«Δεν είμαστε αναλώσιμοι»: Μοτοπορεία στη μνήμη του Ανέες Μιρ στην Καλλιθέα

Ήταν η πρώτη του μέρα στη δουλειά.  Ήταν η πρώτη του μέρα στη χαρά ότι θα κέρδιζε τα πρώτα του λίγα λεφτά.

Ο Ανέες ήταν στη δομή της Θήβας –ζούσε εκεί, σε «safe zone» για ανηλίκους, περίπου δύο χρόνια προτού μεταφερθεί σε ξενώνα ασυνόδευτων ανηλίκων στα Εξάρχεια και μόλις δέκα μέρες πριν, όντας πλέον ενήλικος, εγκαταστάθηκε σε διαμέρισμα στην Αττική στο πλαίσιο του προγράμματος Estia2. 

 Διαβάζουμε πως οι Μιρ ανήκουν στη χριστιανική μειονότητα του Πακιστάν, που αριθμεί περί τα 2,7 εκατ. άτομα, πολλοί από τους οποίους προέρχονται από τις κατώτερες τάξεις, όπως η κάστα των Dalit. Λένε πως ο Ανέες Μιρ ήταν χριστιανός, όμως δεν θ’ άλλαζε τίποτα αν ήταν μουσουλμάνος ή βουδιστής.

 «Ο Ανέες Μιρ ήταν ένας ακόμη από τους χιλιάδες μετανάστες που ζουν σε καθεστώς ημιπαρανομίας, κυνηγημένοι, χωρίς χαρτιά, άρα και χωρίς δικαιώματα. Για τον θάνατό του δεν φταίει η “κακιά στιγμή”, υπάρχουν από πίσω απτοί υλικοί παράγοντες και συγκεκριμένες κρατικές και εργοδοτικές ευθύνες… δεν ήταν παρά ένας ακόμα από τους χιλιάδες βιοπαλαιστές που αναγκάζονται να καβαλήσουν ένα μηχανάκι, να φορτωθούν μια κούτα ή έναν θερμόσακο και να ξεχυθούν στους αχανείς και αφιλόξενους δρόμους της μητρόπολης, τρέχοντας να προλάβουν να παραδώσουν κάθε λογής αντικείμενα: σουβλάκια, πίτσες, φακέλους, βιβλία, γυαλιά, είδη σούπερ-μάρκετ. Ο νεαρός οδηγός της μηχανής ήταν ένας ακόμα από μάς», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), καλώντας σε μοτοπορεία που έγινε χθες Σάββατο στο σημείο του δυστυχήματος στη 1 το μεσημέρι, «για τον Ανέες Μιρ και τους αμέτρητους συνάδελφους που σακατεύονται και χάνουν τη ζωή τους σε ώρα εργασίας».

Η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου έκανε λόγο για τους «αμέτρητους συναδέλφους που σακατεύονται και χάνουν τη ζωή τους στο δρόμο εν ώρα εργασίας», τονίζοντας πως «ο συνάδελφος ήταν ένας ακόμη από τους χιλιάδες μετανάστες που ζουν σε ένα καθεστώς ημιπαρανομίας, που αναγκάζονται να ζουν κυνηγημένοι χωρίς χαρτιά, άρα και χωρίς δικαιώματα. Για το θάνατό του δε φταίει η “κακιά στιγμή”, υπάρχουν από πίσω απτοί υλικοί παράγοντες και συγκεκριμένες κρατικές και εργοδοτικές ευθύνες».

Σύμφωνα με τη Συνέλευση, «ο Ανέες Μιρ πέθανε στο κυνήγι μιας καλύτερης ζωής, “δολοφονήθηκε” στο βωμό του κέρδους. Για εμάς που έχουμε δει δικούς μας ανθρώπους να χάνονται στην άσφαλτο, που έχουμε κινδυνέψει οι ίδιοι και οι ίδιες, είναι καθήκον να μην αφήσουμε να ξεχαστεί ο θάνατός του. Το έχουμε πει και θα το λέμε πάντα: Στα εργατικά ατυχήματα/δυστυχήματα είμαστε τα θύματα του πολέμου που έχουν κηρύξει τα αφεντικά στην τάξη μας».