Νέα Υόρκη: Μια σχέση πάθους

Νέα Υόρκη. Η πόλη των δισεκατομμυριούχων αλλά και η πόλη των απόρων από επιλογή –το γνωστό λόμπι των homeless–, αφού το φορολογικό του απόρου είναι λιγότερο από του εργαζόμενου πολίτη και του παραχωρείται άνετο σπίτι σε σχέση με τον μέσο εργαζόμενο οικογενειάρχη που σκίζεται να πληρώσει ένα συμβατικό διαμέρισμα 80 τετραγωνικών (ποσό με το οποίο θα νοίκιαζες έως και έπαυλη στο Καστρί). ΟΚ, δεν συγκρίνουμε τα μισθολογικά κριτήρια με της Ελλάδας. Παρ’ όλα αυτά, σε αυτό το νησί με το άσβεστο φως δεν επιβιώνεις αν δεν εργάζεσαι σε ρυθμούς Μπένι Χιλ.

Ολα αυτά για το Μανχάταν και όχι τα πέριξ, όπου οι ρυθμοί είναι πιο ήπιοι σε όλα. Με όλα τα περίεργα και τα στραβά της θα είναι και θα παραμείνει η πόλη των πόλεων. Είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό θα μπορούσε να δεις κανείς σε αστικό τοπίο, χτισμένο με μοναδική μεγαλοπρέπεια. Είναι αυτό το δέος που σε πιάνει καθώς αντικρίζεις τους επιβλητικούς ουρανοξύστες και το σύμπλεγμα αρχιτεκτονικής των περισσότερων κτιρίων.

Φέρνοντάς με λοιπόν ο τροχός της ζωής μου να ζήσω σε αυτή την τρελή σε όλες τις εκφάνσεις της πόλη, ανακαλύπτω ότι ξαφνικά στα 40 φεύγα δεν έχω βιώσει ούτε το ένα δέκατο των εμπειριών που θα μπορούσα να δοκιμάσω. Στη Νέα Υόρκη μπαίνεις σε μια φιλοσοφία να ανακαλύπτεις non stop αμέτρητα πράγματα και φοβάσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσεις το καθετί που σου προσφέρεται σε επίπεδο γνώσης, διασκέδασης αλλά και διαπροσωπικών σχέσεων. Μια πόλη με τόσα εκατομμύρια κόσμο που ενώ θα έπρεπε να είναι τόσο απρόσωπη, είναι απίστευτο πόσο γρήγορα συνάπτεις σχέσεις με αυτόν που θα βρεθεί δίπλα σου. Με όλα τα στραβά της, με βασικότερα τη συγκοινωνιακή υποδομή του μετρό και το κυκλοφοριακό της πρόβλημα, είναι εκπληκτική η αλληλοβοήθεια που αναπτύσσεται στο δευτερόλεπτο μεταξύ συνεπιβατών. Η έλλειψη ασανσέρ και κυλιόμενων σκαλών στους περισσότερους σταθμούς των υπογείου καθιστά ακόμη δυσκολότερη τη μετακίνηση μαμάδων και μπαμπάδων αλλά και αναπήρων. Οσες φορές όμως αντιμετώπισα πρόβλημα με τη μεταφορά καροτσιού πάντα –ναι, πάντα– είχα κάποιον να μου απευθύνει το γνωστό: «Sir, do you need some help?».

Ενα πραγματικό χωνευτήρι λαών, που όμως οι κουλτούρες εξομοιώνονται και παντρεύονται τόσο αρμονικά μεταξύ τους χωρίς να είναι απαραίτητη η αλλοίωσή τους. Και πραγματικά αυτό καθιστά αυτονόητο το γεγονός ότι το παιδί σου μαθαίνει να συμβιώνει με όλες τις φυλές του Ισραήλ σε ένα θεαματικό πολυπολιτισμικό περιβάλλον, κάτι που στην Ελλάδα θεωρείται ακόμη ταμπού. Με ρώτησε κάποια στιγμή ο γιος μου στις πρώτες του απορίες του κατά την άφιξή μας: «Μπαμπά, γιατί αυτό το παιδάκι είναι μαύρο;» και του απάντησα: «Εσύ γιατί είσαι άσπρο;». Τέτοια παιδικά βιώματα και μόνο διαλύουν κάθε καχυποψία στον παιδικό νου ότι το διαφορετικό χρώμα δεν είναι διάκριση.

Για μένα θεωρείται ο τόπος που δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με καμιά άλλη πόλη στον κόσμο, γιατί αν μπορούσε να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη αυτή θα φάνταζε φτωχός συγγενής. Μοιάζει να βουτάς μέσα σε σκηνικό της αγαπημένης σου ταινίας και να συνειδητοποιείς ότι όλα είναι live. Και έτσι όπως χάνεσαι στο ντελίριο των φώτων, των κτιρίων, της μάζας, της γκλαμουριάς και των άπειρων πηγών πληροφορίας, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι χωρίς ρευστό και connections (διασυνδέσεις) δεν μπορεί παρά να είσαι απλός θεατής. Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι κάθε είδους απόλαυση που αφορά πολιτισμό, κουλτούρα, φυσικό τοπίο, γεύση, τεχνολογία, μουσική, αρχιτεκτονική δεν λύνεται αν δεν εργαστείς, ώστε να εισπράττεις και να επενδύεις ταυτόχρονα σε όλα αυτά τα καλούδια. Χωρίς όμως να παραβλέπεις τον κίνδυνο της υπερκατανάλωσης –που, θέλοντας και μη, αυτή η πόλη και το σύστημά της απροκάλυπτα προωθεί– γιατί διαφορετικά περνάς στην πλευρά της απληστίας, όπου η αφθονία φέρνει την κακομοιριά.

Αποτελεί λοιπόν ένα συνονθύλευμα αντιθέσεων που από τη μια νιώθεις ότι είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον πλανήτη που βιώνει τέτοια εμπειρία και από την άλλη οι ρυθμοί της καθημερινότητας και της απίστευτης εγρήγορσης σε εξωθούν σε ένα love-hate relationship (σχέση αγάπης μίσους). Αλλά κάπως έτσι δεν είναι και οι παθιασμένες σχέσεις;

– Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Docville της εφημερίδας Documento. 

– O Αντώνης Λιαμής είναι photo editor.