Νυρεμβέργη 2.0

Πώς και γιατί η ανάγκη για δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι πιο απαραίτητη από την ίδια την ύπαρξη της χώρας. 

Το πρόσφατο τραγικό γεγονός του πνιγμού των προσφύγων στο Φαρμακονήσι, αποτυπωμένο σπαραχτικά στο πρόσωπο του πατέρα που κλαίει για την χαμένη του οικογένεια, μας υπενθυμίζει, για μια ακόμα φορά, την πικρή αλήθεια της ηθικής χρεωκοπίας της Ελληνικής κοινωνίας.

Οποιοσδήποτε μπορεί να υπογραμμίσει πως η ζωή είναι το λιγότερο σκληρή, και τραγικά άδικη, ειδικά για ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν από έναν πόλεμο, όπως οι δυστυχισμένοι που έρχονται από την Συρία ή το Αφγανιστάν, για  να αναζητήσουν μια καλύτερη μοίρα στα ύπουλα χαρακώματα μιας γενοκτονίας που επιβάλλεται από ένα Ναζιστικό καθεστώς το οποίο αυτο-αθωώνεται με οικονομικά αντί ιδεολογικά άλλοθι.

Ναί, σίγουρα, ενέχει κινδύνους η μεταπήδηση από το στόχαστρο ενός πολυβόλου στο έλεος ενός Υπουργού Υγείας που θεωρεί την διάσωση σου από πνιγμό πολύ ακριβή.

Όμως, αυτή η αδιαμφισβήτητη και ίσως αναπόφευκτη κοινοτοπία,  πως η μοίρα όλων της γης των κολασμένων είναι a priori σακατεμένη,  δεν μπορεί να αποσιωπά την ανάγκη δικαιοσύνης.  

Υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες που δηλώνουν πως οι άνδρες του λιμενικού κατέγραφαν σε βίντεο το περιστατικό και αρνούνταν να πετάξουν σωσίβια για τους ανθρώπους που πνίγονταν. Δεν έχω κανένα λόγο να τους αμφισβητήσω.  Έχω όμως ελπίδα ότι θα δει το φως της δημοσιότητας αυτό το βίντεο, έστω και με κίνητρο την εκμετάλλευση της φρίκης που πάντα είναι δημοφιλές θέαμα για της μάζες, αφού προσφέρει εύκολη εκτόνωση του θυμικού της και αίσθηση αγανάκτισης που εγγυάται μακάρια αθωότητα. Και είμαι διατεθειμένος να κάνω την υποχώρηση απέναντι στα αιμοδιψή ένστικτα των θεατών του τηλε-Κολοσσαίου, επειδή ξέρω ότι θα έρθουν σε πολύ δύσκολη θέση και εκείνοι που τραβήξαν το βίντεο, και εκείνοι που τους διόρισαν και οι άνω αυτών.

Κάποιοι πήραν κάποιες αποφάσεις και έγινε το τραγικό αυτό δυστήχημα, και αυτοί οι κάποιοι πρέπει, οπωσδήποτε να λογοδοτήσουν. Και επειδή οι φυσικοί αυτουργοί, δηλαδή οι κύριοι που ρυμουλκούσαν το πλοιάριο-σκυλοπνίχτη, σίγουρα στερούνται της παραμικρής συνείδησης και ανήκουν στην σχολή εκείνων που «απλά εκτελούσαν εντολές», θα πρέπει να συνεχίσει η έρευνα και να αποκαλυφθούν ποιοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί που έδιναν αυτές τις εντολές.

Εις μνήμην της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, αν όχι με ιδανικά την δημοκρατία, την ισονομία και την ελευθερία, τουλάχιστον με οίκτο για τον ανείπωτο πόνο αυτού του πατέρα, πρέπει οπωσδήποτε, το συντομότερο δυνατό, να στηθούν οι νέες δίκες της Νυρεμβέργης, αυτή τη φορά στην Ελλάδα, την χώρα στην οποία διάλεξε να εισβάλλει η Γερμανία προκειμένου να κυρήξει παγκόσμιο πόλεμο, όπως παλιότερα στην Πολωνία, σήμερα με δούρειο ίππο τις τράπεζες και όχι στρατό (εκτός από τους ιδιωτικής χρήσης και δημόσια δαπάνη που φρουρούν τους ντόπιους συνεργούς τους).

Αυτη η Νυρεμβέργη 2.0 θα πρέπει να είναι εξελιγμένη, καθώς καλείται να αντιμετωπίσει μια νέα μετάσταση του κακού. Δεν αρκεί πια η πιστοποίηση σχέσης μεταξύ εγκλήματος, κατηγορούμενου, μαρτυριών  και αποδείξων. Όχι, η δικαστική διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης για το έγκλημα στο Φαρμακονήσι χρειάζεται να πάρει συμβολικές διαστάσεις. Δεν μας χρειάζεται ένας νέος φονιάς του Γρηγορόπουλου, ένας νέος φονιάς του Φύσσα, δεν ξεπλένεται αυτή η ατίμωση με έναν ακόμα αποδιοπομπαίο τράγο.

Οι κατηγορίες που διακτινίζονται προς πάσα κατεύθυνση για την συνενοχή συγκεκριμένων στην κατάντια  της Ελληνικής κοινωνίας πρέπει να βρεθούν ενωπίων της δικαιοσύνης.  

