Ναζίμ Χικμέτ: Η πιο όμορφη θάλασσα…

Ο Ναζίμ Χικμέτ Ραν (Nazim Hikmet Ran), όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη στις 1902, στους κόλπους μιας ευυπόληπτης οθωμανικής οικογένειας της πόλης, με γερμανοπολωνικές ρίζες από τη μητρική πλευρά. Ο πατέρας του Χικμέτ Μπέης ήταν ανώτερος αξιωματούχος του Σουλτάνου και η μητέρα του Τζελίλ Χανίμ, εγγονή του γερμανικής καταγωγής οθωμανού στρατάρχη Μεχμέτ Αλή Πασά (Λούντβιχ Ντιτρόιτ, το γερμανικό του όνομα). Πέρασε πολλά από τα παιδικά του χρόνια κοντά στο παππού του στις διάφορες περιπλανήσεις του ως ανώτερος κρατικός αξιωματούχος στη Μικρά Ασία, λόγω της διάστασης των γονέων του.

Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη και το 1918 αποφοίτησε από την Οθωμανική Ναυτική Σχολή. Ακολούθησε καριέρα αξιωματικού στο πολεμικό ναυτικό και εντάχθηκε στο πλήρωμα του καταδρομικού Χαμηδιέ. Ένα χρόνο αργότερα αρρώστησε σοβαρά και το 1920, μεσούσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας, απαλλάχθηκε από τα στρατιωτικά του καθήκοντα για λόγους υγείας.

Το 1921 μαζί με δύο φίλους του ζήτησε να πολεμήσει στο πλευρό του , που πολεμούσε τις Ελληνικές Δυνάμεις στη Μικρά Ασία. Μάλιστα, έγραψε κι ένα ποίημα, που εξυμνούσε τα στρατιωτικά κατορθώματα του τουρκικού στρατού και τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία. Ο Κεμάλ εκτίμησε πολύ τις πνευματικές του ικανότητές και αντί για το μέτωπο τον διόρισε διευθυντή ενός εξέχοντος σχολείου της Τουρκίας.

Ο Χικμέτ, που είχε αρχίσει να γίνεται γνωστός για τις κομμουνιστικές του ιδέες, ήλθε γρήγορα σε σύγκρουση με τους συντηρητικούς προϊσταμένους του. Τον Σεπτέμβριο του 1921 εγκατέλειψε την Τουρκία και με πρώτο σταθμό το Μπατούμι της Σοβιετικής Γεωργίας εγκαταστάθηκε τελικά στη Μόσχα, με σκοπό να μελετήσει από κοντά τα επιτεύγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Από το 1922 έως το 1925 σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στη Μόσχα, ενώ επηρεάστηκε καλλιτεχνικά από το κίνημα του ρωσικού , το οποίο εκπροσωπούσαν προσωπικότητες, όπως ο ποιητής και ο σκηνοθέτης Βσέβολοντ Μέγερχολντ.

Το 1924, μετά την εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Κεμάλ Ατατούρκ, επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα, ενώ ανέπτυξε κομμουνιστική δράση, για την οποίο συνελήφθη και παρέμεινε στη φυλακή για πολλά χρόνια. Το 1949 διαπρεπείς προσωπικότητες της τέχνης, όπως ο , ο και ο Πολ Ρόμπεσον ζήτησαν την απελευθέρωσή του.

Το 1951 αποφυλακίστηκε μετά την αμνηστία που χορήγησε στους πολιτικούς κρατούμενους η νέα κυβέρνηση του Αντνάν Μεντερές (ιδεολογικού προγόνου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογκάν). Τον ίδιο χρόνο, εγκατέλειψε την Τουρκία και εγκαταστάθηκε εκ νέου στη Μόσχα. Το 1956, λίγο μετά την έναρξη του στην Κύπρο, ζήτησε από τους Τουρκοκυπρίους να ζήσουν ειρηνικά με τους Ελληνοκυπρίους και να υποστηρίξουν τον αγώνα τους για την αποτίναξη της Βρετανικής Κατοχής στο νησί.

Ο Ναζίμ Χικμέτ Ραν πέθανε στη Μόσχα στις 1963 από καρδιακή προσβολή και τάφηκε στο ονομαστό κοιμητήριο της ρωσικής πρωτεύουσας Νοβοντονίτσκι. Το 2009 η κυβέρνηση Ερντογκάν τού απέδωσε μετά θάνατον και πάλι την τουρκική ιθαγένεια, η οποία του είχε αφαιρεθεί το 1959. Η επιθυμία του να ταφεί κάτω από ένα πλάτανο σ’ ένα οποιοδήποτε νεκροταφείο της Μικράς Ασίας δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα.

Το έργο του

Ο Χικμέτ υπήρξε έξοχος χειριστής της γλώσσας και σπουδαίος λυρικός ποιητής. Εισήγαγε τον ελεύθερο στίχο κι ένα ευρύ φάσμα νέων θεμάτων στην ποίηση, επηρεάζοντας σημαντικά την τουρκική λογοτεχνία της δεκαετίας του ’30. Στην αρχή έγραφε πατριωτικά ποιήματα, αλλά στη συνέχεια, όταν γνώρισε στη Μόσχα τον ρωσικό φουτουρισμό, εγκατέλειψε τις παραδοσιακές ποιητικές φόρμες, χρησιμοποιώντας εξαιρετικά πληθωρικές ποιητικές εικόνες, σε εντυπωσιακούς και απρόσμενους συσχετισμούς. Αργότερα, πάντως, ο τόνος αυτός μετριάστηκε. Η κριτική τον έχει χαρακτηρίσει ως «ρομαντικό κομουνιστή» και «ρομαντικό επαναστάτη».

Εκτός από ποίηση, ο Χικμέτ έγραψε το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Οι Ρομαντικοί και ορισμένα θεατρικά έργα, το πιο γνωστό από τα οποία έχει τον τίτλο «Άραγε υπήρξε ο Ιβάν Ιβάνοβιτς;» Μετά τον θάνατό του όλα του έργα, που ήταν προηγουμένως απαγορευμένα από τη λογοκρισία, εκδόθηκαν και γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην Τουρκία.

Στα ελληνικά, ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ μετέφρασε ο και ορισμένα από αυτά μελοποίησαν ο και ο Θάνος Μικρούτσικος.

Το ποίημά του Kız Çocuğu (Το μικρό κορίτσι) είναι μια έκκληση για την ειρήνη από ένα επτάχρονο κοριτσάκι, δέκα χρόνια μετά το θάνατό του στη Χιροσίμα. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά αντιπολεμικά τραγούδια και το έχουν ερμηνεύσει σπουδαίοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα, όπως η Τζόαν Μπαέζ, οι The Byrds, ο Πολ Ρόμπσον, οι This Mortal Coil, και The Fall. Στον αγγλόφωνο κόσμο είναι γνωστό με τους τίτλους I Come and Stand At Every Door, I Come and Stand At Your Door και Hiroshima Girl. Την προσαρμογή των στίχων έκανε ο Μπομπ Σίγκερ, ενώ η μουσική βασίζεται σε λαϊκό σκοπό της Σκωτίας.

Το 2001 ο γνωστός Τούρκος πιανίστας και συνθέτης Φαζίλ Σαί, συνέθεσε το ορατόριο Ναζίμ, σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ.

ΧΙΡΟΣΙΜΑ

Υπήρχε αυτό το κοριτσάκι στην Ιαπωνία

Ήταν μικρούτσικο κι΄ αδύνατο.

Υπήρχε ένα σύννεφο στον κόσμο

Που΄ χε για δουλειά του να σκοτώνει.

Το σύννεφο σκότωσε τον παππού της μικρής.

Σκόρπισε τις στάχτες του στον αέρα

Κι΄ ύστερα ξαφνικά χτύπησε τον πατέρα της

Και την ίδια.

Κι΄ ακόμα δεν χόρτασε

Ψάχνει για νέα θύματα.

Το λένε ατομικό θάνατο

Και σκούζει σα δαιμονισμένο στο σκοτάδι.

Υπήρχε αυτό το κοριτσάκι στην Ιαπωνία

Ήταν μικρούτσικο κι΄ αδύνατο.

