Νοσταλγούν τα χρόνια που είχαν κάνει την Ελλάδα ανυπόληπτη

Η Βρετανία είναι βυθισμένη στο τέλμα που την οδήγησε η σκληρή Δεξιά της. Το τμήμα των ελίτ που υποστήριξε το Brexit, οι φίλοι του Τραμπ στη Βρετανία επί της ουσίας, έχει σφίξει τα σαγόνια σαν κροκόδειλος πάνω στο οριακό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Είναι η ευκαιρία τους και δεν την αφήνουν. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει έξοδο χωρίς συμφωνία: Να διαλυθεί το City, να τους πάρει τα πάντα η Φραγκφούρτη, να παρακαλάνε την Κίνα και τις ΗΠΑ για εμπορικές συμφωνίες με όρους υποτέλειας, να επιστρέψουν σε μέρες ανεργίας που θυμίζουν Θάτσερ. Ενώ στο πολιτικό επίπεδο να παραμείνει η Βρετανία σε μια μόνιμη κρίση διακυβέρνησης, καθώς και τα δυο μεγάλα κόμματα διχάζονται στο θέμα του Brexit.

Η Ελλάδα είχε βυθιστεί σε ένα αντίστοιχο τέλμα λόγω της δικής μας Δεξιάς (σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ). Βγαίνει από το αδιέξοδο με κυβέρνηση της αριστεράς και αυτή η πραγματικότητα συζητείται σε όλη την Ευρώπη.

Οι ατάκες στη Βουλή για τον Σπαντιδάκη κρατάνε στην επικαιρότητα μια μέρα. Τελικά στην πολιτική μένουν και μετράνε τα σημαντικά γεγονότα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατόρθωσε να καταγραφεί ως εκ των κορυφαίων πολιτικών του 20ου αιώνα για έναν κυρίως λόγο. Διεκδίκησε και τελικά υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ.

Ο Αλέξης Τσίπρας πιστώνεται ήδη την έξοδο από τα μνημόνια (ενώ το 2014 επί Σαμαρά το πιθανότερο σενάριο ήταν να βρεθούμε κάποια στιγμή στη θέση της Βρετανίας) και την Συμφωνία των Πρεσπών.

Στα μεγάλα λοιπόν ζητήματα, η συνολική Δεξιά στην Ελλάδα και στην Ευρώπη χρεώνεται τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και την επιστροφή των εθνικισμών. Το ευρύτερο αριστερό και προοδευτικό στρατόπεδο αντιπροτείνει την ανάπτυξη με στήριξη της απασχόλησης και την αρμονική συνύπαρξη των λαών. Ποιος είναι το παρελθόν και ποιος το μέλλον;

Το πολιτικό συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι οι δυο κρίσιμες πολιτικές μάχες φέτος στην Ευρώπη διεξάγονται στη Βρετανία και στην Ελλάδα. Όλη η Ευρώπη θα παρακολουθεί αν ο Κόρμπιν κατορθώσει να ανατρέψει την Μέι και αν θα ξεκαθαρίσει την γραμμή των Εργατικών προς μια παραμονή στην ΕΕ με φιλολαϊκό εσωτερικό πρόσημο. Και επίσης όλη η Ευρώπη αναρωτιέται αν ο Τσίπρας θα αποκρούσει την σκληρότερη και δεξιότερη ΝΔ στην ιστορία της. Με επιτυχία στις δυο μάχες, η εναλλακτική προοδευτική πρόταση για την Ευρώπη θα αναδειχθεί πολύ πιο ρεαλιστική.

Όλα αυτά, η ίδια η προοπτική της Ελλάδας και της Ευρώπης, σημαίνουν οτιδήποτε γι αυτούς που μισθώνουν πούλμαν για αύριο, απειλούν και εκβιάζουν; Προφανώς πια, όχι. Από το ψευδεπίγραφο «μένουμε Ευρώπη» του 2015 έχουν επιστρέψει στην πιο ειλικρινή γι αυτούς λογική του «ανάδελφου έθνους». Ποια Ευρώπη, ποια ανάπτυξη, ποια  δημοκρατία. Σε τελική ανάλυση, ποια Ελλάδα. Την εξουσία μόνον θέλουν να πάρουν με κάθε εθνικό και κοινωνικό κόστος. Ακόμη και αν οι συνέπειες θα είναι σε δυο χρόνια η FAZ να γράφει πάλι αυτά τα προσβλητικά για τη χώρα μας που έγραφε το 2011-14. Σχεδόν τα νοσταλγούν κάποιοι αυτά τα προσβλητικά σχόλια του διεθνούς τύπου. Γιατί πάνω σε αυτά στήριζαν την ασυδοσία τους, το «μαζί τα φάγαμε». Μόνιμα επαρχία της Ευρώπης να είμαστε, αρκεί ο κάθε Σόιμπλε να τους κάνει πρωθυπουργούς, όπως τότε. Σήμερα συμβιβάστηκαν ακόμη περισσότερο. Ας τους κάνει λένε και ο Μιχαλολιάκος.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr