Ν. Κασιμάτη: Αυτοί θα είναι πάντα με τον Παττακό, τον Σαμψών και τον Μπατίστα, εμείς με τον Φιντέλ Κάστρο

Αναφερόμενη
στην τελετή μνήμης στην Πλατεία της
Επανάστασης στην Αβάνα, όπου παρέστησαν
ξένοι ηγέτες και αξιωματούχοι, η Νίνα
Κασιμάτη επεσήμανε: “Πέρα από τη
φορτισμένη συγκέντρωση καθ’ εαυτή και
τις ομιλίες που ξεκίνησαν στις 7 το
βράδυ, αίσθηση μου προκάλεσε η μεγαλειώδης
πορεία των Κουβανών, αντρών, γυναικών,
γέρων, νέων ζευγαριών με τα μικρά παιδιά
τους, ώστε να φτάσουν στην Πλατεία.
Επρόκειτο για έναν λαϊκό επιτάφιο, μια
μακρά, αυθόρμητη, ζωντανή πολιτική
πορεία, ένα προσκύνημα τιμής και χρέους
προς τον πατέρα τους. Γι’ αυτό τον λόγο
άλλωστε ήταν διάχυτο ένα αίσθημα
αδελφοσύνης και αλληλοσυμπαράστασης.
Να μη λησμονούμε ότι ο κουβανικός λαός
είναι ταυτισμένος ψυχικά με τον
«Κομαντάντε» τους, όπως τον αποκαλούν,
και ηγέτη του κινήματος του ’53 και της
από τα κάτω Επανάστασης που ανέτρεψε
τον πραξικοπηματία Μπατίστα το ’59, γιατί
από τότε ουσιαστικά ξαναγεννήθηκαν
αποτινάζοντας τον ζυγό της αποικιοκρατίας
και της ξένης εκμετάλλευσης”.

Για
τον Φιντέλ Κάστρο ανέφερε: “Βεβαίως ο
Φιντέλ Κάστρο δεν ήταν μόνο επαναστάτης,
αλλά και ένας επίμονος οργανωτής μιας
σοσιαλιστικής κοινωνίας. Έτσι η μικρή
σε έκταση αυτή χώρα, από προτεκτοράτο
και διασκεδαστήριο των Αμερικανών,
έγινε η ανεξάρτητη χώρα του αντιστεκόμενου
και εθνικά υπερήφανου κουβανικού λαού,
καθώς και ένα τεράστιο πολιτικό μέγεθος,
αφού κατακτούσε το δικαίωμα στην
αυτοδιάθεση και πρόβαλλε τη δυνατότητα
για έναν περιφερειακό διεθνισμό και
μια ανεξάρτητη Λατινική Αμερική. Έκτοτε,
η διαρκής πίεση να ακυρωθεί το σοσιαλιστικό
πείραμα της Κούβας και να καμφθεί η
αντίσταση του λαού της, τόσο με την
απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων το ’61, όσο
και το οικονομικό εμπάργκο που επιβλήθηκε,
οπωσδήποτε γέννησε αδυναμίες στο σύστημα
διακυβέρνησης. Εν τούτοις, παρά ακόμη
και τις ακραίες συνθήκες φτώχειας που,
δεδομένου του εμπάργκο, έζησαν μετά την
κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο
κουβανικός λαός έμεινε ενωμένος. Τέτοιος
ήταν ο αντίκτυπος και η εμβέλεια της
Κούβας του Φιντέλ Κάστρο στο λαό του
και στους αντιστεκόμενους καταπιεσμένους
όλου του κόσμου, που στην εκδήλωση δεν
ήταν μόνο κουβανοί και λατινοαμερικάνοι,
αλλά από διάφορες εθνικότητες. Θυμάμαι
απλές Παλαιστίνιες μέσα στο συνεπαρμένο
πλήθος να κρατούν την παλαιστινιακή
σημαία και να αναφωνούν μαζί με όλους
«Φιδέλ, Φιδέλ». Πιστεύω ότι το στιγμιότυπο
αυτό, μαζί με την όλη εικόνα, συμπυκνώνει
την ουσία του συμβόλου”.

Όσον
αφορά στην παρουσία του Αλέξη Τσίπρα,
που ήταν ο μοναδικός Ευρωπαίος ηγέτης
στην τελετή, και το πώς υποδέχθηκε ο
λαός της Κούβας την ελληνική αντιπροσωπεία,
τόνισε: “Είχαμε πράγματι την τιμή να
είμαστε παρόντες στο μεγάλο αυτό παλλαϊκό
αντίο. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας εκ
της ιδιότητός του κατ΄αρχήν μετέφερε
το συλλυπητήριο μήνυμα του ελληνικού
λαού. Να μη λησμονούμε ότι ο Κάστρο ήταν
ελληνιστής με την έννοια της κλασικής
παιδείας που είχε, που προήγαγε στο λαό
του, και που προσπαθούσε πολιτισμικά
να εδραιώσει την αξία του ανθρωπισμού,
του αγαθού και της αρετής, όπως και ο
εθνικός ποιητής της Κούβας Χοσέ Μαρτί.
Από την άλλη πλευρά, ιστορικά ιδωμένο,
είμαστε και εμείς ένας λαός που εδώ και
αιώνες «τον μποδίζουν να βαδίσει» και
να πάρει ανεξάρτητος τις αποφάσεις για
τη ρότα του. Κι όμως έχει αντισταθεί
ηρωικά και αποφασιστικά, τόσο στην
Επανάσταση του 1821, στην Εθνική Αντίσταση
στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον
αντιδικτατορικό αγώνα.

