Αν πω ότι δεν τις περίμενα θα είναι ψέμα. Από το βράδυ που ο Κορκονέας δολοφονούσε εν ψυχρώ τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, από εκείνο το κοινωνικό κύμα που σηκώθηκε, την αγανάκτηση, το θυμό, την οργή, την ένοιωθες στον αέρα. Πηχτή, να την κόβει το μαχαίρι. Ήταν ο ήχος του όπλου που θα μας διέκρινε, θα μας ξεχώριζε και θα μας χώριζε. Για πάντα.
Κι ύστερα ήρθε το Καστελόριζο. Εκείνο το πλάνο του Πρωθυπουργού ΓΑΠ, με την μωβ γραβάτα, φόντο τις βαρκούλες και ύφος business as usual, να μας ανακοινώσει ότι θα γίνουμε μια ακόμη χάντρα στο κομπολόι της κοινωνικής κτηνωδίας του ΔΝΤ.
Και χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, γιατί δεν πείστηκαν ότι το Μνημόνιο θα είναι ευλογία, γιατί δεν άκουσαν τους «σφάξε με αγά’μ να αγιάσω», γιατί δεν πίστεψαν ότι έχουν αμαρτίες που έπρεπε να τιμωρηθούν για αυτές. Κι ύστερα ήρθε η τραγωδία της Marfin.
Ήμουν στο δρόμο εκείνη τη μέρα. Εκείνη την ώρα. 100-120 μέτρα από το κτίριο της Marfin. Στα πεζοδρόμια με αλυσίδες οι ΜΑΤατζηδες. Δεν σε άφηναν καν να σταθείς στο πεζοδρόμιο. Είναι απορίας άξιο πως θα μπορούσε κάποιος/κάποιοι να σπάσουν το κορδονι των ΜΑΤ και να πετάξουν τις μολότοφ. Άλλωστε, όπως αναμενόταν, δεν μάθαμε ποτέ τους… δράστες. Τους φυσικούς δράστες, γιατί τους ηθικούς τους ξέρουμε όλοι κ. Χρυσοχοϊδη. Και οι διαδηλώσεις μετά τις 5 Μαΐου του 2010, απομαζικοποιηθηκαν. Προσπαθούσαμε όλοι να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Οι τηλε-ευαγγελιστές ρητόρευαν, διαδήλωνες? Ήσουν φονιάς.
Κι ύστερα ήρθαν οι Αγανακτισμένοι αλλά και ο Ιούνης του 2011, η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και η απίστευτη κτηνωδία της καταστολής. Όσοι μοιραστήκαμε την 29η Ιούνη του 2011, όσοι πιστέψαμε ότι μέχρι εδώ ήταν, εκεί θα αφήσουμε κάποιο κομμάτι από το κορμί μας, θα έχουμε πάντα κάτι να μας δένει. «Ούτε στον πόλεμο δεν γίνονται αυτά» ήταν η φράση του γιατρού που πάλευε να σκουπίσει τα αίματα, μέσα στο μετρό του Συντάγματος.
Τον Φλεβάρη του 2012, με κυβέρνηση Παπαδήμου, ενός τύπου φυτευτού και εκλεκτού της ΕΕ, ζήσαμε ένα δεύτερο μακελειό. Χιλιάδες κόσμου στο δρόμο, απόγνωση από το ξύλο και τα χημικά, κάηκε το Αττικό. Μιντιακός κλαυθμός και οδυρμός.
Κι ύστερα η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η προστασία των μεταναστών και των προσφύγων, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, το «ΟΧΙ», η ήττα.
Τι μου άφησε αυτή η δεκαετία; Ένα αόρατο, αλλά ισχυρό νήμα. Όσες πολιτικές διαφορές και διαφωνίες κι αν έχω, ξέρω, γνωρίζω τους συμμάχους μου. Με όσους φωνάξαμε απέναντι στους «Γερουν γερά», με όσους διαδηλώσαμε απέναντι στη κοινωνική καταστροφή που συντελούνταν, με όσους δώσαμε ή δεχτήκαμε ένα χέρι βοήθειας για να μην τσαλαπατηθούμε από τα αποκτηνωμένα «όργανα της τάξης», με όσους νικήσαμε και ηττηθήκαμε, με όσους προστατέψαμε και μας προστάτεψαν. Οι σύμμαχοι μου. Ένα νήμα που θα μας ενώνει για πάντα. Το νήμα αυτής της δεκαετίας.
