Το Μουντιάλ μέσα στο φασισμό‏

Ξεκινώντας από το πρώτο Μουντιάλ του 1930 δείξαμε πως ο πολιτικός παράγοντας επηρεάζει και επηρεάζεται από το Μουντιάλ και ότι δεν υπάρχει Παγκόσμιο Κύπελλο που να μην είναι πολιτικοποιημένο.

Την πιο μαύρη όψη της κυρίαρχης ιδεολογίας και της θέλησής της να επιβληθεί μέσω του πιο μαζικού θεάματος το είδαμε από το δεύτερο κιόλας Μουντιάλ. Οι διοργανώσεις του 1934 και του 1938, τις οποίες κατέκτησε η Ιταλία του Μουσολίνι, ανήκουν σίγουρα στην μαύρη βίβλο των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Έχει όμως ενδιαφέρον να δούμε μερικά γεγονότα που δείχνουν την δύναμη της προπαγάνδας και τι συμβαίνει όταν το ποδόσφαιρο λειτουργεί ως μέσο επιβολής.

Καταρχάς το 1934 η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι αναλαμβάνει με ένα «περίεργο»τρόπο και με μια ακόμα πιο περίεργη απόσυρση από άλλους διοργανωτές την διοργάνωση του δεύτερου Παγκοσμίου Κυπέλλου.Υπήρχε όμως και κάτι ακόμα, που έχει ελληνικό χρώμα ή καλύτερα «σκιές»

Η Ιταλία αν και διοργανώτρια χώρα δεν είχε εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο Μουντιάλ. Αυτό θα γίνονταν αν σε διπλούς αγώνες απέκλειε την ελληνική ομάδα. Το πρώτο ματς λήγει στο Σαν Σίρο 4-0. Το θέμα είναι όμως ότι η ρεβάνς δεν έγινε ποτέ με σκιές να απλώνονται και φήμες να μιλάνε για μεγάλο ποσό που δόθηκε τότε στην Ελλάδα για να αποσυρθεί.

Είναι σαφές ότι οτιδήποτε άλλο πλην της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα ήταν αποτυχία για τον Ντούτσε ο οποίος ήθελε να αναβιώσει τον μύθο της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και έβλεπε το Μουντιάλ ως το κατάλληλο μέσο. Χαρακτηριστικό της διοργάνωσης η ραδιοφωνική κάλυψη.

Η Ιταλία με διαιτησίες απροκάλυπτα υπέρ της κατάφερε να βρεθεί στον τελικό. Το γήπεδο μάλιστα που έγινε ο τελικός έφερε τον τίτλο «Στάδιο του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος»

Τα λόγια του Ντούτσε σε παίχτες και προπονητή «Καλή τύχη για τη νίκη αύριο παιδιά, αλλιώς θα συντριβείτε» αλλά και «Ο Θεός να σε βοηθήσει σε περίπτωση αποτυχίας» δεν αφήνουν πολλά περιθώρια ερμηνείας για το τι σήμαινε αποτυχία.

Οι Τσεχοσλοβάκοι αν και προηγήθηκαν δεν άντεξαν τα χτυπήματα -τα αντιαθλητικά χτυπήματα-και λύγισαν στην παράταση. Η φασιστική Ιταλία και ο Μουσολίνι πανηγύριζε ένα παγκόσμιο κύπελλο.

Ομάδα-θύμα του 1934 και του 1938 ήταν η ομάδα της Αυστρίας.Το μεν 1934 σταμάτησε από την Ιταλία το μεν 1938 είχε διαλυθεί εξαιτίας του Άνσλους του Αδόλφου Χίτλερ όπου οι Αυστριακές ομάδες έπαιζαν στο Γερμανικό Πρωτάθλημα ενώ η εθνική ομάδα δεν είχε διαφορετική μοίρα από αυτήν της χώρας, αφού αναγκαστικά εντάχθηκε στην ομάδα του τρίτου ράιχ.

Το θρυλικό Στάδιο Κουλόμπ, το οποίο συναντάμε και στην ταινία «Η μεγάλη απόδραση των 11», ήταν ο τόπος του Μεγάλου τελικού. Εκεί δεν μπόρεσε να δώσει το ραντεβού η Βραζιλία του Λεονίντας. Παρούσα ήταν όμως η Ιταλία του Μουσολίνι που και σε αυτή τη διοργάνωση, τα λόγια του Ντούτσε «Νίκη ή Θάνατος», τα οποία στάλθηκαν ως τηλεγράφημα την ημέρα του τελικού προς τους παίκτες, δεν αφήνουν πολλές ερμηνείες ότι ο Μουσολίνι και η Ιταλία της εποχής ήθελε το δεύτερο σερί Μουντιάλ. Και το κατέκτησε κόντρα στην Ουγγαρία.

Τα Παγκόσμια Κύπελλα του 1934 και του 1938 σημαδεύτηκαν από το φασισμό, από ολοκληρωτικές μεθόδους και έδειξαν πως ο πολιτικός παράγοντας αφήνει πάντα την στάμπα του σε ένα Μουντιάλ. Σε απολυταρχικά δε καθεστώτα είδαμε πως λειτουργεί αυτό στον ύψιστο βαθμό και εντάσσεται στο περιβόητο Άρτος και Θεάματα.

Πηγή: http://othersidefootball.com