Νοσταλγήσαμε τον Πάκη…

Περνάω έξω από το σπίτι της Κατερίνας Σακελλαροπούλου δις ημερησίως, αφού είμαστε γειτονάκια και παρκάρω το αυτοκίνητό μου εκεί παραδίπλα, όποτε τέλος πάντων αφήνουν χώρο οι μεταμφιεσμένοι σε απλούς πολίτες αστυνομικοί που περιφρουρούν το τετράγωνο. Οι αστυνομικοί κάνουν μπαμ από δεκάδες χιλιόμετρα ότι είναι αστυνομικοί, αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Το σπίτι έχει τη δική του ιστορία, αμαρτωλή λένε οι κακές γλώσσες, αλλά ας το αφήσουμε και αυτό. Προς το παρόν τουλάχιστον.

Τη δική του ιστορία έχει και ο τοίχος της αρχαίας μονοκατοικίας που βρίσκεται ακριβώς απέναντι στο καλαίσθητο μεταμοντέρνο σύμπλεγμα. «Βιαστής είναι», γράφει εδώ και μερικές μέρες. Με μικρά γραμματάκια και σε σημείο διακριτικό, αφού ο δράστης χρειάστηκε να φιλοτεχνήσει υπό το ημίφως της νυκτός, όπως οι Μόντι Πάιθον στο «Ένας Προφήτης, Μα Τι Προφήτης».

Εάν τον έπαιρναν είδηση οι άγρυπνοι φρουροί, θα κατέληγε μάλλον μπουζουριασμένος στο κελί που άφησε κενό ο λαοφιλής Λιγνάδης. Και πιθανότητα θα έμενε στην ψειρού περισσότερο καιρό από αυτόν. Ιδίως αν ήταν και αναρχικό στοιχείο, σαν τον Γιάννη Μιχαηλίδη. Προσωπικά υποψιάζομαι την αμετροεπή Νατάσα Μποφίλιου, το μπαρ της οποίας απέχει περίπου 200 μέτρα. Γνωστό αντεθνικό στοιχείο, η Νατασάρα. Απορώ, ώρες ώρες, πώς της επιτρέπουν και κυκλοφορεί ελεύθερη.

«Βιαστής είναι». Δεν χρειάστηκε να γραφτούν ονόματα και διευθύνσεις. Όλοι γνωρίζουμε, για ποιον μιλάμε. Άλλωστε, το διαδίκτυο είναι κατακλυσμένο από φωτογραφίες του: αγκαζέ με το ζεύγος Μητσοτάκη, με τη Μενδώνη, με την ίδια τη Σακελλαροπούλου. «Δεν γνωρίζαμε», θα πουν. Μήπως έσπευσαν να κρατήσουν αποστάσεις, τώρα, που γνωρίζουν;

Τα ενσταντανέ δημοσιεύτηκαν όταν ο λεγάμενος βρισκόταν ακόμη στο απυρόβλητο και πάντως προτού συλληφθεί. Έκτοτε, η εντολή που αναρτήθηκε υπό μορφή ανακοίνωσης στο αρχηγείο της ΕΡΤ («δεν δημοσιεύουμε φωτογραφίες του Λιγνάδη με πολιτικά πρόσωπα») τηρείται απαρέγκλιτα από τους πετσωμένους και από όσους κρύβουν έναν πετσωμένο στην καρδιά τους.

Ο Λιγνάδης αντιμετωπίζεται περίπου ως εθνικός ήρωας από τα μέσα «ενημέρωσης» και προστατεύεται με κάθε τρόπο, ακόμα και με τα κλομπ, όποτε η οργή των πολιτών ξεχειλίζει. Από πού σας κρατάει, μωρέ, ο Λιγνάδης; Δεν ντρέπεστε καθόλου, να υπερασπίζεστε έναν άνθρωπο που καταδικάστηκε (σε πρώτο, έστω, βαθμό) για ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα που μπορεί να συλλάβει ανθρώπου νους;

Δεν φοβάστε καν το «πολιτικό κόστος», που η στάση σας συνεπάγεται; Τι θα κάνετε δηλαδή, εάν ο Λιγνάδης αθωωθεί στο Εφετείο και μείνει ακαταδίωκτος; Θα τον παρασημοφορήσετε; Θα του δώσετε το υπουργείο Πολιτισμού; Θα τον προτείνετε για διάδοχο της Σακελλαροπούλου στον θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας;

Τα παιδιά σας, πάντως, αποκλείεται να του τα εμπιστευτείτε. Εκτός αν θέλετε να τα δείτε και αυτά στο Ίνσταγκραμ, σαν εκείνον τον όμορφο νεαρούλη ηθοποιό, με hashtag #GangBang κάτω από τη φωτογραφία. Που δεν το νομίζω. Σταματώ όμως, γιατί θα βγει η κυρία ενοχλημένη στο μπαλκόνι και θα με πει «λαϊκιστή».

