Newsroom

Newsroom

Μνήμη πέτρα

Η μνήμη είναι  σαν την πέτρα. Ή χτίζεις σταθερά  ή γδέρνεσαι πάνω της. Άφησα να περάσει η μέρα. Να σβήσουν τα φώτα ή οι μολότοφ της επετείου. Χτίσαμε ή γδαρθήκαμε; Σε κάποια από τα κανάλια που δεν θέλησα να παρακολουθήσω,…

Rocks bigΗ μνήμη είναι  σαν την πέτρα. Ή χτίζεις σταθερά  ή γδέρνεσαι πάνω της. Άφησα να περάσει η μέρα. Να σβήσουν τα φώτα ή οι μολότοφ της επετείου. Χτίσαμε ή γδαρθήκαμε; Σε κάποια από τα κανάλια που δεν θέλησα να παρακολουθήσω, οι πρωταγωνιστές  των ημερών εκείνων, εξαργύρωσαν και τις μέρες και τις ώρες και το όνειρο και τη φαντασία. Κάποιοι άλλοι εξαργυρώνουν πως, τόσα χρόνια δεν εξαργύρωσαν.
“Η δικιά μας η γενιά πάλεψε για την δημοκρατία. Η δικιά σας πρέπει να παλέψει για την ποιότητα σε αυτή τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου” μου είπε ένας απ την γενιά εκείνη προχθές. Τα πρώτα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο, ήταν σημαντικό να γιορτάζεται η επέτειος. Θυμάμαι στα μαθητικά συμβούλια, που μετρούσαμε ως νίκη της Δημοκρατίας την απόφαση να γίνει γιορτή στο σχολείο και να ακουστεί Θεοδωράκης, Λοΐζος ακόμη και ένα αντάρτικο.
Απέναντι είχαμε τη συντήρηση και το φόβο με το πονηρό εκείνο επιχείρημα πως πρέπει να γίνουμε καλοί μαθητές και χρήσιμοι και σίγουρα όχι ανησυχούντες. Η Δημοκρατία νίκησε αλλά ακόμη δεν μας ικανοποιεί. Δεν ξέρω αν ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου βοηθά στο να το θυμόμαστε αυτό. Γενικά είμαι κατά των επετείων. Οι επέτειοι είναι ένας τρόπος να καθιερώνει το σύστημα και η καθεστηκυία τάξη τα δικά της συμπεράσματα. Να απονευρώνει και να εκδικείται την ιστορία. Να την κάνει ακίνδυνη και να δαφνοστεφανώνεται αντί να βγάζει συμπεράσματα.
Το Πολυτεχνείο ζει. Ναι ζει και μέσα από τις παρεκτροπές, και από τις συμβάσεις των πρωταγωνιστών του και από τις απογοητεύσεις των ρομαντικών και από την αναγκαστική αποδοχή αυτών που κάθε τέτοια μέρα βγάζουν σπυριά. Το Πολυτεχνείο ζει σαν ιστορικό σύμβολο που αποδεικνύει τη διαλεκτική της ζωής. Πως κάποτε τα πράγματα είναι έτσι και μετά μπορεί να γίνουν αλλιώς, για να ξαναγίνουν μετά πάλι διαφορετικά και ποτέ ίδια. Αυτή είναι η ζωή. Αυτή είναι διαλεκτική.
Δεν υπάρχουν προδότες των νοημάτων του Πολυτεχνείου ούτε θεματοφύλακες.  Ή μάλλον είναι λογικό να υπάρχει και το ένα και το άλλο. Γιατί υπάρχει η ζωή και η συνεχής σύγκρουση. Οι αντιθέσεις της, των οποίων είμαστε άλλοτε ήρωες και άλλοτε θύματα. Και παίρνουμε και την ευθύνη. Μόνο που η μνήμη είναι σαν την πέτρα. Και κάτι τέτοιες μέρες γδέρνομαι…

Κολωνός: Σήμερα η απόφαση του δικαστηρίου για τον Μίχο, τον «Μιχάλη» και τη μητέρα της 12χρονης

michos ilias 1

Κολωνός: Σήμερα η απόφαση του δικαστηρίου για τον Μίχο, τον «Μιχάλη» και τη μητέρα της 12χρονης

Οι δικαστές καλούνται να αποφανθούν για την ενοχή ή μη 26 κατηγορουμένων - Συγκεντρώσεις υποστήριξης…