Αν το Μνημόνιο είχε φωνή

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης

Θα είμαι ειλικρινές, όπως πάντα. Οι αριθμοί και οι λέξεις άλλωστε, δε λένε ψέματα. Αυτό είναι αποκλειστικά ανθρώπινο προνόμιο.

Δε θα το κρύψω, ήδη τρεις μέρες χωρίς εφαρμογή στην Ελλάδα και ο χρόνος κυλάει αργά. Οι αναμνήσεις είναι ακόμα πολύ έντονες για να κάνω έναν απολογισμό, αλλά θα προσπαθήσω.

Για εμάς τα Μνημόνια, δεν υπάρχουν “Ιθάκες”. Το ταξίδι δε θα μας διδάξει κάτι.

Για εμάς τα Μνημόνια σημασία έχει μόνο ο προορισμός. Το τελικό αποτέλεσμα. Πόσες ανθρώπινες ζωές καταστρέψαμε για να “βγουν” οι αριθμοί. Ή μάλλον, για να μην είμαι άδικος με το είδος μου… πρέπει να βγουν οι αριθμοί, ανεξάρτητα με το πόσες ζωές θα καταστρέψουν αυτοί που μας διαχειρίζονται.

Αν μου ζητούσατε να διαλέξω τις καλύτερες στιγμές μου, θα δυσκολευόμουν να απαντήσω. Ήταν τόσα πολλά αυτά που ζήσαμε μαζί. 

Τι να πρωτοθυμηθώ; 

Τις αριστουργηματικές απολύσεις του Κυριάκου; Μία ζητούσα δέκα ήθελε να κάνει. Αν του έλεγα να θυσιάσει τους πρωτότοκους γιους από καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες, θα το έκανε. 

Να θυμηθώ τον Άδωνη Γεωργιάδη; Που για τα μάτια μου, μέχρι και τον Τόμσεν να μην του παίρνει τη δόξα για τις απολύσεις απείλησε. Έξοχος. Η τέλεια διασταύρωση αδίστακτου και ακραίου.

Ή μήπως να ανατρέξω στις κατεστραμένες ζωές χιλιάδων μισθωτών, συνταξιούχων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών;

Είναι τόσα πολλά, τι να πρωτοδιαλέξω; Ελάτε στη θέση μου. Ακόμα, τα βράδια, στη σουίτα μου στο Grande Bretagne, νομίζω πως μυρίζω το υπέροχο άρωμα των χημικών στην πλατεία Συντάγματος και το ξύλο που έφαγαν όσοι προσπάθησαν να αντιδράσουν στην όμορφη βιαιότητα μου.

Δεν ήταν λίγα αυτά που ζήσαμε, έτσι;  

Να, πριν λίγο ήμουν στο Facebook και σκρόλαρα στον τοίχο της Μιράντας Ξαφά. Η γλυκιά μου, έχω φύγει και ακόμα για το πόσο σημαντικό είναι να κοπούν οι συντάξεις, γράφει.

Συγχωρήστε μου τη συγκίνηση, δε γράφω συχνά και οι αναμνήσεις έρχονται η μία πίσω από την άλλη, σα χιονοστιβάδα αλγορίθμων. 

Να, τώρα θυμήθηκα τη μέρα που θα έπρεπε να εορτάζεται στη χωρα σας, με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Τη μέρα που ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, συνέλαβε την ιδέα του ΕΝΦΙΑ, χωρίς καν να του το έχουν προτείνει οι λακέδες μου της Τρόικα. Μόνος του το σκέφτηκε, αυτός ο λεξιλάγνος εραστής της κοινωνικής καταστροφής (με την καλή έννοια). 

Και από δίπλα ο Πολύφημος (έτσι έλεγα τον Σαμαρά μετά την εγχείρηση στο μάτι). Ακάματος εργάτης. Έφερε, με μαεστρία, τόσο κοντά τις αγαπημένες μου ιδεολογίες, το νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά. Τα “αδερφάκια”, όπως τα λέω χαϊδευτικά. 

Το κλείσιμο της ΕΡΤ; Δικιά του ιδέα και αυτή. Δεν ζητούσαμε. Εφάρμοζαν από μόνοι τους. Τι άλλο να ζητήσεις απ’ τη ζωή.

Και ξαφνικά μια νύχτα, τελείωσαν όλα. Με χώρισαν με mail Χαρδούβελη, να φανταστείτε. Ήταν πολύ ξαφνικό, αλλά μετά έμαθα τι συνέβη και τους δικαιολογώ. Δεν ολοκλήρωσαν ούτε μία αξιολόγηση το 2014, επίτηδες, ώστε να αφήσουν άδεια ταμεία και ανολοκλήρωτες “μεταρρυθμίσεις”, για να έρθουν οι αριστεροί ως παρένθεση. Ο μικρός δε μάσησε βέβαια. Τον εκβίασαν και οι γονείς μου στην Ευρώπη. Την κάναμε τη δουλειά μας.  

Με τον ΣΥΡΙΖΑ η σχέση μου ήταν σαν ένα κακό προξενιό. Θα τον αγαπήσεις με τον καιρό μου έλεγαν και όσο να ‘ναι, η κοινή μας ζωή κάπως μας έφερε πιο κοντά. Την πρώτη νύχτα του γάμου, να φανταστείτε, έβγαλε έρπη ο άλλος. Αν έχεις το Θεό σου ρε φίλε!

Τώρα όλα τελείωσαν και ακούω κάτι παλαβομάρες για αύξηση κατώτατου μισθού, επαναφορά συλλογικών διαπραγματεύσεων, ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους και αηδίες.

Αν είχα μια ευχή αυτή θα ήταν να ξαναγυρίσω. Με Κυριάκο, πρωθυπουργό. Άδωνη, υπουργό Υγείας & ΚΕΕΛΠΝΟ. Βορίδη στο Δημοσίας Τάξεως. Θάνο Τζήμερο και Μιράντα Ξαφά στο υπουργείο Οικονομικών & Πάταξης Δημοσίων Υπαλλήλων. Με Κώστα Σημίτη, πρόεδρο της Δημοκρατίας. Με ΣΚΑΙ, Θέμο και τα άλλα παιδιά, να προπαγανδίζουν όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Να ξανακάνουμε την Ελλάδα μεγάλη… σε χρέος, να σπείρουμε ξανά μίσος και δυστυχία.

Τέλος -και επειδή αχάριστο δεν είμαι- θα ήθελα να ευχαριστήσω, τον ανώνυμο φιλελέ. Τους “Βάστα Γερούν” και “Βάστα Σόιμπλε“. Τους “Μένουμε Ευρώπη” και #παραιτηθείτε. Τους «υπογράψτε επιτέλους τη συμφωνία, η αγορά δεν αντέχει άλλο». 

Όλους αυτούς που οραματίζονται μια κοινωνία με 12ωρη εργασία και «δεν τρέφουν αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, γιατί κάτι τέτοιο είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση»…

Θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr