Μπονγκ Τζουνγκ Χο: Ζούμε μέρες άγριου καπιταλισμού

Ποιο είναι το νόηµα που κρύβεται πίσω από τον τίτλο «Παράσιτα»;

Καταρχάς, όλοι περίµεναν να σχετίζεται η ταινία µε ένα συγκεκριµένο θέµα που αφορά το είδος της επιστηµονικής φαντασίας. Ή ότι πίσω από τον τίτλο «Παράσιτα» κρύβεται κάποιο τέρας. Επίσης αρκετοί συνδύασαν τη νέα ταινία µε ένα φιλµ που είχα κάνει παλιότερα, τον «Επισκέπτη», στην οποία ένα τέρας προκαλούσε χάος σε µια µεγαλούπολη. Οµως εδώ ο πρωταγωνιστής δεν είναι ούτε κάποιο τέρας ούτε µια sci-fi
συνθήκη. Κεντρικοί χαρακτήρες είναι τα µέλη δύο οικογενειών που ζουν στον πραγµατικό κόσµο. Κάποιοι από αυτούς θέλουν –ελπίζουν µάλλον– να καταφέρουν να συνυπάρξουν σε µια αρµονική συµβίωση. Οµως εκ των πραγµάτων φαίνεται ότι κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Ετσι ωθούνται σε µια παρασιτική σχέση. Είναι µια οικογενειακή ιλαροτραγωδία που συµπεριλαµβάνει το χιούµορ, τον τρόµο και τη θλίψη. Είναι τα όπλα άµυνας για κάθε άνθρωπο που επιδιώκει να ζήσει µια αξιοπρεπή ζωή.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ζήσει κάποιος αξιοπρεπώς;

∆υστυχώς έτσι είναι η πραγµατικότητα. Ο ειρωνικός τίτλος προφανώς αναφέρεται και σε αυτό.

Μια που αναφερθήκατε στον ειρωνικό τίτλο, θυµηθήκαµε µια άλλη παλιά ταινία σας, το «Memories of murder», που είχε επίσης µια ειρωνική διάσταση µε τη φράση «θερµές, ευχάριστες αναµνήσεις».

Ναι, είναι προφανές ότι σε µια ταινία µε τόσο σκληρό θέµα –θυµίζω ότι αφορούσε τη δράση ενός σίριαλ κίλερ– οι αναµνήσεις που σχετίζονται µε έναν φόνο δεν µπορεί να είναι «θερµές και ευχάριστες». Η µατιά πάνω στην πραγµατικότητα µπορεί να είναι από νοσηρή έως και τρυφερή. Και κυρίως ειρωνική. Επειδή είναι η ίδια η ζωή γεµάτη από ειρωνικά επεισόδια.

Σε ποιο κινηµατογραφικό είδος θα κατατάσσατε την ταινία;

Είναι ένα ανθρώπινο δράµα. Ενα δράµα µε δυνατό αποτύπωµα στη σύγχρονη πραγµατικότητα. ∆ιαπραγµατεύεται µια ιστορία µε σπάνια, διακριτά περιστατικά που της προσδίδουν ένα ξεχωριστό προφίλ. Εντούτοις, η ιστορία αυτή µπορεί πολύ εύκολα να πραγµατοποιηθεί στον αληθινό κόσµο. Με την έννοια ότι κάποια από τα περιστατικά που συµβαίνουν στα σπίτια των δύο οικογενειών εύκολα µπορεί να εντοπιστούν σε κάποιο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων ή στα social media. Οπότε, από αυτή την άποψη είναι ένα ρεαλιστικό δράµα. Οµως σε καµιά περίπτωση δεν θα µπορούσα να το αποµονώσω κάτω από µια πιο συγκεκριµένη ετικέτα τύπου «αστυνοµικό», «λυπητερό δράµα», «κωµωδία» ή «θρίλερ».

Ποια είναι τα κριτήριά σας σε σχέση µε τον θεατή όταν κάνετε µια ταινία;

Πάντα βάζω τα δυνατά µου σε δύο τοµείς: το πρώτο µου µέληµα είναι να µη βαρεθεί στιγµή ο θεατής και να σταθώ επάξια στις προσδοκίες του. Το δεύτερο είναι να καταφέρω να του προκαλέσω έκπληξη έστω και µία φορά. Στα «Παράσιτα» νοµίζω ότι καταφέραµε να τον εκπλήξουµε παραπάνω από µία.

Περιγράψτε µας πώς καταλήξατε στις συγκεκριµένες οικογένειες.

Από τη µια έχουµε µια χαµηλής στάθµης λαϊκή οικογένεια που ζει σε ένα εξαθλιωµένο ηµιυπόγειο και ελπίζει σε µια φυσιολογική ζωή. Οχι κάτι εξεζητηµένο αλλά απλώς υποφερτό και κυρίως ανθρώπινο. Οµως ακόµη κι αυτό είναι δύσκολο να το φτάσει. Ο πατέρας έχει αποτύχει σε όλες τις δουλειές που επιχείρησε, η µητέρα είναι πρώην αθλήτρια που δεν κατάφερε ποτέ να διακριθεί και τα παιδιά (ένας γιος και µια κόρη) απέτυχαν στις εξετάσεις που έδωσαν όσες φορές προσπάθησαν να µπουν στο πανεπιστήµιο. Αντιθέτως, η νεόπλουτη οικογένεια τα έχει όλα. Ο κύριος Παρκ, που είναι ένα είδος workaholic (είναι CEO σε µεγάλη εταιρεία τεχνολογίας), έχει µια νεαρή όµορφη σύζυγο, δύο χαριτωµένα παιδιά, ένα υπέροχο σπίτι. Είναι ο ορισµός της ιδανικής αστικής µοντέρνας οικογένειας.

Με ποιον τρόπο διευθύνατε τους ηθοποιούς σας;

Επειδή επιδίωξα να µοιράσω σε ίσο σχεδόν χρόνο τις αρµοδιότητες όλων των κεντρικών χαρακτήρων αποφάσισα να λειτουργήσω κάπως σαν προπονητής ποδοσφαίρου. Τους ζήτησα να εξερευνήσουν τον χώρο δράσης τους και να επιχειρήσουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο σε αυτόν αναλόγως της θέσης τους. Οι «αµυντικοί» έπρεπε να υπερασπιστούν το τέρµα του γκολκίπερ τους σαν να είναι η ίδια η οικογένειά τους.

Ποια είναι η εικόνα που έχετε για τη σύγχρονη κοινωνία;

Ζούµε σε πονηρούς καιρούς. ∆υστυχώς το χάσµα µεταξύ πλουσίων και φτωχών µεγαλώνει µε ακόµη πιο σκληρά και άδικα µέτρα και µέσα. Η συνεχιζόµενη πόλωση και η ανισότητα ανάµεσα στους ανθρώπους οδηγούν σε φαινόµενα ακραία. Οχι µόνο στην Κορέα αλλά σε όλο τον κόσµο. Νοµίζω ότι αυτό που ζούµε είναι µια θλιβερή κωµωδία. Ζούµε σε µια εποχή στην οποία ο άγριος καπιταλισµός είναι ανεξέλεγκτος και αυτό δεν µπορεί να αγνοηθεί. Τα πράγµατα κάποια στιγµή θα γίνουν ακόµη πιο ασφυκτικά. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση απέναντι στο πρόβληµα του καπιταλισµού είναι θέµα που χωράει µεγάλη συζήτηση. Στον πραγµατικό κόσµο η φτωχή οικογένεια των Κιµ είναι σχεδόν απίθανο να συναντηθεί ποτέ µε την οικογένεια των Παρκ. Η µόνη περίπτωση είναι όταν κάποιος από τα κατώτερα στρώµατα προσλαµβάνεται ως δάσκαλος ή οικιακός εργαζόµενος και τότε υπάρχουν στιγµές που οι δύο τάξεις αισθάνονται την ανάσα του άλλου. Σε αυτή την ταινία, παρόλο που δεν υπάρχει κακόβουλη πρόθεση και από τις δύο πλευρές, οι δύο τάξεις τραβιούνται σε µια κατάσταση όπου η παραµικρή ολίσθηση µπορεί να οδηγήσει σε ρωγµές και εκρήξεις.

INF0

Η ταινία «Παράσιτα» κυκλοφορεί στις αίθουσες από τις 17 Οκτωβρίου σε διανομή Seven Films