Υπήρχε ένα σύννεφο στον κόσμο

Που΄ χε για δουλειά του να σκοτώνει.

Αυτό το σύννεφο σκότωσε τον παππού της μικρής.

Ας ενωθούμε να κλείσουμε το στόμα του δράκου.

Ας πολεμήσουμε ενάντια στον πόλεμο

Να καταστρέψουμε το δράκο.

Ας ενωθούμε να κλείσουμε το στόμα του δράκου.

Ας πολεμήσουμε ενάντια στον πόλεμο

Να καταστρέψουμε το δράκο.

ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Η περιπέτειά μου άρχισε

μια νύχτα, που το χιόνι έφτανε ως τα γόνατα,

με τράβηξαν απ΄ το τραπέζι του δείπνου,

με πέταξαν σ΄ ένα περιπολικό,

με πακετάρισαν σ΄ ένα τρένο

και μ΄ έκλεισαν σ΄ ένα δωμάτιο.

Εδώ και τρεις μέρες συμπληρώθηκαν εννιά χρόνια.

Στο διάδρομο ο άνθρωπος πάνω στο φορίο πεθαίνει μ΄ ορθάνοιχτο στόμα ,

με τη θλίψη απ΄ το πλήθος των σιδερένιων χρόνων στο πρόσωπό του.

Σκέφτομαι την απομόνωση.

Πρώτα 76 μέρες με τη σιωπηλή εχθρότητα της κλειστής πόρτας.

Κατόπιν 7 βδομάδες στο αμπάρι κάποιου πλοίου.

Ακόμα δεν είχα ηττηθεί:

Το κεφάλι μου ήταν o δεύτερος άνθρωπος στο πλευρό μου.

Έχω ξεχάσει τα πρόσωπά τους,

θυμάμαι μόνο μια μακρόστενη μεγάλη μυτερή μύτη.

Την ώρα που απαγγέλλανε την απόφασή μου είχαν μιαν έννοια μόνο:

να φαίνονται επιβλητικοί.

Φαινόντουσαν περισσότερο σαν αντικείμενα παρά σαν άνθρωποι.

Σαν ρολόγια τοίχου, ανόητοι και υπερόπτες

και σαν χειροπέδες, αλυσίδες κ.λ.π. θλιβεροί και αξιολύπητοι.

Μια πολιτεία χωρίς σπίτια και δρόμους.

Τόνοι ελπίδας, τόνοι θλίψης.

Από τετράποδα μόνο γάτες.

Ζω σ΄ ένα κόσμο απαγορεύσεων.

Να μυρίζεις τις παρειές της αγαπημένης σου, απαγορεύεται.

Να τρως στο ίδιο τραπέζι με τα παιδιά σου, απαγορεύεται.

Να σφραγίσεις ένα γράμμα που ήδη έγραψες ή να λάβεις ένα σφραγισμένο γράμμα, απαγορεύεται.

Να σβήσεις το φως όταν πηγαίνεις για ύπνο, απαγορεύεται.

Να παίξεις τάβλι, απαγορεύεται.

Και δεν απαγορεύεται αυτό μόνο που μπορείς να κρύβεις στην καρδιά σου και να έχεις στο χέρι σου: ν΄ αγαπάς, να σκέφτεσαι και να κατανοείς.

Στο διάδρομο ο άνδρας στο φορείο πέθανε.

Τον πήρανε.

Τώρα δεν υπάρχει ελπίδα, ούτε θλίψη ούτε ψωμί ούτε νερό ούτε ελευθερία ούτε φυλακή ούτε η επιθυμία της γυναίκας, ούτε δεσμοφύλακες ούτε κοριοί στο κρεβάτι ούτε γάτες να στέκονται και να τον κοιτάζουν περίεργα.

Η δουλειά τέλειωσε.

Αλλά η δική μου συνεχίζει, το κεφάλι μου εξακολουθεί ν΄ αγαπά, να σκέφτεται, να καταπιεσμένος θυμός μου εξακολουθεί να με τρώει κι΄ απ το πρωί το συκώτι μου πονάει διαρκώς.