Να πάψουμε να είμαστε φυλακισμένοι της ιστορίας

Ο υπουργός Εξωτερικών σημείωσε πως πρόκειται για “πατριωτική” συμφωνία, προτρέποντας: “Να πάψουμε να είμαστε φυλακισμένοι της ιστορίας”.

Εξήγησε μάλιστα πως αντίθετα με τον εθνικισμό, ο πατριωτισμός καμαρώνει, αγαπάει τα πάτρια εδάφη, τις πάτριες παραδόσεις. “Είναι μικρό πράγμα η χώρα να αλλάζει το όνομα και το σύνταγμά της; Και εμείς μετά θα επικυρώσουμε”, αναρωτήθηκε ο κ. Κοτζιάς απευθυνόμενος στη ΝΔ.

“Έχετε κάνει ποτέ σοβαρές διαπραγματεύσεις; Η μόνη σοβαρή είναι η διαπραγμάτευση-πακέτο, όπου θα δώσεις αυτό που θέλει ο άλλος, και θα σου δώσει ό,τι θες. Στηρίζουμε τη διαπραγμάτευση σε αυτό που βρίσκουμε μπροστά μας”, συμπλήρωσε.

Ο Νίκος Κοτζιάς στη συνέχεια ανέφερε: “Ακούω τον Ιβάνοφ, το VMRO να λένε ότι μας παραδίδουν τα πάντα. Πώς γίνεται και εμείς να παραδίδουμε τα πάντα και αυτοί να μας παραδίδουν τα πάντα;”

Όπως σημείωσε, η χώρα χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: σε αυτούς που θέλουν λύση, και σε αυτούς που έχουν δημιουργήσει όλα τα προβλήματα. “Είστε οπαδοί της αδράνειας και της εκκρεμότητας. Η διεθνής συμφωνία είναι πρόοδος”, είπε προς τη Νέα Δημοκρατία.

“Η ΝΔ κυβέρνησε 10 χρόνια με επτά υπουργούς και ακόμα και σήμερα δεν κατάλαβα τη θέση της. Υπάρχουν στιγμές καλής διπλωματίας αλλά και κακής, όπως τα επτά χρόνια διαπραγματεύσεων”, σημείωσε.

Να τονίσουμε ότι ο Υπουργός Εξωτερικών , αποκάλυψε με έγγραφα ντοκουμέντα  τους απαράδεκτους χειρισμούς των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η διαπραγμάτευση στηρίζεται σε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Το Μακεδονικό χωρίστηκε σε τέσσερις περιοχές με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913. Αν λέμε ότι δεν αναγνωρίζουμε εμείς αυτή τη συνθήκη, ο Ερντογάν θα λέει ότι δεν αναγνωρίζει τη Συνθήκη της Λωζάννης, σημείωσε. Υποστήριξε ότι υπήρξαν στιγμές «καλής» διπλωματίας και «κακής» διπλωματίας. Χαρακτήρισε καλή την περίοδο του Καραμανλή στο Βουκουρέστι αλλά κακή μια επταετία που η χώρα διαπραγματεύονταν το όνομα «Μακεδονία-Σκόπια» ως διεθνές όνομα και εσωτερικό το σκέτο «Μακεδονία». Τότε δεν υπήρχε Erga Omnes.

Κάνοντας χρήση αποχαρακτηρισμένων εγγράφων (και λέγοντας ότι δεν θα τα δημοσιοποιήσει τώρα όλα) ο υπουργός Εξωτερικών είπε:

* Τα ονόματα που έδωσε ο Νίμιτς ήταν το Βαντάσκι Μακεδονία που δεν ήθελε κανείς, το «Ανω Μακεδονία» που επίσης δεν ήθελε κανείς. Δεν θέλαμε το «Μακεδονία-Σκόπια» εμείς γιατί θα έμενε το Μακεδονία, ενώ η πΓΔΜ δεν ήθελε το Σκόπια-Μακεδονία γιατί θα έμενε το «Σκόπια». Πήγαμε στο «Βόρεια Μακεδονία». Λένε της ΝΔ ότι έχει αλυτρωτισμό αλλά αυτή η πρόταση ήταν η «καλύτερη στιγμή» της ΝΔ στη διαπραγμάτευση. Αυτό έλεγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μπορεί να είναι το αποτέλεσμα που αναζητούμε. Η ελληνική κυβέρνηση τότε είπε ότι ήταν το πιο σωστό. Το 2009 η τότε υπουργός απάντησε στον κο Νίμιτς «ασφαλώς αξίζει να συνεχιστεί η διαπραγμάτευση για αυτό το όνομα.

* Υπάρχει τεκμήριο ότι συμφωνούσατε με το Μακεδονία-Σκόπια. «Ναι υπάρχουν τηλεγραφήματα», αποκάλυψε. Μάλιστα είπε ότι η τότε κυβέρνηση επέμεινε σε αυτό, αλλά είχε διαμηνύσει στον Νίμιτς ότι δεν μπορεί να το προχωρήσει σε προεκλογική χρονιά.

* Η ιθαγένεια είναι δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού του κράτους και δεν είναι τόσο φοβερή όσο παρουσιάζεται γιατί υπάρχει πρόβλεψη στη συμφωνία ότι είναι «σλαβικά». Επικαλέστηκε την απόφαση του ΟΗΕ το 2001 και τα διαβατήρια που σφραγίζαμε τα οποία έλεγαν «Μακεδονία» και εμείς βάζαμε απλά μια «σφραγιδούλα» ότι διαφωνούμε.

* Σε ότι αφορά το χρονοδιάγραμμα προσαρμογής επικαλέστηκε την συμφωνία Δυτικής-Ανατολικής Γερμανίας που υπήρξε μεταβατική περίοδο τεσσάρων ετών για την προσαρμογή των εγγράφων. Όπως είπε η πΓΔΜ έχει ένα εκατομμύριο μετανάστες και απαιτείται χρόνος να αλλάξουν τα διαβατήριά τους.

* Στο θέμα της γλώσσας σημείωσε ότι το 1954 αναγνωρίστηκε. Μετά ο κος Αβέρωφ την αναγνώρισε δημοσίως. Το 1977 έγινε δεκτή η κυριλλική γλώσσα και αναρτήθηκε στις επίσημες γλώσσες του ΟΗΕ. Το 1992 στον οργανισμό ISO απουσίαζε η ελληνική πλευρά.

* Αναφορικά με το erga omnes ο υπουργός Εξωτερικών υποστήριξε ότι σε πρώτη φάση ο Αντώνης Σαμαράς ήταν υπέρ της ονομασίας «Μακεδονίας». Μετά είπε όχι και επέμεινε ενάντια στον Κων/νο Μητσοτάκη. Στη συνέχεια δεν υποστήριξαν το erga omnes αλλά να υπάρχει ένα όνομα μόνο για τις διακρατικές σχέσεις, «για πάσα διεθνή χρήση, όχι για πάσα χρήση».