Να μην ξεχάσω…

Το 2010, ξεκίνησα να κρατώ ένα πολιτικό ημερολόγιο με «ειδήσεις» και άρθρα.  Για να μην ξεχάσω. Αλλά και για να μην συγχωρήσω.

Να μην ξεχάσω την εμπάθεια των επιθέσεων στον «διεφθαρμένο λαό», να μην ξεχάσω τις βιτριολικές πένες βουτηγμένες στο μελάνι της ηθικολογίας.

Να μην ξεχάσω τις γελοίες αναλύσεις για το σκάρτο διαχρονικό DNA του Έλληνα, αυτό που υπήρχε ερήμην του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος.

Να μην ξεχάσω τις αποιδεολογικοποιημενες μπουρδες για το λαό που εμφανιζόταν ως ένα  ηθικό και όχι ως πολιτικό υποκείμενο.

Να μην ξεχάσω τις ζωγραφιές τους που απεικόνιζαν την κοινωνία σαν αταξικό όχλο, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευομένους, χωρίς  εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους.  Αυτούς που έδειχναν με το δάχτυλο το λαό σαν το κατώτερο στρώμα,  μια εχθρική μάζα.

Να μην ξεχάσω ότι ολόκληρη η πολιτική διαχείριση της επιβολής του Μνημονίου έγινε με περίσσεια ενοχοποίησης και απουσία  λαϊκής νομιμοποίησης. «Δεν είσαι φτωχός» του φώναζαν στα τηλεπαράθυρα, «ένοχος είσαι».

Να μην ξεχάσω ότι απαιτούσαν οι δημοτικές εκλογές του 2010 να νομιμοποιησουν τα μνημόνια. Ψηφίζεις Καμίνη,  Μπουτάρη, Σγουρό; Γουστάρεις  την πολιτική αλητεία;  Άρα τα αποδέχεσαι, άρα βγάλε και το σκασμό.

Κι είναι τόσο αστείο, οι «πολιτικοί», οι Καμίνηδες, οι Μπουτάρηδες  και οι λοιποί συγγενείς, αυτοί που αποδέχτηκαν να γίνουν τα πιόνια της πιο απολίτικης και λαϊκιστικής πρακτικής, να μας κουνάνε το δάχτυλο για τον λαϊκισμό.

Να μην ξεχάσω τα ανθρωπάκια που με την ίδια ευκολία που διαφήμιζαν τα τραπεζικά προϊόντα και την «πατριωτική» κατανάλωση, με την ίδια ευκολία λοιδορούσαν τον διεφθαρμένο και ηδονοθηρικό λαό.

Να μην ξεχάσω τους καλοταϊσμένους που ζητούσαν τα ρέστα διότι λέει, ο λαός δεν έδρασε έγκαιρα να ανατρέψει το σύστημα. Αυτό βέβαια δεν ήταν και κάτι φοβερά πρωτότυπο. Αναμάσημα ήταν, το είχε πει και ο Παττακός: μα δεν μας ανέτρεψαν…

Να μην ξεχάσω την πρακτική που θα έφτυνε ακόμη και πρωτοετής φοιτητής στατιστικής αλλά  θα την χειροκροτούσε ο Γκαίμπελς: επιλεγούμε μεμονωμένα και ακραία παραδείγματα, τα γενικεύουμε και μετά εξομοιώνουμε το λαό με το αυθαίρετο δείγμα μας.

Να μην ξεχάσω τις ζητωκραυγές τους για την άμωμη Γερμανία, που περιφέρεται ανά τον κόσμο μπουκώνοντας με μίζες την εξουσία.

Να μην ξεχάσω τους έκθαμβους με το γεγονός ότι η διαφθορά του συστήματος «εκδημοκρατίστηκε» και  το πρόβλημα  της κρίσης μετατράπηκε σε «ηθική παρακμή» του λαού.

Να μην ξεχάσω τους αυτοδίδακτους ψυχαναλυτές, που έστησαν τα ντιβάνια τους στις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Αυτούς  που φώναζαν, «δες επιτέλους ανθρωπάκο τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Και τρόμαξε». Αλλά μη φοβάσαι, εμείς θα σου καλύψουμε το δαιμονικό πρόσωπο της Εξουσίας Μέδουσας.

Αλλά να μην ξεχάσω ότι σε αυτό το κρεσέντο πληρωμένης βλακείας και λαϊκισμού,  που οι ιεροκήρυκες του βάφτισαν «ορθολογισμό», πάρα πολλοί σταθήκαμε απέναντι.

Να μην ξεχάσω τα ΜΑΤ, τα χημικά, το ξύλο, τη κτηνωδία τους στα κορμιά μας.

Να μην ξεχάσω ότι αρνηθήκαμε τις  τύψεις, τις Ερινύες τις γονυκλισίες συγχώρεσης, τα αυτομαστιγώματα και το θρήνο για τα ανύπαρκτα αμαρτήματα μας..

Να μην ξεχάσω ότι αρνηθήκαμε να γίνουμε το τραγί που το σφάζουν στο τρίστρατο με τη μαφιόζικη φαλτσέτα.

Αρνηθήκαμε να γίνουμε  το κοτόπουλο που του βρήκαν το ραγιάδικο κουμπί και το αποκεφαλίζουν κάθε βράδυ στα δελτία των 8.

Αρνηθήκαμε να γίνουμε οι Ιφιγένειες που θυσιάζονται, για να αποπλεύσει ο στόλος των κουρσάρων με τα αμπάρια γεμάτα με το δικό μας βιος.

Αρνηθήκαμε να ανεχτούμε τη διαπόμπευση που άσκησαν τα ασκέρια των Φαρισαίων και των Φιλισταίων.

Αρνηθήκαμε να σκύψουμε τον κώλο στο κωλοδάχτυλο της Αφροδίτης.

Αρνηθήκαμε στο κάθε τσουτσέκι τη δυνατότητα να γελοιοποιεί το θανατηφόρο χτύπημα που δέθηκε στον κόσμο της εργασίας.

Να μην ξεχάσω ότι στο πάρτι τους με τα μαστίγια, αρνηθήκαμε να κραυγάσουμε σφάξε με αγα’μ να αγιάσω.

Και τώρα που «έγινε η θάλασσα γιαούρτι» αρνούμαστε να ξεχάσουμε. Ακόμη και να συγχωρήσουμε.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr