Ο Άδωνις… απελευθερώνει

Πως ένα ακροδεξιό ανθρωπάκι, μια γραφική λαϊκιστική φιγούρα, κατόρθωσε μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια να γίνει ο εκπρόσωπος της mainstream ελληνικής πολιτικής σκηνής;

Γιατί ο Άδωνις συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που η φούσκα της πλαστής όσο και πλαστικής ευημερίας πάλεψε να κρύψει κάποιες δεκαετίες.

Γιατί όταν έχεις κάποια φράγκα, το πρώτο που αγοράζεις είναι λούστρο. Απογαλακτίζεσαι από τα κοκορέτσια και το ρίχνεις στο προσούτο.

Βάζεις στο πατάρι τις περικεφαλαίες και  το παρελθόν των τιμημένων δοσίλογων προγόνων σου και αγοράζεις φτηνιάρικο ευρωπαϊσμό. Αλλά ψευτολούστρο είναι αυτό. Μόλις η… υγρασία της  κρίσης το ακουμπήσει, ξεφτίζει τόσο εύκολα όσο το διακοποδάνειο στη Μύκονο, που σου το πέρασε ένα  χέρι.

Ο Χατζηαβάτης είναι συστατικό της ελληνικής κουλτούρας. Δουλικός με τους ισχυρούς, δειλός και οσφυοκάμπτης, βολεμένος και ξεπουλημένος στον άρχοντα. Πονηρός, ανήσυχος, κόλακας των ισχυρών και μέσα σε όλες τις βρομοδουλειές. Ο κλασικός τύπος του βιοπαλαιστή αστού. Μεσίτης, τελάλης και ταχυδρόμος του Πασά. Ο Χατζηαβάτης υπάρχει γιατι λειτουργεί σαν ανεστραμμένο είδωλο του Καραγκιόζη.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης απελευθέρωσε, με δόξα και τιμή, όλο το ακροδεξιό κιτσαριό που η μεταπολιτευτική Δεξιά πάλεψε να κουτσοκρύψει σε ντουλάπες και κρύπτες με γυψοσανίδες. Από ντροπή.

Το υπερασπίστηκε, το ανέδειξε, το έκανε ορατό. Και ποθητό. Ξέσκισε τις νάιλον πορφύρες του μεσοαστού «ευρωπαίου» και τις αντικατέστησε με στολή ενωμοτάρχη της χωροφυλακής. Ένα κοστούμι που χρόνια λαχταρούσαν να ξαναφορέσουν οι Δεξιοί.

Ο Άδωνις δεν απολογείται ποτέ όταν συλλαμβάνεται με τη γίδα στη πλάτη, αλλά λασπολογεί με στοιχεία που κάποτε ΘΑ παρουσιάσει, με το κατεξοχήν επιχείρημα του κουτσαβάκη «έλα μωρέ, όλοι μια κοτούλα, μια γίδα, ένα βουβάλι, δεν μπορεί και εσείς την κλέψατε».

Αμολάει απίθανες παπαντζες για τις  οποίες μόλις τον κράξουν, αποδίδει στη κακιά στιγμή και στο κακό του παρελθόν, που τώρα πλέον ωρίμασε και αποκηρύσσει. Δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να διαστρέψει, να τσαλακωθεί, να χαρακτηρίσει «κοινή αλήθεια» την δική του πραγματικότητα. Δεν έχει κανεναν ενδοιασμό να είναι σιωνιστής και αντισημίτης ταυτόχρονα. Δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να επιδεικνύεται ως ρατσιστής, ομοφοβικός και ταυτόχρονα φιλελεύθερος. Ο Χατζηαβάτης του 21ου αιώνα σε μια δημοκρατία που έμαθε να λειτουργεί με όρους σικελικής μαφίας.

Δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο ο Άδωνις. Είναι το πρόσωπο της νέας Δεξιάς. Αυτής της δεξιοΔεξιάς. Τέρμα οι προβιές αρνιών που φορούσαν οι λύκοι. Τις πέταξαν παντού. Από την Αυστρία μέχρι την Ουγγαρία. Από την Αμερική μέχρι τη Βραζιλία. Από τον Σαλβινι μέχρι τον Βέμπερ και από τον Κουρτς μέχρι τον Μπολσονάρο.

Αυτή είναι πλέον η Δεξιά που έρχεται να πάρει τη ρεβάνς για τα ψίχουλα της κοινωνικής δικαιοσύνης που πέταξαν τοσα χρόνια. Γιατί μάγκες, αυτό το μεροκάματο που βιώσαμε, αυτό το κοινωνικό κράτος που κουτσά στραβά κτίστηκε, αυτό το εργασιακό δικαίωμα που με αίμα κατακτήθηκε, ανήκει στην «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».

Ο νομος, η ταξη, ο αυταρχισμός, ο ρατσισμός, η εργασιακή ζούγκλα, η ρεμούλα και η λαμογιά, ο πατριωτισμός του αρχαίου κλέους, ο εθνικισμός, είναι το νέο μας Μέλλον. Και ο Άδωνις είναι ο χαρισματικός πλασιέ του.

Όταν ο Άδωνις ρητορεύει δημοσίως, τα «αδικήματα παραγράφηκαν», είναι ο εθνικόφρων που έκανε περιουσία στη Κατοχή, αλλά το νέο εμφυλιακό Κρατος, τον έχρισε πατριώτη απέναντι στη Ελλάδα που μάτωσε, που αντιστάθηκε αλλά έγερνε αριστερά.

Όλα τα θλιβερά, εγκληματικά, ντροπιαστικά της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, ο Άδωνις τα ξετυλίγει από τις κρύπτες τους και τα ανεβάζει στο βάθρο. Ότι εμείς μισούμε και η Δεξια το έκρυβε στη Μεταπολίτευση ως κάτι ποταπό, ο Άδωνις το απελευθερώνει. Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο προσόν του.

Ο Άδωνις απελευθερώνει… 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr