 2018 μέχρι τον Μάιο του 2019) διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στη μεταμνημονιακή εποχή και την ενσκήψασα λαίλαπα Μητσοτάκη (σε ένα άκρως τοξικό κράμα νεοφιλελεύθερης & ακροδεξιάς κοπής).

Να όμως, που έρχονται τώρα (μέσα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γιώργου Τσίπρα/βουλευτής & αναπλ. τομεάρχης Οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, στην εφημερίδα Documento/26.9.2021 – σελ. 31) κάποια οδυνηρά αποκαλυπτήρια να απομυθοποιήσουν σε μεγάλο βαθμό το αφήγημα-success story περί του θαυματουργού/σωτήριου «μαξιλαριού» των 37 δισ. που φέρει τη σφραγίδα του τότε οικονομικού επιτελείου υπό τον Ευκλείδη Τσακαλώτο (με συνευθύνη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εθν. Οικονομίας Γιάννη Δραγασάκη, και φυσικά του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα).

Ιδού, εν συντομία, τα κύρια – όσο και άκρως αποκαλυπτικά – στοιχεία που παραθέτει στο εν λόγω άρθρο ο Γ. Τσίπρας, δίχως ν’ αποφεύγει την ονομαστική αναφορά σε κάποιες σχετικές δηλώσεις του Ευ. Τσακαλώτου. Συνακόλουθα όμως, προκύπτουν και αντίστοιχα κρίσιμα και καυτά (όσο και αναπάντητα) ερωτήματα για τον ακήρυχτο… μαξιλαροπόλεμο εντός ΣΥΡΙΖΑ, που όμως μέχρι τώρα δεν έχουν τεθεί συγκεκριμένα και ανοιχτά: δηλ. να συζητηθεί/αποτιμηθεί εντός κομματικών τειχών/διαδικασιών αλλά και ευρύτερα στο κοινωνικό/εκλογικό σώμα το τι, πώς και γιατί των 37 δισ. του επίμαχου «μαξιλαριού».

Οπως, λοιπόν, υπογραμμίζει ο Γ. Τσίπρας, με τον επώδυνο μνημονιακό συμβιβασμό του Ιουλίου 2015 η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα πέτυχε τη λήψη μέτρων κατά 20 δισ. ευρώ λιγότερων απ’ ό,τι είχε συμφωνήσει με τους τροϊκανούς η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Σε αριθμούς, για το διάστημα 2015-18 η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων είχε συμφωνήσει σε πρωτογενή πλεονάσματα συνολικά 16,2%, ενώ η κυβέρνηση Αλ. Τσίπρα τα μείωσε σε 5,5%.

Στην πράξη όμως, αντί για συνολικό 5,5% το πλεόνασμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για το διάστημα 2015-2018 ανήλθε σε 12,06%! Σε χρηματικό ποσόν αυτό το τεράστιο (υπερ)πλεόνασμα μεταφράζεται σε 11,5 δισ. ευρώ που προέκυψαν (εν πολλοίς από φοροαφαίμαξη της λεγόμενης «μεσαίας τάξης»), έγιναν «κομπόδεμα» και μπήκαν στο «μαξιλάρι», μειώνοντας έτσι σε πάνω από το μισό το ποσόν των μέτρων 20 δισ. ευρώ που (υποτίθεται ότι) θα γλίτωνε η χώρα με τη λιγότερο οδυνηρή μνημονιακή συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Μήπως όμως, αυτό το (υπερ)πλεόνασμα δεν ήταν αχρείαστο αλλά επιβαλλόταν από κάπου/κάποιους για την επίτευξη ενός κομβικού στόχου, στο πλαίσιο μιας ασφαλέστερης (δι)εξόδου από τη μνημονιακή μέγγενη; Οχι, τονίζει κατηγορηματικά ο Γ. Τσίπρας, καθώς το σκληρό «μαξιλάρι» απαιτούσε 16,5 δισ. ευρώ ως προαπαιτούμενο από τρόικα/θεσμούς για τη ρύθμιση του χρέους. Αντε, προσθέστε και περίπου 10 δισ. ευρώ καβάτζα για ενδεχόμενη (νέα) ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – όπως φοβούνταν κάποιοι θεσμολάγνοι επιτελείς στην κυβέρνηση και το ηγετικό κονκλάβιο του ΣΥΡΙΖΑ –, προκύπτει ένα σύνολο 26-27 δισ. ευρώ.

Γιατί, λοιπόν, «μαξιλάρι» με 37 δισ. και όχι 27 ή 20 αφού για τη ρύθμιση του χρέους το προαπαιτούμενο όριο ήταν 16,5 δισ. ευρώ;

Και εντάξει, αφού τελικά – όχι από πολιτική επιλογή με φορομπηχτική πρόθεση εξόντωσης της «μεσαίας τάξης», αλλά από λαθεμένους υπολογισμούς/χειρισμούς ή έστω από πολιτική ανασφάλεια και φόβο για τα δύσκολα μεταμνημονιακά μελλούμενα – «έγδαραν» τα συνήθη φορολογικά υποζύγια και δη τη «μεσαία τάξη», αυτά τα επιπλέον περίπου 10 δισ. ευρώ του υπερπλεονάσματος γιατί τα άφησαν κληρονομιά-λεία στο «μαξιλάρι» που παρέδωσαν στο αρπαχτικό (υπέρ οικονομικής ελίτ και ημετέρων) καθεστώς της Μητσοτάκης ΑΕ;

Γιατί, σ’ εκείνο έστω το ολιγόμηνο της μεταμνημονιακής του διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν επέστρεψε αυτό το αιματηρό υπερπλεόνασμα των 10+ δισ. ευρώ στους φορολογούμενους πολίτες; Κι όχι με τη μορφή (προ)εκλογικών παροχών/επιδομάτων στους κοινωνικά πιο ευάλωτους και οικονομικά αδύναμους, αλλά ως πάγια προίκα στο κοινωνικό κράτος με ενίσχυση θεμελιωδών τομέων του όπως: τα δημόσια συστήματα Υγείας, Παιδείας, Κοινωνικής Ασφάλισης, οι λοιπές πάσης φύσεως Υποδομές (οδικό δίκτυο, δασοπροστασία, αντιπλημμυρικά, κλπ.), ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός, κ.ο.κ.

ΥΓ. Αντί δικού μου επιλόγου, προσυπογράφω ένα πολύ επίκαιρο συναφές ερώτημα-σχόλιο από το ΥΓ ενός άρθρου του Ευάγγελου Κωνσταντέλου με τίτλο «Ενα κατασκεύασμα».

«Αυτό που ίσως έλειψε από τη ΔΕΘ ήταν μία ερώτηση προς τον Αλέξη Τσίπρα. Δηλαδή, αν πραγματικά χρειάζεται κάτι λιγότερο από 5 δισ. ευρώ, ώστε μια κυβέρνηση να κάνει κοινωνική πολιτική και να κλείσει κάποιες από τις πληγές που άνοιξαν τα μνημόνια και η οικονομική κρίση [σσ: περίπου 5 δισ. κοστολόγησε ο Αλ. Τσίπρας τη μελλοντική υλοποίηση των κυβερνητικών εξαγγελιών του στη ΔΕΘ], γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε 37 δισ. πλεόνασμα στα ταμεία του Κυριάκου Μητσοτάκη και όχι 32; [σσ: θα χάλαγε η μανέστρα ή μήπως τα… πούπουλα του περιλάλητου «μαξιλαριού»;] Ισως μια απάντηση και ταυτόχρονα ένας γενικότερος στοχασμός πάνω στα πρόσωπα και τα πράγματα, να μπορούσε να αναδείξει τον πραγματικό αντίπαλο του ΣΥΡΙΖΑ».

Ειδικότερα για τον στοχασμό, που αναφέρει στο φινάλε ο Ευ. Κωνσταντέλος, όντως ίσως θα μπορούσε ν’ αναδείξει αν όχι τον πραγματικό – έναν «μέγα εσωτερικό & θεσμολάγνο», θα έλεγα εγώ – αντίπαλο του ΣΥΡΙΖΑ (τότε & τώρα). Που κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι αυτός ο ίδιος διόλου ευκαταφρόνητος συριζαϊκός «μηχανισμός» (ως πρόσωπα και θεσμολαγνική αντίληψη/αγκύλωση), που κάνει τα στραβά μάτια – αν δεν είναι πολιτικά συναυτουργός – στο… συρτάρωμα/αρχειοθέτηση από Βουλή & Δικαιοσύνη του κατ’ εξακολούθηση ανακριβούς πόθεν έσχες για περιουσιακά στοιχεία και offshore επιχειρηματικές δραστηριότητες της νυν πρωθυπουργικής Οικογένειας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr