Μπορούμε να συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε κάτι;

Ο κορονοϊός μας χτύπησε όλους εκεί που δεν το περμέναμε. Πριν ένα χρόνο όλα αυτά που ζούμε σήμερα φάνταζαν ταυτόχρονα σαν σκηνές βγαλμένες από βιβλία ιστορίας, ή από ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Η ωραιοποιημένη φαντασίωση κάποιων ότι τέτοιες δυσκολίες μας φέρνουν πιο κοντά, μάλλον δεν ευοδώθηκε. Οι 10 μήνες αναγκαστικής, αλλά και αναγκαίας απομόνωσης, προκάλεσαν μια παγκόσμια κοινωνική φίμωση. Οι κυβερνήσεις όλου του κόσμου, ανάλογα με το αφήγημα που ήθελαν να υποστηρίξουν βρήκαν ενόχους και τους έδειξαν με το δάχτυλο, αδιαφορώντας για τις μακροπρόθεσμες κοινωνικές επιπτώσεις.

Αλλού έφταιγαν οι ξένοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, αλλού οι νέοι και οι απρόσεκτες συνήθειές τους. Αλλού έφταιγε κάποιος εξωτερικός εχθρός και αλλού όσοι τόλμησαν να απαιτήσουν να μη χάσουν τα ελάχιστα κεκτημένα δικαιώματά τους στο όνομα ενός ιού. Αλλού περιθωριακές ομάδες μερικών δεκάδων αρνητών της πραγματικότητας παρουσιάστηκαν ως πολυπληθή κινήματα που είχαν τη δύναμη να ανατρέψουν τις επώδυνες θυσίες της μεγάλης πλειοψηφίας.

Εδώ, επειδή είμαστε και γαλαντόμοι, χρησιμοποιήθηκαν όλα αυτά τα επιχειρήματα ταυτόχρονα. Και… ό,τι πιάσει. 

Πέρασαν λοιπόν 10 δύσκολοι μήνες προσεκτικής καλλιέργειας κοινωνικών αντιδραστικών αντανακλαστικών για να φτάσουμε τώρα στην τελική «πίστα» αυτού του μακάβριου παιχνιδιού: Το Εμβόλιο. Και κάπου εδώ ο κοινωνικός αυτοματισμός εκρήγνυται: Το διαδίκτυο αναλαμβάνει τον ρόλο του παγκόσμιου bully και κατασπαράζει ως «εγκληματία» κάθε παραστρατούντα από το κεντρικό αφήγημα των καλών κυβερνήσεων που με θυσίες κράτησαν τον παγκόσμιο πληθυσμό ζωντανό μέχρι οι αλτρουιστικές φαρμακευτικές να βρουν το φάρμακο που θα μας επαναφέρει στην κανονική μας ζωή.

Την ώρα λοιπόν που όλες οι έρευνες δείχνουν μια αρκετά μεγάλη μερίδα συμπολιτών να έχει ενδοιασμούς για το εμβόλιο, (δικαιολογημένους ή όχι, δεν έχει μεγάλη σημασία), το διαδίκτυο άρχισε ήδη να εκτοξεύει ασύλληπτης βαρβαρότητας κατηγορίες σε μια προσπάθεια να χτιστεί το προφίλ των επόμενων «ενόχων», έτσι ώστε να παραμείνουν στο σκοτάδι οι βαθύτερες συστημικές ευθύνες.