Για
να έρθουμε στο σήμερα, τα τελευταία
χρόνια της οικονομικής κρίσης, που
πρόκειται για άλλη μία κρίση του
καπιταλισμού, η οποία και ήδη προκαλεί
κοινωνικές και πολιτικές ανακατατάξεις
παγκοσμίως γιατί οι λαϊκές πλειοψηφίες
αμφισβητούν τη λειτουργία και τα
αποτελέσματα του επικρατούντος
οικονομικού μοντέλου, αλλά και συνολικά
το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης
παγκοσμιοποίησης, η Ελλάδα και ο ελληνικός
λαός ανεβαίνουν σχεδόν μόνοι τους τον
δικό τους Γολγοθά. Η ΕΕ που στάθηκε
ανέτοιμη να αποτρέψει, αλλά και να
αντιμετωπίσει την χρηματοπιστωτική
κρίση και την κρίση της ευρωζώνης,
αυτοσχεδίασε στην πλάτη του ελληνικού
λαού. Μετακύλησε τα βάρη στους πιο
αδύναμους και επιβάλλοντας με αντάλλαγμα
τη διάσωση από τη χρεοκοπία διαφοροποίηση
και φιλελευθεροποίηση της οικονομίας
μας, χωρίς όμως να διασφαλίζει για όλους
τους πολίτες της ανεξαιρέτως όλα τα
στοιχειώδη κοινωνικά, οικονομικά και
ανθρώπινα δικαιώματα, όπως θα όφειλε,
αφού αυτός είναι ο λόγος της ύπαρξής
της. Η αλληλεγγύη συνεπώς που δεν μας
επιδείχθηκε, η άδικη καταπίεση που
υφιστάμεθα, μας ενώνει με τον κουβανικό
λαό. Και εξ αντανακλάσεως καταδεικνύει
και τους λόγους που ο Αλέξης Τσίπρας
ήταν ο μοναδικός Ευρωπαίος πρωθυπουργός
που παρέστη, πιστεύω σώζοντας την τιμή
της ΕΕ και των ηγετών της, οι οποίοι
ακριβώς επειδή πλέον δεν υπηρετούν το
κοινωνικό μοντέλο, αποστρέφονται και
πολεμούν τα υποδείγματα εναλλακτικής
οργάνωσης του κόσμου. Μια τέτοια ζωντανή
απόπειρα είναι η Κούβα, και αυτός μάλιστα
ήταν και ο λόγος που επέλεξα να μπω στην
αρχή της κοινοβουλευτικής περιόδου
στην Ομάδα Φιλίας. Η υποδοχή και η
φιλοξενία των Κουβανών ήταν εξαιρετική
και εγκάρδια, ο πρωθυπουργός
καταχειροκροτήθηκε ακόμη κι όταν μίλησε
για τους συμβιβασμούς που αναγκάστηκε
να κάνει μέσα στις ειδικές μας συνθήκες,
και βεβαίως στο δρόμο τον αναγνώριζαν,
τον χαιρετούσαν και τον ευχαριστούσαν
που είχαμε πάει. Χαίρομαι που η αποστολή
μας επιβεβαίωσε τις σχέσεις φιλίας με
τον κουβανικό λαό, καθώς και ότι
συμμετείχαμε έμπρακτα στο πένθος του”.

Απαντώντας
τέλος σε όσους από τη Νέα Δημοκρατία
επέκριναν το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα
στην Κούβα, σχολίασε: “Οι
πιο διαπρύσιοι κήρυκες του μίσους, οι
φίλοι του χουντικού Παττακού που έχουν
ανέβει ψηλά στην ιεραρχία της ΝΔ, αυτοί
που δηλώνουν «αντίπαλοι της ηγεμονίας
της Αριστεράς», δεν μπορούν να αναγνωρίζουν
για «Επανάσταση» πάρα μόνο εκείνη της
21ης Απριλίου 1967, που στη συνέχεια οδήγησε
και στο πραξικόπημα και τη διχοτόμηση
της Κύπρου. Αυτοί θα είναι πάντα με τον
Παττακό, τον Σαμψών και τον Μπατίστα,
κι εμείς θα είμαστε με τον Φιντέλ Κάστρο
που ήταν φίλος της Ελλάδας, που υποστήριζε
την αυτοδιάθεση της Κύπρου και που ύψωσε
στην Αβάνα άγαλμα του Μακαρίου”.