Από τον γιο του αδίστακτου ανθρώπου που οδήγησε τη χώρα στη δικτατορία, έναν λύκο καμουφλαρισμένο με προβιά αρνιού, δεν περιμέναμε αρετή. Ούτε από την αυλή που ξεπλένει συστηματικά δολοφόνους, βιαστές, βασανιστές, ναρκεμπόρους και κλέφτες. Ούτε από τον ψηφοφόρο, που πιστεύει ότι ο Τσίπρας αντάλλαξε τη Μακονία με τις συντάξεις.

Η πραγματική απογοήτευση προκύπτει από τη στάση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, που μάλιστα υπερψηφίστηκε ακόμα και από κόμματα της Αριστεράς (261 ψήφοι). Όταν σκαρφάλωσε στον θρόνο, ήταν μία προεδρίνα καθολικής σχεδόν αποδοχής. Και καλών, φαινομενικά, προθέσεων. Αλλά η θητεία της είναι αποκαρδιωτική και όσο πάει χειροτερεύει.

Η μία όψη του νομίσματος ήταν οι πόζες της μπροστά στον ανθρωποκτόνο φράχτη του Έβρου, σε συνδυασμό με το δημόσιο ξέπλυμα του Λιγνάδη, ανήμερα της Γιορτής της Δημοκρατίας. Η άλλη υπενθυμίζει την εκκωφαντική σιωπή της στη διαρκή καταστρατήγηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κοινωνικών κατακτήσεων και νομικών θεσφάτων.

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου θα ήταν, υποτίθεται, φορέας ευαισθησίας, ανεξαρτησίας και προοδευτικής σκέψης. Αντ’ αυτού, εξελίχθηκε σε διακοσμητικό στοιχείο του μητσοτακικού παλατιού, κάτι σαν αντιβασιλέας μίας άλλης εποχής. Όταν σιωπά, η Σακελλαροπούλου εξοργίζει όσους την πίστεψαν. Όταν μιλά, μας κάνει να την προτιμάμε σιωπηλή.

Ποιος περίμενε ότι μέσα σε δύο χρόνια θα νοσταλγούσαμε τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον Κάρολο Παπούλια και τον Κωστή Στεφανόπουλο; Στην κούρσα για τον χειρότερο Πρόεδρο της μεταπολίτευσης, οι παλαιότεροι θυμήθηκαν τη θλιβερή θητεία του Χρήστου Σαρτζετάκη (1985-90), αλλά τουλάχιστον αυτός είχε αιώνιο κόσμημα στο βιογραφικό του την αδέκαστη στάση του στη δίκη των δολοφόνων του Γρηγόρη Λαμπράκη και στο κορμί του τα σημάδια από τα βασανιστήρια της Χούντας.

Εάν η Σακελλαροπούλου καθόταν ακόμη στην έδρα, φοβάμαι ότι θα γινόταν μία άλλη Γιούπη. Τι άλλο να συμπεράνει κανείς, διαβάζοντας το προχθεσινό ξέσπασμά της; Και με τι κουράγιο να υπερασπιστεί ο δημοσιογράφος τη Δικαιοσύνη, που παριστάνει την τυφλή αλλά αλληθωρίζει διαρκώς προς τη λάθος κατεύθυνση;

Όσο για τον τίτλο του χειρότερου των χειρότερων Προέδρων, κανένας δεν μπορεί να στερήσει αυτόν τον τίτλο από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η επιμονή του να κυβερνά τη χώρα από το Προεδρικό Μέγαρο παρακάμπτοντας ή αγνοώντας τον Ανδρέα Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα σε πολιτειακή κρίση και δρομολόγησε την τροποποίηση του Συντάγματος, ώστε να αποψιλωθούν οι υπερεξουσιες του Προέδρου.

Αν μη τι άλλο, καμία Σακελλαροπούλου δεν έχει πια τη θεσμική δυνατότητα να «καβαλήσει» κανέναν Μητσοτάκη. Αν και, εκεί που έχουμε φτάσει, δεν θα ήταν δα το χειρότερο πράγμα του κόσμου.