Πρέπει να ξετυλιχτεί αυτό το πουλόβερ πλεγμένο από μαλλιά πνιγμένων παιδιών.

Οι εναλλακτικές – η αδρανής απάθεια της μάζας, ο τηλεκανιβαλισμός της φρίκης, ακόμα και ευσυνήδειτα άρθρα σαν και αυτό εδώ – δεν σημαίνουν τίποτε εαν δεν τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Και είναι πολλοί, πάρα πολλοί αυτοί οι ένοχοι.

Δεν είναι όλοι. Δεν θα γενικεύσω την κατηγορία, δεν θα αποκαλέσω τα 11 εκατομύρια που κατ’ ευφημισμόν αυτοαποκαλούνται Έλληνες πολίτες, ενώ στην πραγματικότητα το 99% εξ αυτών είναι δουλοπάροικοι της Γερμανίας. Και δεν θα τους τσουβαλιάσω όλους επειδή έστω και υπό τέτοιες συνθήκες, στο παρελθόν αυτής της χώρας, υπήρχαν δουλοπάροικοι που αντιστάθηκαν στο καθεστώς ζόφου που βίωναν, και δουλοπάροικοι που συνεργάστηκαν με την σαπίλα.

Ας αποκαλέσουμε τους πρώτους Έλληνες και τους δεύτερους Αίλυννες.

Διχαστικός ο συλλογισμός μου; Όχι περισσότερο απ’ όσο είναι αληθινός.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν θύτες και θύματα, με τους πρώτους να είναι καθεστώς και τους δεύτερους υπήκοους. Υπάρχει λοιπόν προφανής εθνικός διχασμός.

Από την μια πλευρά βρίσκονται εκείνοι που έχουν αποφασίσει να προδώσουν , και από την άλλοι βρίσκονται οι προδομένοι. Από την μία βρίσκονται οι νοητικά σακατεμένοι που διαμορφώνουν κοσμοθεωρία από την τηλεόραση και από την άλλη εκείνοι που διαβάζουν Indymedia και διασταυρώνουν από όσες πηγές χρειάζονται για να διαμορφώσουν ιδία γνώμη. Aπό την μία υπάρχουν εκείνοι που περνάνε τέλεια στην Μύκονο και από την άλλη εκείνοι που μεταναστεύουν, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους. Από την μια υπάρχουν εκείνοι που τα κουτσοβολεύουν επειδή είναι από την φύση τους πειθήνιοι υπηρέτες διαφόρων αφεντάδων, από την άλλη υπάρχουν εκείνοι που αρνούνται ολοκληρωτικά να συνδιαλλαγούν με τους έχοντες κεφάλαια, και άρα εξουσία, στην Ελλάδα σήμερα.

Μην μένετε στην γραφικότητα της λέξης «εμφύλιος».

Υπάρχουν πολλών ειδών εμφύλιοι, ο καθένας έχει την δική του ιστορία και χαρακτηριστικά. Όμως, το να αγνοείς, ή ακόμα χειρότερα να υποκρίνεσαι πως αγνοείς, το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι σε αυτή τη χώρα μαίνεται εμφύλιος μεταξύ Ελλήνων και Αιλύννων, είναι το λιγότερο προκλητικό. Ο σύγχρονος εμφύλιος δεν έχει Βελουχιώτες, αντάρτες στα βουνά και πιθανόν δεν έχει και Βάρκιζες. Όπως και ο οικονομικός πόλεμος ΕΕ-Ελλάδος δεν μοιάζει με την εισβολή των Ναζιστικών στρατευμάτων κατά την Κατοχή του ’40.

Όμως, πρέπει να είσαι φυτό για να μην μπορείς να δεις ότι ένας εμφύλιος ήδη μαίνεται, στις οθόνες, τις λέξεις, τον τρόπο ζωής, τις νοοτροπίες, τις φιλοδοξίες, τις συμμαχίες που σε κατατάσσουν είτε στο ένα είτε στο άλλο στρατόπεδο.

Το αν αυτός ο εμφύλιος θα παραμείνει αναίμακτος είναι ύπουλο ερώτημα, μιας και υπάρχουν ήδη θύματα – απλά και πάλι οι νεκροί δεν χάνουν την ζωή τους σε αποσπάσματα ή σε ανταρτοπόλεμο, όπως τότε, αλλά σε αναποδογυρισμένα πλοιάρια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, από μαχαίρια Ναζιστών και γκλομπ μπάτσων, σε χρόνιες καταθλίψεις λόγω εξαθλίωσης που οδηγούν στην αυτοκτονία, σε αρρώστιες που τους τρώνε ζωντανούς επειδή στερούται πρόσβασης σε φάρμακα, σε χρόνιες ανεργίες που τους καταδικάζουν σε ζωή εν τάφω. Ακόμα, αυτός ο εμφύλιος είναι πολιτισμικός – κάποιοι θέλουν σκυλάδικα, ποδόσφαιρο, Γέροντα Παίσιου, Διβάνη, Μενεγάκη…και κάποιοι άλλοι που τετελεσμένα και αδιαπραγμάτευτα δεν θέλουν να ξέρουν για όλα αυτά.

Οι λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά, αλλά η διαφορά δεν αναιρεί την ομοιότητα. Η έχθρα, το μίσος, η οργή, οι θύτες, τα θύματα είναι όλοι επι σκηνής. Η κάθαρση μπορεί να έρθει μόνο με απόδοση δικαιοσύνης.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr