Μόρια. «Στον βυθό»

Δεν υπάρχει καμία ζούγκλα στη Μόρια. 

Μπορεί από τον καταυλισμό να λείπει η μέριμνα της πολιτείας, υπάρχει όμως ο αγώνας για αξιοπρέπεια, η ελπίδα και μιά νέα γενιά ανθρώπων. (όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα βλέπεις μικρά παιδιά). Περπατήσαμε ανάμεσα στις χιλιάδες σκηνές με τους γονατισμένους ανθρώπους, μοιραστήκαμε το ψωμί από τους αυτοσχέδιους φούρνους, φάγαμε από το φαγητό τους που έβραζε  πάνω στη φωτιά από ξερόκλαδα. Μαζί με τα «άγρια θηρία της Μόριας». Με τα αμέτρητα παιδιά,  που έσκαβαν τη λάσπη κι ανέβαιναν στους λόφους από αμμοχάλικα. 

Ένα  αυτοσχέδιο σχολείο από παλέτες. Ένας  δάσκαλος από το Αφγανιστάν ζητά τετράδια, μολύβια και μπογιές, ενώ ένα καινούριο σχολείο βρίσκεται στα σκαριά.

Σκηνές με κήπους με ντομάτες και βασιλικούς. Παστές ελιές μέσα σε πλαστικά μπουκάλια.

Δεν υπάρχουν βρύσες (η καθημερινή καθαριότητα, το μαγείρεμα γίνονται με μπουκάλια), ενώ οι τουαλέτες αντιστοιχούν 1 προς 750 άτομα. Η ηλεκτρική εγκατάσταση που υπάρχει είναι επικίνδυνη. Τα σκουπίδια σχηματίζουν λόφους. Οι περισσότερες σκηνές είναι καλοκαιρινές καλυμμένες με νάιλον. Πάνω από 17.000 άτομα ζουν μέσα και έξω από το ΚΥΤ της Μόριας, στην πλειοψηφία τους νέοι άνθρωποι και παιδιά, που περιμένουν καρτερικά το πράσινο φως για να φύγουν από τη νησί. 

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο. Ξεγελά τους ντόπιους πολιτικούς με υποσχέσεις και με ελάχιστες μεταφορές προσφύγων στην ηπειρωτική Ελλάδα. Η τοπική κοινωνία είναι κουρασμένη, προδομένη, αφού αποδείχτηκε ότι σε βάρος της παίχτηκαν βρόμικα πολιτικά παιχνίδια από εκείνους που υπόσχονταν δήθεν άμεση αποσυμφόρηση του νησιού. Τα κέντρα φιλοξενίας, Μόριας και Καρά Τεπέ παραμένουν χωρίς διοικητές. Υπάρχουν ελλείψεις σε γιατρούς και προσωπικό. Οι ακροδεξιοί εντεταλμένοι που παλιότερα για 6.000 πρόσφυγες ξεσήκωναν τον τοπικό πληθυσμό, σήμερα εκτελούν εντολές για σιγή ιχθύος. Τσιράκια των τοπικών πολιτικάντηδων, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Κάποιοι ανόητοι εξακολουθούν να διασπείρουν ψεύτικες φήμες για ζούγκλες και θηρία, ενώ υπάρχουν και ανθρωπιστικές οργανώσεις που μεγενθύνουν γεγονότα και καταστάσεις για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, πάντα επενδύοντας στην ανθρώπινη δυστυχία. 

 Στη μέση αυτού του  αυτοσχέδιου καταυλισμού,  που μοιάζει με απέραντο υπνωτήριο, με ανθρώπους ανακούρκουδους, αλλά αποφασισμένους να ζήσουν, μου ήρθε στο μυαλό «Ο βυθός» του Μαξίμ Γκόρκι. Μπορεί εδώ να βρίσκονται άνθρωποι που γλίτωσαν από τα κύματα, βρίσκονται όμως ακόμα στον βυθό. Και θέλουν να ξεφύγουν.

Και στο δικό μας «βυθό», εκεί που ο πάγος δεν λιώνει ποτέ και η εικόνα της εξαθλίωσης έχει γίνει πια οικεία, η ανάγκη για ανατροπή τούτου του εφιάλτη καθίσταται επιτακτική. Ο χειμώνας δεν περιμένει. 

Η ζούγκλα είναι  μόνο δική μας.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr