Σήμερα με αφορμή την Παγκόσμια μέρα αναπηρίας έκανε μια ανάρτηση που όλοι αξίζει να διαβάσουμε.
3 Δεκεμβρίου
Παγκόσμια μέρα για την αναπηρία..
Θέλω να θυμίσω ότι ορισμένες αναπηρίες όπως αυτή του αυτισμού δεν έχουν εικόνα.
Χτες στην βόλτα μου με τον Γιάννη καθώς επιστρέφαμε στο σπίτι μας μετά από την πισίνα και αφού είχαμε φάει τα καθιερωμένα κοτοπουλάκια που τόσο του αρέσουν…ο Γιάννης ήταν τόσο χαρούμενος που σχεδόν έτρεχε βγάζοντας άναρθρες κραυγές δυνατά.
Εγώ ξωπίσω του σε ελαφρύ τροχάδην..
Περάσαμε δίπλα από μια κυρία και καθώς απομακρυνόμασταν την άκουσα να λέει «άει στα τσακίδια..»
Εννοείται ότι δεν δίνω σημασία πιά σ´αυτά.
Και θέλω να πιστεύω ότι αυτό ήταν από την εποχή του twilight zone δηλαδή από τον περασμένο αιώνα και ότι η Ελληνική κοινωνία δεν κρύβει πιά τα τυχόν διαφορετικά παιδιά της αλλά τα πηγαίνει βόλτα και δεν ντρέπεται στις ματιές που καρφώνονται.
Η αγαπημένη μου λέξη για σήμερα δεν είναι η αναπηρία αλλά είναι η ενσυναίσθηση και παραθέτω την ετυμολογία της:
«Ως ενσυναίσθηση ορίζεται η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου, και η κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων του».
Προσπαθήστε να μπείτε στη θέση μας.
Στη θέση όλων εμάς των γονέων με τα διαφορετικά παιδιά που τα πάμε απλά μια βόλτα.