Μπορούμε λοιπόν να συμφωνήσουμε σε ορισμένες απλές σκέψεις που σε άλλες συνθήκες ίσως να ακούγονταν και ως κοινοτοπίες;

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι ίδιος αυτός που έχει ενδοιασμούς για το εμβόλιο με εκείνον που αρνούνταν ακόμη και την ύπαρξη του ιού και της πανδημίας; 

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι ίδιος αυτός που δηλώνει πως δεν ξέρει αν θα κάνει το εμβόλιο επειδή φοβάται τις παρενέργειες με εκείνον που το αρνείται επειδή «ο Μπιλ Γκέιτζ και ο Σόρος ετοιμάζονται να μας βάλουν μικροτσίπ»;

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η λέξη «συνομωσιολόγος» δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να περιγράψει και αυτόν που αμφισβητεί το εμβόλιο για τις πιθανές του παρενέργειες, και αυτόν που πιστεύει ότι ο Ομπάμα και η βασίλισσα Ελισάβετ Β’ δεν είναι άνθρωποι αλλά «Ερπετόμορφοι» που έχουν μεταμορφωθεί για να να κυριαρχήσουν στη Γη; 

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι ένας πρωθυπουργός είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιεί τη λέξη «ψεκασμένοι» αναφερόμενος στις ίδιες ακριβώς δεξαμενές ψηφοφόρων που επισκεπτόταν και αγκάλιαζε συχνά – πυκνά για να καταφέρει να εκλεγεί;

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι το ίδιο το να σε τρομάζουν οι πιθανές παρενέργειες ενός αδοκίμαστου εμβολίου με το να απαρνείσαι κάθε νόμο της φύσης και της λογικής και εν μέσω πανδημίας να πηγαίνεις κάθε εβδομάδα και να ανταλλάζεις σάλιο με μερικές δεκάδες ανθρώπους για χάρη μιας παράδοσης;

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δε γίνεται να χαρακτηρίζονται «αρνητές του κορονοϊού» αυτοί που σταθερά τους τελευταίους μήνες επιμένουν με πραγματικούς αγώνες για αύξηση των δαπανών στην υγεία, επίταξη κλινών ΜΕΘ, πρόσβαση όλων στο ΕΣΥ και πραγματική στήριξη των υγειονομικών πέραν των… χειροκροτημάτων, επειδή τόλμησαν όλα αυτά να τα ζητήσουν με κινητοποιήσεις όπου τηρούνταν όλα τα υγειονομικά μέτρα;

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι εντελώς παράλογο ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να σοκάρεται από τον «πλειστηριασμό» αποτελεσματικότητας στον οποίο επιδόθηκαν οι εταιρείες που βγάζουν εμβόλια, λίγες ημέρες πριν τα αιτήματα αδειοδότητησής τους;

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν μπορεί να βαφτίζεται fake news κάθε αμφισβήτηση των κυβερνητικών αφηγημάτων;

Και μπορούμε από την άλλη πλευρά να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι ανόητος και «πρόβατο» εκείνος που θα πάει να κάνει το εμβόλιο έχοντας εμπιστοσύνη στους παγκόσμιους κι εθνικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς; Ότι δε χρειάζονται γέλια σε βάρος όποιου έχει αναπτύξει πραγματική φοβία για τον κορονοϊό μετά τη χρονιά που περάσαμε; Ότι δεν είναι υποχόνδριοι όσοι ακολουθούν κατά γράμμα τις υποδείξεις των ειδικών;

Αλήθεια, μπορούμε να συμφωνήσουμε έστω και στο ότι διαφωνούμε;

Κλείνουμε με τα απαραίτητα disclaimers, γιατί πλέον η αστυνομοκρατία δεν είναι υπαρκτή μόνο στον δρόμο, αλλά και στο internet: Το επιχείρημα του άρθρου δεν αφορά το εμβόλιο αυτό καθ’ αυτό. Δεν προτρέπει κανέναν να κάνει ή να μην κάνει το εμβόλιο και δεν υποστηρίζει ότι έχει γνώση για τις πιθανές παρενέργειες των εμβολίων που αυτή τη στιγμή περνούν τη διαδικασία του ελέγχου. Το άρθρο αναφέρεται στην κοινωνική ανθρωποφαγία που έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ημέρες και καταδικάζει ή θεοποιεί απόψεις που ο καθένας δικαιούται να έχει. Αυτό για να είμαστε σαφείς και ξηγημένοι...

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr