Νηστεία, προσευχή και …μουρουτέλαιο

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η ελληνική κοινωνία πρέπει να διαλέξει. Μεταξύ του Σαμαρά ο οποίος όχι μόνο είναι θρησκευόμενος, αλλά έχει επιβάλει σε ολόκληρη την κοινωνία νηστεία και του Τσίπρα ο οποίος είναι πιθανόν να τρώει σπλινάντερα ακόμη και την Μεγάλη Παρασκευή. Μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα ένας άνθρωπος ο οποίος δεν κοινωνεί και δεν εξομολογείται όπως έκαναν τόσοι και τόσοι πιστοί πολιτικοί όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος, ο κατάδικος Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, ο επίσης καταδικασμένος Πάνος Ψωμιάδης, ο ομοτράπεζος του Αρχιεπισκόπου Λαυρέντης Λαυρεντιάδης και ο συνέταιρός του και καταζητούμενος Πέτρος Κυριακίδης; Μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων αν δεν έχει γονατίσει να προσκυνήσει το χέρι του Άνθιμου όπως ο Βενιζέλος και του Σεραφείμ Πειραιώς όπως ο Παναγιώταρος;

Ο Σίμος Κεδίκογλου, αυτός ο αναμάρτητος, ζήτησε από τον Τσίπρα να δηλώσει τι πιστεύει. Και δεν φοβάται μην του αντιστρέψει κάποιος το ερώτημα. Τι πιστεύει αυτός που τιμωρεί τους πολίτες της χώρας, σκοτώνει το λαό του και παίρνει από αυτούς που δεν έχουν όχι χιτώνα, αλλά παντελόνι να φορέσουν για να τα δώσει σε αυτούς που έχουν κουστούμια από το Μιλάνο;

Η ΝΔ του κυρίου Σαμαρά έχει φύγει προ πολλού από το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» και προσανατολίζεται σταθερά στο «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών». Ο Σαμαράς ακούει φωνές. Όχι δεν είναι ούτε ο Μουρούτης, ούτε ο Λαζαρίδης. Είναι ο ίδιος ο Θεός, με τον οποίο κατά παραδοχή του συνομιλεί.

Την περίοδο του Mεσαίωνα ήταν αρκετοί αυτοί που άκουγαν τη φωνή του Θεού και στο όνομά του έκαιγαν μάγισσες. Στην πρόσφατη ιστορία αυτόν τον πολιτικό φονταμενταλισμό εξέφρασε ο πατέρας Μπους,που αποφάσισε να σκοτώσει ανθρώπους στον Περσικό αφού συνομίλησε και αυτός με τον Θεό. Ο Σαμαράς έχοντας κατά καιρούς εξασφαλίσει την πιστοποίηση της Παναγίας σηκώνει το χέρι και δείχνει δαίμονες. Το δίλημμα είναι «ή με τον Σαμαρά ή με τον Σατανά».

Ίσως σε άλλη περίπτωση ένας τέτοιος ισχυρισμός περί συνομιλιών με τα Θεία, θα οδηγούσε ως τον προθάλαμο μιας ψυχιατρικής κλινικής ή στην καλύτερη περίπτωση σε μοναστήρι. Στην Ελλάδα οδηγεί στην πρωθυπουργία.

Στην περίπτωση Σαμαρά, η ενοχοποίηση των αντιπάλων μέσα απ την πίστη και η δική του απενοχοποίηση μέσα από το θρησκευτικό συναίσθημα, δεν είναι εύρημα. Είναι αδιέξοδο και πεποίθηση. Ο πρωθυπουργός της χώρας πραγματικά πιστεύει σε πολλές ρατσιστικές θέσεις, μεταξύ των οποίων είναι και αυτή που μετρά τους ανθρώπους από την πιο ιδιαίτερη σχέση τους, αυτή με το μεταφυσικό.

Ο Σαμαράς δεν είναι σε θέση να μιλήσει για όσα δημιουργεί η πολιτική του. Υλοποιώντας τις προσταγές της επίσης καλής χριστιανής Μέρκελ, φτάνει ως το ταμείο και καταλαβαίνει πως πρέπει να πληρώσει. Έτσι ενεργοποιεί τα πιο αναχρονιστικά όπλα, από την εποχή του Εμφυλίου, στα οποία πιστεύει, θεωρώντας πως ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς χριστιανούς, μπορεί επιτέλους να τον κατατάξει στους καλούς. Η συνταγή λοιπόν είναι λιτότητα ως νηστεία, προσευχή και …μουρουτέλαιο για να δουλεύει η μονταζιέρα.