Tου Γιώργου Τσιάρα
Για την ακρίβεια, χωρίς αυτόν και τους σκληρούς αναρχοσυνδικαλιστές εργάτες της CNT-FAI, σαν τον γκαρδιακό του φίλο Φρανσίσκο Ασκάσο, που έπεσε μαχόμενος τη δεύτερη μόλις μέρα του λαϊκού ξεσηκωμού, εκείνο τον υπέροχο Ιούλη -μαχητές απροσκύνητοι, που πέρασαν όλη τους τη ζωή κυνηγημένοι, στις φυλακές και τις εξορίες, και πέθαναν με τ’ όπλο στο χέρι- δεν θα υπήρχε καν αυτό που αποκαλούμε Ισπανική Επανάσταση του ’36, και ο πραξικοπηματίας Φράνκο και οι φασίστες Φαλαγγίτες του θα είχαν νικήσει αμαχητί.
Γι’ αυτό και τον έκλαψαν όπως του έπρεπε, με υψωμένες γροθιές και μαυροκόκκινες σημαίες, όχι μόνον οι αναρχικοί, αλλά εκατομμύρια φτωχοί της Ισπανίας και του κόσμου όλου, που αναγνώρισαν στο πρόσωπό του όλα τα ιδανικά και τα προτάγματα της αληθινής Αριστεράς, της τόσο δυσφημισμένης και προδομένης.
Ακόμη και σήμερα, ύστερα από τόσες δεκαετίες, κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτη βεβαιότητα πώς ακριβώς σκοτώθηκε ο Ντουρούτι.
Η «επίσημη» εξήγηση είναι πως δολοφονήθηκε με μια σφαίρα στην καρδιά από φασίστα ελεύθερο σκοπευτή, ενώ κινούνταν κοντά στην πρώτη γραμμή, στο μέτωπο της Μαδρίτης.
Οι αναρχικοί σύντροφοί του δεν το πίστεψαν ποτέ και, ιδίως μετά την άγρια σύγκρουση με τους σταλινικούς, λίγους μήνες αργότερα, που αποτέλεσε και την αρχή του τέλους για την Επανάσταση, έφτιαξαν τη δική τους εκδοχή, ότι δηλαδή τη σκανδάλη τράβηξε κάποιο ενεργούμενο της Μόσχας, κατ’ εντολή του Ιταλού κομμουνιστή ηγέτη Παλμίρο Τολιάτι, που είχε ήδη αναλάβει την ηγεσία του (ανύπαρκτου ώς τότε) Κ.Κ. της Ισπανίας.
Μια λογική ερμηνεία, αν σκεφτεί κανείς το μένος με το οποίο η ΕΣΣΔ καταδίωξε όχι μόνο τους αναρχοσυνδικαλιστές συντρόφους του Ντουρούτι, αλλά και όλους τους υπόλοιπους εθελοντές που δεν πειθάρχησαν στις εντολές του άκαρδου, μακρινού Σοβιετικού «Πατερούλη».
Αρκετές μαρτυρίες, ωστόσο, καταρρίπτουν και τις δύο αυτές «βερσιόν».
Στο εξαιρετικό του βιβλίο «Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας», ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ φιλοξενεί μαρτυρία της γυναίκας του Ντουρούτι, που επιβεβαιώνει ότι το πουκάμισό του έφερε ίχνη από κάψιμο –σημάδι ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής–, αλλά και ενός πρωτοπαλίκαρού του και αυτόπτη, που απέδωσε τον θάνατό του σε ατύχημα: είπε, δηλαδή, ότι εκπυρσοκρότησε κατά λάθος το αυτόματο όπλο του Ντουρούτι, μια «Ναρανχέρα», την ώρα που έμπαινε στο αυτοκίνητό του.
Υπάρχει επίσης και μια θεωρία, ομολογουμένως πιο απίθανη, ότι τον σκότωσε κάποιος από τους άνδρες του της «Ταξιαρχίας Ντουρούτι», επειδή είχε συναινέσει στη συμμετοχή αναρχικών υπουργών στην κυβέρνηση, και επειδή είχε –λίγες μέρες νωρίτερα– συνυπογράψει το διάταγμα για «στρατιωτικοποίηση» των αναρχικών πολιτοφυλακών – δύο αντιφατικές κινήσεις, που πράγματι συγκρούονται με τις αρχές του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Ενα είναι το βέβαιο: ο αδόκητος θάνατος και η συγκλονιστική κηδεία του «Καλότυχου» (αυτό σημαίνει «Μπουεναβεντούρα» στα ισπανικά) Ντουρούτι ξεκίνησε την αντίστροφη μέτρηση για τον δραματικό «εμφύλιο μέσα στον εμφύλιο» της άνοιξης του 1937, και τελικά για την οριστική ήττα των επαναστατικών δυνάμεων και τη νίκη του φασισμού το 1939, μετά την οποία η Ισπανία δεν ξανασήκωσε κεφάλι.
Ο ίδιος έκανε, λίγο πριν πεθάνει, την καλύτερη αυτοπεριγραφή στην ιέρεια της αναρχίας, την Εμα Γκόλντμαν:
«Υπήρξα αναρχικός όλη μου τη ζωή. Ελπίζω ότι παραμένω αναρχικός και σήμερα. Θα το έβρισκα εξαιρετικά θλιβερό αν είχα γίνει Στρατηγός και διοικούσα τους άντρες μου με στρατιωτική πειθαρχία… Πάντα πίστευα κι ακόμα πιστεύω στην ελευθερία. Την ελευθερία που βασίζεται στην αίσθηση της ευθύνης. Θεωρώ απαραίτητη την πειθαρχία, αλλά μόνο την πειθαρχία που έρχεται από μέσα, που βρίσκει κίνητρο σ’ έναν κοινό σκοπό και σ’ ένα ισχυρό αίσθημα συντροφικότητας»…
πηγή:www.efsyn.gr
