Νομικό Συμβούλιο του Κράτους εν έτει 2014 προς μετανάστες: "Επ’ αόριστον κράτηση αν δεν πάρετε δρόμο"

Του Δημήτρη Αγγελίδη

Με μια γνωμοδότηση που αφήνει άφωνους ακόμα και όσους έμαθαν τα τελευταία χρόνια να περιμένουν τα πάντα από μια κυβέρνηση που κάθε τρεις και λίγο χαμηλώνει τον πήχη προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους προτείνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, την επ’ αόριστον παράταση της κράτησης των μεταναστών, μέχρι να συναινέσουν στην «οικειοθελή» απέλασή τους.

Η γνωμοδότηση 44/2014 του Δ Τμήματος του Νομικού Συμβουλίου, που υπέγραψαν στις 11 Φεβρουαρίου οι εισηγητές Χρυσαφούλα Αυγερινού, νομική σύμβουλος, και Δημήτριος Κατωπόδης, πάρεδρος, επιχειρεί να λύσει με τον πιο αδιανόητο τρόπο το πρόβλημα που έχουν επισημάνει από την πρώτη στιγμή διεθνείς οργανισμοί, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανεξάρτητες αρχές: ότι η παρατεταμένη κράτηση προς απέλαση μέχρι και 18 μήνες, αφενός αντίκειται σε κάθε κανόνα δικαίου και αφετέρου στερείται νοήματος, σε περιπτώσεις που είναι ανέφικτη η απέλαση.

«Η διοικητική κράτηση πρέπει να περιοριστεί στο απολύτως αναγκαίο χρονικά μέτρο, εν όψει απέλασης/απομάκρυνσης, αντί για τον γενικευμένο και σοβαρό περιορισμό της προσωπικής ελευθερίας αλλοδαπών με αβέβαιο χρόνο λήξης, που στην πράξη αποτελεί σήμερα τον κανόνα», επισήμαινε πρόσφατα ο Συνήγορος του Πολίτη.

Ακροβασίες

Τώρα, το Νομικό Συμβούλιο έρχεται να προτείνει τα αντίθετα, με λογικές και νομικές ακροβασίες. «Ναι μεν δεν προβλέπεται από τον νόμο η δυνατότητα παρατάσεως της κρατήσεως πέραν του 18μηνου, ούτε εκ νέου κράτηση για χρονικό διάστημα μέχρι 18 μήνες, με αιτιολογημένη όμως απόφαση της αρμόδιας Αρχής, λόγω της αρνήσεως συνεργασίας του ίδιου του αλλοδαπού για την πραγματοποίηση και ολοκλήρωση της εκτελέσεως της αποφάσεως επιστροφής του ή απελάσεώς του και του κινδύνου της διαφυγής του, μπορεί να μην αφεθεί ελεύθερος και μετά το 18μηνο, αλλά να του επιβληθεί αυτόματα ο περιοριστικός όρος υποχρεωτικής διαμονής του στο κέντρο προαναχωρησιακής κρατήσεως, μέχρις ότου συνεργασθεί με τις αρμόδιες Αρχές για την εκτέλεση της πράξεως επιστροφής ή απελάσεώς του», γράφει το Συμβούλιο.

 Εκμεταλλευόμενο δηλαδή τη δυνατότητα που δίνει ο νόμος στην αστυνομία να επιβάλει διοικητικής φύσης μέτρα, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος διαφυγής ενός κρατουμένου που αφήνεται ελεύθερος, το Συμβούλιο μετατρέπει ένα διοικητικής φύσης μέτρο σε μέτρο στερητικό της ελευθερίας: «Το μέτρο της υποχρεωτικής παραμονής σε ορισμένο μέρος μπορεί να είναι και το μέτρο της υποχρεωτικής διαμονής στα προαναχωρησιακά κέντρα, όχι ως κράτηση, αλλά ως περιοριστικό μέτρο». Για τις ανάγκες λοιπόν της γνωμοδότησης, η κράτηση σε συνθήκες που έχουν καταδικαστεί ως απάνθρωπες και εξευτελιστικές βαφτίζεται «περιοριστικό μέτρο» και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης βαφτίζονται «προαναχωρησιακά», παρόλο που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις του νόμου.

Το σκεπτικό

Για την αιτιολόγηση της αναγκαιότητας του μέτρου επιστρατεύονται επιχειρήματα από το πιο αντιδραστικό και ακροδεξιό οπλοστάσιο: η απελευθέρωση των κρατουμένων «θα έχει αποτέλεσμα την έμμεση “νομιμοποίηση” της παραμονής των ως άνω αλλοδαπών στη χώρα, ενώ παράλληλα εκτιμάται, με βεβαιότητα, ότι θα εντείνει τις μεταναστευτικές ροές προς τη χώρα μας και θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των μη νόμιμων μεταναστών στο εσωτερικό, με τις εντεύθεν δυσμενείς συνέπειες στη δημόσια τάξη και ασφάλεια, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι οι μετανάστες αυτοί στερούνται πόρων για τη διαβίωσή τους».

Το νοσηρής έμπνευσης κείμενο αφορά βέβαια κρατουμένους που το μόνο τους έγκλημα είναι μια διοικητική παράβαση: θα μπορούσε να οφείλεται στο γεγονός πως ένας εργοδότης, που παραμένει ελεύθερος, δεν κολλούσε -παρανομώντας- τα προβλεπόμενα ένσημα στους αλλοδαπούς υπαλλήλους του.

Σε ένα υποκριτικό κρεσέντο, το Νομικό Συμβούλιο ισχυρίζεται πως όλα τούτα γίνονται για το καλό των κρατουμένων (!): «Προστατεύεται συγχρόνως με το δημόσιο συμφέρον και το ατομικό τους συμφέρον, αφού πρόκειται για ευάλωτα άτομα, χωρίς μόνιμη διαμονή, χωρίς νόμιμα έγγραφα και χωρίς δυνατότητα να εργασθούν και κινδυνεύουν να πέσουν σε μεγάλη ένδεια ή σε παράνομα κυκλώματα εκμεταλλεύσεώς τους».

Πηγή: «Εφημερίδα των Συντακτών»